Το προ διετίαςTell Me About America ήταν μια δουλειά η οποία προξένησε αρκετή αίσθηση, στο κοινό τουλάχιστον εκείνο που και εξοικειωμένο είναι με τους ηλεκτρονικούς ήχους και η οπτική του δεν εξαντλείται σε έναν αυτιστικά ελληνικό ορίζοντα. Ήταν, λοιπόν, αναμενόμενο πως κάποια στιγμή ο Sunset Blvd. (κατά κόσμον Γιώργος Δουδός) θα ξαναχτυπούσε – και είναι προς τιμήν του και τέρψη μας το ότι το έπραξε παραμένοντας καλαίσθητος και εκλεκτικός. Το Most Beautiful Girl ακούγεται σαν μια φυσική προέκταση του Tell Me About America – υπάρχει δηλαδή μια αίσθηση συνέχειας, παρότι αυτή δεν αναιρεί τον διαφοροποιημένο σε επίπεδο αφετηριών χαρακτήρα της δουλειάς. Οι ηλεκτρονικοί ήχοι δηλαδή δεν φοβούνται την απλότητα, ίσα-ίσα που τη χρησιμοποιούν ως διαβατήριο για την εμβάθυνση και για την κατάκτηση της σημαντικότητας. Πάρτε για παράδειγμα το ηχοτοπίο του ομώνυμου “The Most Beautiful Girl”: η θαυμάσια μετρονομική του λιτότητα αποτελεί το πιο ιδανικό φόντο για τη συγκλονιστική αφήγηση της Helen Stamenitis, η οποία, αν και στα Αγγλικά, φέρει κάτι από τη δύναμη των αγχωμένων αφηγήσεων του Κωνσταντίνου Βήτα. Άριστες επίσης εντυπώσεις αφήνει το “How Many More Blues”, με έναν υπέροχα μοντέρνο χορευτικό καμβά να συναντά φιλτραρισμένες μνήμες από παλιές μεγάλες στιγμές της μαύρης μουσικής, όπως τις μεταφέρει, χωρίς φιοριτούρες και ακροβατικά, η φωνή της Σταυρούλας Επιμενίδου. Η τελευταία συμπρωταγωνιστεί, μαζί με τις εξαιρετικές κιθάρες του Γιώργου Μπαντούκ Αποστολάκη και στο “Baltimore Days”, ενώ ακόμα μια ευφυή μίξη ηλεκτρονικών με φυσικά όργανα (τις τρομπέτες του Κώστα Κατσαρού, εν προκειμένω) συναντούμε στην περίπτωση του “(Came From The) Shea Town”.Μοναδική ένσταση για το άλμπουμ, το γεγονός πως το χαρακτηρίζει μια κάποια ανισότητα, η οποία έχει να κάνει τόσο με την παρουσία κάποιων πιο αδύναμων συνθέσεων (“Rain In 57th”, “Hip Walk”, “That Kind Of Man”), όσο και με τη διάταξή τους. Συχνά δηλαδή, πάνω που φτιάχνεται ένα κλίμα, ακολουθεί μια υποδεέστερη στιγμή, χαλώντας το και αφήνοντάς σου, στο φινάλε, μια αίσθηση πως κάτι λείπει – ειδικά αν έχεις και την εμπειρία του Tell Me About America. Ακόμα όμως και αν το παιχνίδι χάνεται κατά σημεία και μένει μια κάποια γεύση ανισότητας στο σύνολο, δεν παύει να πρόκειται για μια από τις αξιόλογες δουλειές της μουσικής χρονιάς που φεύγει, με highlights τα οποία θα ήταν κρίμα να χάσετε.
