Ο Νίκος Πλατύραχος έχει δίκαια χαρακτηριστεί ως μία από τις μεγαλύτερες ελπίδες της σύγχρονης ελληνικής μουσικής και κάθε του δισκογραφική κατάθεση διαθέτει έτσι ένα εκ των προτέρων ενδιαφέρον. Το νέο του βέβαια album δεν είναι και τόσο νέο στην πραγματικότητα, αφού απαρτίζεται από soundtracks τα οποία ο Πλατύραχος συνέθεσε το διάστημα 1991-1994 για τρεις γερμανικές ταινίες: τα Επικίνδυνα Παιχνίδια του Adolf Winkelmann, το Από Την Αυτοκρατορία Των Σκιών του Rainer Matsutani και το Πτήση Μέσα Στη Νύχτα του δικού μας Χάρη Πατραμάνη. Παρότι είναι η δεύτερη ταινία η οποία δίνει τον τίτλο στο παρόν album, τολμώ να πω ότι την παράσταση κλέβει η μουσική των Επικίνδυνων Παιχνιδιών. Κι αυτό γιατί εκεί ο Πλατύραχος πετυχαίνει περισσότερο στη σύνθεση ενός άκρως υποβλητικού score, το οποίο και ταιριαστά να ντύνει ένα ψυχολογικό θρίλερ, μα και αυτόνομα από το τελευταίο να λειτουργεί, ως μουσική ατμοσφαιρική και αποκαλυπτική διαφόρων συναισθηματικών μεταπτώσεων και ψυχικών εντάσεων. Στιγμές όπως π.χ. “Η Γνωριμία”, “Η Κρίση” ή “Η Καταδίωξη” είναι αποκαλυπτικές των παραπάνω. Kαι σημαντική νομίζω συνεισφορά για το πώς βγήκανε προς τα έξω είχε και το παίξιμο της Συμφωνικής Ορχήστρας της Τσεχίας, σε διεύθυνση Μίλτου Λογιάδη. Στην περίπτωση της μουσικής για το Από Την Αυτοκρατορία Των Σκιών, παρότι ο Πλατύραχος δεν εγκαταλείπει την απλότητά του, η επαφή με τον ακροατή επιτυγχάνεται δυσκολότερα. Κι αυτό, κατά τη γνώμη μου, συμβαίνει διότι οι συνθέσεις εδώ αγκιστρώνονται στον κινηματογραφικό ρόλο τους. Με αποτέλεσμα, ενώ υπηρετούν άξια την ιστορία φαντασίας η οποία και αποτελεί επίκεντρο του φιλμ, να διαθέτουν και κάτι το δυσπρόσιτο. Ακόμα περισσότερο συμβαίνει αυτό στην περίπτωση του soundtrack για το δράμα εποχής Πτήση Μέσα Στη Νύχτα, όπου οι συνθέσεις ούτε αυτονομία από τα κινηματογραφικά δρώμενα κατακτούν, ούτε και τον ίδιο βαθμό έμπνευσης φανερώνουν, όντας απλώς επαρκείς. Μοναδική εξαίρεση, το τραγούδι “Silky Touch” που ερμηνεύει ο Γερμανός τραγουδιστής Anno Lauten, το οποίο διαθέτει εκλεκτά αρώματα από τη vocal jazz μουσική του Μεσοπολέμου. Αν αναλογιστεί πάντως κανείς ότι με τα τρία soundtracks πηγαίνουμε γραμμικά από το 1994 στο 1993 και από εκεί στο 1991, τότε συνειδητοποιεί πόσο κέρδισε σε ωριμότητα και συνθετική δύναμη η δημιουργική ικανότητα του Νίκου Πλατύραχου μέσα σε μια τριετία. Και αν πάλι συγκρίνει κανείς τα επιτεύγματα των Επικίνδυνων Παιχνιδιών με μεταγενέστερες δουλειές του, όπως λ.χ. τον Σεπτέμβριο (2001) ή το soundtrack για τη Χορωδία Του Χαρίτωνα (2005), διακρίνει εύκολα ότι η εξέλιξη συνεχίστηκε με ακόμα πιο θεαματικό τρόπο. Το παρόν cd αποτελεί έτσι μια ξενάγηση σε μέρες όπου το ταλέντο του Πλατύραχου εμφάνιζε τα πρώτα του μπουμπούκια, όντας απαραίτητο κομμάτι στο παζλ της καριέρας του - για όσους τουλάχιστον έχουμε επιλέξει να την παρακολουθούμε.
