Το εγχείρημα αυτό δεν είναι καινούργιο. Το 2002 η Γεωργία Συλλαίου, ο Σάκης Παπαδημητρίου και ο Γιώργος Αποστολάκης έντυσαν με μουσική το Nosferatu του Murnau. Οι avant garde πειραματισμοί του τρίου είχαν οδηγήσει σε έναν δίσκο αξιόλογο, πολύ καλό για τους λάτρεις του «περίεργου», αλλά δυσπρόσιτο σε όσους αρκούνταν στο να ακούν τη μουσική. Οι δημιουργίες κέρδιζαν βέβαια έδαφος και δικαιολογούσαν τη φύση τους μέσα από την παράλληλη θέαση της επιβλητικής ταινίας. Έτσι φτιαχνόταν ένα ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό δημιούργημα με δυο στέρεα πόδια. Την ταινία και τη μουσική. Το ντουέτο των Your Hand In Mine από τη Θεσσαλονίκη επέλεξε τώρα το Yogoto No Yume του Ιάπωνα Mikio Naruse, που γυρίστηκε από τον δραστήριο σκηνοθέτη το 1933, 11 χρόνια μετά το Nosferatu. Η ιστορία προσομοιάζει ελαφρώς στα μελοδραματικά έργα εκείνης της περιόδου, πάντα μέσα από την κλασική ματιά του Naruze. Για ακόμα μια φορά η «άλλη γυναίκα» είναι παρούσα στη δουλειά του σκηνοθέτη, ενώ τα σκηνικά είναι λιτά και ουσιαστικά. Γιατί τα αναφέρουμε όλα αυτά; Όχι, δεν είμαστε κριτικοί κινηματογράφου, αλλά μια πρώτη «εικόνα» είναι αρκούντως αναγκαία για να αντιληφθεί ο καθένας το πλαίσιο της μουσικής επένδυσης της βουβής ταινίας. Αυτή η ανάγκη είναι ακόμα μεγαλύτερη, μιας και επιτυγχάνεται μια αρμονία εξαιρετική. Τα όργανα που χρησιμοποιούνται είναι λίγα. Η παραγωγή επίσης λιτή και ο ήχος επίσης απλός, μέχρι και μινιμαλιστικός σε κάποια σημεία. Το ακορντεόν, η μελόντικα και το wurlitzer piano αναπαράγουν τις μελωδίες που κινούνται συχνά στο ίδιο θέμα, ενώ οι υπολογιστές καταλαμβάνουν το ρυθμικό μέρος. Δημιουργούνται έτσι συναισθήματα περισσότερο, παρά εικόνες, γεγονός που από τη μια βοηθά την ένταση της ταινίας, ενώ ενισχύεται παράλληλα η αυτονομία του δίσκου.Συχνά στα 23 κομμάτια του δίσκου υπάρχει η εντύπωση ότι ο Yann Tiersen έχει κλειστεί στο δωμάτιό του και φτιάχνει demo για το επόμενο μουσικό ταξίδι του. Η μεταφορά αυτή δεν πρέπει να περιορίσει τους Your Hand In Mine σε χαρακτηρισμούς ανάλογους της ρέπλικας ή της αισχρής κόπιας. Είναι απλοί, ίσως ντροπαλοί, αλλά και απίστευτα εκφραστικοί. Μέσα από τα δυο-τρία όργανα καταφέρνουν να φτιάξουν ένα ολοκληρωμένο έργο που ανταγωνίζεται ισάξια τις καλύτερες παραγωγές του εξωτερικού. Σε όλα αυτά προσθέστε το ανάλογου ύφους όμορφο artwork κι έχετε τον καλύτερο ίσως ελληνικό δίσκο της φετινής χρονιάς…
