H χρονιά του 2007 υπήρξε για τους Locomondo όχι μόνο παραγωγική και δημιουργική, αλλά και γεμάτη από υλικό με καλλιτεχνική και αισθητική αξία. Γιατί, στην τελική, δεν έχουν τόση σημασία οι προθέσεις και η σκληρή δουλειά όσο το αποτέλεσμα. Πρώτα ήταν η καλή δισκογραφική τους παρουσία με το Με Wanna Dance, μια δουλειά με την οποία θεωρώ πως απέδειξαν πλέον για τα καλά ότι και τη reggae έχουν στο πέτσι τους, μα και το χάρισμα να την παντρέυουν πετυχημένα με εγχώρια είδη μουσικής. Έπειτα ήταν μια σειρά υπερ-επιτυχημένων συναυλιών (πρέπει να έχει πάει κανείς στο Κύτταρο για να καταλάβει τι γινόταν εκεί μέσα τις Πέμπτες που εμφανιζόταν το συγκρότημα). Και τώρα οι Locomondo ξαναχτυπούν, με το soundtrack της κωμωδίας της Christine Crokos Το Γαμήλιο Πάρτυ.Δεκατέσσερα κομμάτια περιλαμβάνει το νέο album των Locomondo, συν ένα bonus track, το οργανικό “Here We Go Again”, με την υπογραφή του κιμπορντίστα τους Σταμάτη Γούλα. Δύο από τα τραγούδια του soundtrack προέρχονται από το Me Wanna Dance (“Rembetiskank #9” και “Ghetto Tourist”), ενώ υπάρχει και ένα από την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά Ένας Τρελός Κόσμος (“Better Listen”). Το soundtrack του Γαμήλιου Πάρτυ ακούγεται σαν ένα ακόμη από εκείνα τα δροσερά και ξέφρενα πάρτυ στα οποία μας έχει συνηθίσει ως τώρα το group, με τις κατά πλειοψηφία οργανικές νέες συνθέσεις να καταφέρνουν να δημιουργήσουν στο μυαλό σκηνές σχετικές με το περιεχόμενο της ταινίας, ακόμα και σε κάποιον που έχει δεί μονάχα τo trailer. Αυτό ακριβώς είναι που καταφέρνουν τα “Happy Fire”, “Robbery” ή το “Kissing Scene”. Το τελευταίο μάλιστα, με τα αέρινα φωνητικά της Νατάσσας Μηνδρινού και του Μάρκου Κούμαρη, ξεχωρίζει ως μια από τις καλύτερες στιγμές του album, παρέα με το ερωτικό “Ένα” (δια χειρός Γιάννη Βαρνάβα). Από την άλλη, το ομώνυμο τραγούδι “To Γαμήλιο Πάρτυ (Ό,τι Κι Αν Συμβεί)” έρχεται με τους περιγραφικότατους στίχους του και την εκφραστική ερμηνεία του Μάρκου Κούμαρη να σε κάνει να γελάς με την ταινία πριν καλά - καλά τη δεις. Από το σκηνικό δεν λείπουν - πώς θα μπορούσαν άλλωστε; - μικρές δόσεις από ελληνικά παραδοσιακά και ρεμπέτικα. Τόσο το “Rempetiskank # 9”, μια μείξη από ρεμπέτικα και ska παρέα με την αστείρευτη ενέργεια του τραγουδιστή των Ska Cubano, Natty Bo, όσο και η διασκευή στο “Καραπιπερίμ” του Γιάννη Παπαϊωάννου, είναι απολαυστικότατα. Με λίγα λόγια, έχουμε ένα soundtrack που μπορεί να σταθεί επάξια ακόμα και ανεξάρτητο από την ταινία για την οποία φτιάχτηκε - είναι άλλωστε το μεγαλύτερο στοίχημα στα soundtracks αυτό. Και προέρχεται από ένα συγκρότημα που, κατά την προσωπική μου άποψη, έχει καταφέρει να δώσει στην έννοια του χαμόγελου - την οποία δυστυχώς πολλοί στη χώρα μας φαίνεται να περιφρονούν - ένα νέο, βαθύτερο νόημα.
