Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, από τη στιγμή που διαλύθηκαν οι Τρύπες, φάνηκε ότι θα είναι ο δεύτερος της μπάντας (μετά τον Αγγελάκα) που θα ακολουθήσει τη σόλο καριέρα. Όντας ένας από τους δύο σημαντικότερους κιθαρίστες που έβγαλε το εγχώριο rock τα τελευταία χρόνια (ο άλλος είναι προφανώς ο Γιάννης Βερβέρης των Closer), ήταν σχεδόν αδύνατο να πάψει να ενδιαφέρεται για την σύνθεση και να περιοριστεί σε session μεροκάματα. Άλλωστε, ως ενορχηστρωτής του Θανάση Παπακωνσταντίνου, σημάδεψε τον ήχο των Λαϊκεδέλικα από τον Βραχνό Προφήτη και οι κιθάρες στο δεύτερο μισό του “Πεχλιβάνη” σε ενθουσιάζουν μέχρι σήμερα, παρόλο που ο Παπαδόπουλος αργότερα αποκάλυψε την έλξη του προς τον πειραματισμό -αυτοσχεδιασμό με τη συνεργασία του με τον Φλώρο Φλωρίδη. Αυτά τα αναφέρω όχι προς ενημέρωση σας, αφού είναι γνωστά φαντάζομαι, αλλά γιατί φανερώνουν τα στοιχήματα που θέτει ο Παπαδόπουλος στους ακροατές του. Το θέμα λοιπόν εξαρχής ήταν κατά πόσο ένας δίσκος βασισμένος σε ένα όργανο έντονα ταυτισμένο με έναν συγκεκριμένο ήχο, το οποίο διαχειρίζεται ένας εξίσου ταυτισμένος με το rock καλλιτέχνης, θα καταφέρει να είναι εύστοχος και περιεκτικός. Φαντάζεστε instrumental τις κιθάρες από τις Τρύπες; Ευτυχώς δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αυτό που κάνει ο Παπαδόπουλος είναι να χρησιμοποιεί τν φαντασία του και να στήνει τη μια κιθάρα πάνω από την άλλη, προσθέτοντας, όπου χρειάζεται, λούπες και διάφορα εφέ. Το αποτέλεσμα είναι πότε έντονα πειραματικό (“Στο Δρόμο”) και πότε ατμοσφαιρικό και μελωδικό (“Melo 1”). Αυτό που αρχικά με ελκύει εδώ - και γενικότερα - είναι η ξεκάθαρη ιεροτελεστία των συνθέσεων του. Γι’αυτό άλλωστε πάμε στα live και εξακολουθούμε να θέλουμε να «πάμε λίγο πιο μπροστά». Για να μπορούμε να δούμε την ανάπτυξη των τραγουδιών με τα μάτια μας. Στην προκειμένη περίπτωση η - με χειρουργική ακρίβεια - πρόσθεση ακουστικής και ηλεκτρικής κιθάρας και το ανακάτεμά τους με διάφορους μπερδεμένους ήχους (γαβγίσματα, φωνές κτλ.) σε ψυχαναγκάζει να παρατηρήσεις την εξαιρετική τεχνική του (βλέπε “Τελευταίο Βράδυ” και “Πάλι Εσύ”). Το σημαντικό είναι ότι ο Παπαδόπουλος καταφέρνει να τιθασεύσει τις αυτοσχεδιαστικές τάσεις του, ώστε να μπορεί να παρακολουθήσει τη μουσική του κι ένα απαίδευτο αυτί στους ρυθμούς του αυτοσχεδιασμού. Πάρτε για παράδειγμα το centerpiece του δίσκου “Melo 2” και την εξαιρετική μελωδία του. Τρανή απόδειξη ότι ο Παπαδόπουλος είναι κατά βάση τραγουδοποιός. Ακόμα και όταν οι δημιουργικές ανάγκες του τον οδηγούν στον πειραματισμό, ο Παπαδόπουλος παραμένει ένας ταλαντούχος εφευρέτης μελωδιών. Να πω την αλήθεια σε αυτό κατέληξα, αναλύοντας αυτόν τον δίσκο. Το one man show σταματάει στο φινάλε του Σκηνές Από Ένα Ταξίδι, όπου οι Φώτης Σιώτας και Μιχάλης Βρέτας παίζουν βιολί στο πιο «κανονικό» θέμα του δίσκου το “…Au Revoir”. Σχεδόν κινηματογραφική εδώ η ατμόσφαιρα, ίσως αυτό εδώ να αποτελεί και οδηγό για τη μετέπειτα πορεία του Παπαδόπουλου. Δεν μπορώ να φανταστώ πού θα ήθελε να βρεθεί καλλιτεχνικά στο μέλλον, αμφιβάλλω μάλιστα αν τον απασχολεί. Η ουσία, για την ώρα, είναι ότι παρέδωσε έναν πολύ καλό δίσκο (τον δουλεύει άλλωστε αρκετά χρόνια στο μυαλό του) ενώ το επικείμενο live του στο Μικρό Μουσικό Θέατρο την επόμενη εβδομάδα (27-28 Μαρτίου) είναι μια μεγάλη ευκαιρία για να κρίνουμε από κοντά αυτή τη δουλειά.
