Ο Μάνος Ξυδούς και ο τελευταίος του δίσκος Τ’ Αστέρια Θα 'Ναι Πάντα Μακριά ήταν η αφορμή, μία εβδομάδα τώρα, να νιώθω σαν σκύλος του Παβλόφ και να ανατρέχω στα σχολικά μου βιβλία, τα γεμάτα από τραγούδια και στίχους του ίδιου. Πολλές φορές τραγούδια του μουσικού-στιχουργού-τραγουδοποιού ή ήχοι των Πυξ Λαξ (με τη σημαντική πινελιά του Ξυδούς), γίνονταν βλέπετε το σάουντρακ σε διάφορες στιγμές της εφηβείας μου. Οι αναμνήσεις μου, όμως, κράτησαν παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε κι αυτό ίσως να ευθύνεται στην αίσθηση που μου άφησε ο δίσκος αυτός ακούγοντας τον: κάτι σαν ριμέικ παλιών δημιουργιών, σε μία όμως, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, μέτρια απόδοση, με αδυναμίες όχι τόσο στιχουργικές και μουσικές, αλλά διάθεσης, περιεχομένου και ύφους. Ακούγοντας το cd ξανά και ξανά αναζητούσα το διαφορετικό και το πρωτότυπο, μα βρήκα τελικά μόνο κάποια ψήγματα αυτών των ιδιοτήτων. Αρκετά αναμενόμενο, ως ύφος, το εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου, καθώς θυμίζει πολλές από τις προηγούμενες δουλειές του Ξυδούς. Παρ’ όλα αυτά δεν παύει να έχει ενδιαφέρον, κυρίως χάρη στους βγαλμένους από την καθημερινότητα στίχους του. Ακούγοντας παρακάτω, την προσοχή μου τράβηξε το “Μονοπάτια”, το μόνο διαφορετικό από τα 13 συνολικά τραγούδια του δίσκου, με μία μυρωδιά από country και την αγαπημένη σειρά Dukes Of Hazzard να το διαποτίζει. Κατά τα άλλα, ο Γιάννης Χαρούλης εμφανίζεται ως λυτρωτής στο “Αυτή Τη νύχτα”, δίνοντας με τη συμμετοχή του μία ευχάριστη νότα, σε ένα τραγούδι κατά τα άλλα βαρετό, με λόγια σαν και τα παρακάτω: «Αυτή η νύχτα θα 'ναι για μένα/αυτή η νύχτα θα 'ναι για μας/αυτή τη νύχτα δεν γουστάρω κανέναν/είναι για μένα, είναι για μας». Θα ήθελα πολύ να έλεγα κάτι αντίστοιχο και για τη συμμετοχή του Χάρη Κατσιμίχα στο “Μεριδιάνα Ι”, αλλά μου είναι αδύνατον. Κι αυτό όχι γιατί ο τελευταίος δεν μπόρεσε να του προσδώσει μια καλή ερμηνεία, αλλά επειδή το υποτονικό αυτό τραγούδι αυτό δεν αφήνει περιθώρια να σωθεί ούτε καν από έναν τόσο εγνωσμένης αξίας ερμηνευτή. Άλλα σημεία άξια αναφοράς βρίσκονται στο “C’mon Baby”, η world αίσθηση του οποίου καθώς και η ερμηνεία των Νέλλη Ξυδούς, Τόλη Φασόη και Ζίνας Αρβανιτίδη, πετυχαίνουν να κινήσουν κάπως το ενδιαφέρον. Το “Γκρέτσια” επίσης, το οποίο αναφέρεται σε μία ιδιαίτερη κοπέλα, στο πνεύμα παλιότερων δημιουργιών του Ξυδούς, όπως το “Θέλω Πελάτη” και το “Υou Get In Love”. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν προσβάλλομαι με τους χαρακτηρισμούς ή με τις περιγραφές που περιέχουν – θεματικά – τα νέα τραγούδια του Ξυδούς, αλλά νομίζω ότι η επανάληψη κυρίως μετέτρεψε έναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής σε μία μανιέρα την οποία θα χαρακτήριζα κουραστική. Έχω μάθει ότι, αν ακούμε συνέχεια έναν ήχο του ίδιου τόνου και ρυθμού, χωρίς αυξομειώσεις και εναλλαγές, τότε κάποια στιγμή το αυτί μας σταματά να τον αναγνωρίζει και απλά τον αγνοεί – και το βρίσκω κάπου κρίμα να περιγράφω με αυτά τα λόγια τον νέο δίσκο ενός δημιουργού όπως ο Ξυδούς…
