Δεύτερη επιτυχημένη «επίσκεψη» του Γιώργου Ψυχογιού στη δισκογραφία, μετά το περσινό - και αρκετά πετυχημένο από ό,τι φαίνεται - album του Resurrection: A Jazz Sensation I, με το οποίο ντεμπούταρε στη δισκογραφία, συστηνόμενος ευρύτερα τόσο ως πιανίστας, όσο και ως δημιουργός και ενορχηστρωτής. Ο Γιώργος Ψυχογιός είναι ένας εξαιρετικά καταρτισμένος μουσικός, με πολλές περγαμηνές, ο οποίος - σε αντίθεση με πολλούς βιρτουόζους συναδέλφους του - έχει επίγνωση ενός πολύ σημαντικού ζητήματος πάνω στη μουσική δημιουργία: ότι το τεχνικώς άρτιο δεν συνεπάγεται αυτόματα πως θα είναι και αισθητικώς όμορφο. Με μότο του λοιπόν το «Καρδιά και μυαλό ενάντια στην τεχνική επίδειξη» μας παραδίδει ένα album πρωτότυπων δικών του συνθέσεων και αρκετών διασκευών, το οποίο ξεχωρίζει πρωτίστως για τον συναισθηματικό του πλούτο. Ο Ψυχογιός προέρχεται βασικά από τον χώρο της κλασικής μουσικής, παντρεύει όμως με μεγάλη δεξιοτεχνία τις καταβολές του με την αγάπη του για τη jazz και τον αυτοσχεδιασμό. Έχουμε συχνά δει τι μπορεί να προσφέρει ένας βιρτουόζος μουσικός όταν τον αφήσεις ελεύθερο μέσα σε μια δεδομένα σημαντική σύνθεση και ο Ψυχογιός σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό στις διασκευές του στο εν λόγω album. Παραγματοποιεί δηλαδή μια καταπληκτική ανάγνωση στο “Bossa Cubana” του Κουβανού συνθέτη Luís Chaniveky, αναδεικνύει κρυμμένες συναισθηματικές πτυχές του “Me Voy” του Mario Flores και κάνει ένα όμορφο ντουέτο με τον Μίμη Πλέσσα στη σύνθεση του τελευταίου “Theme A”. Αλλά το κορυφαίο του επίτευγμα είναι η διασκευή στο “Τι Είναι Αυτό Που Το Λένε Αγάπη” των Τάκη Μωράκη - Γιάννη Φερμάνογλου, που είχε πρωτοακουστεί στην ταινία Το Παιδί Και Το Δελφίνι (1957), τραγουδισμένο από τη Sophia Loren και τον Τώνη Μαρούδα. Μεγάλο ρόλο στην επιτυχία της διασκευής παίζει όμως και η τραγουδίστριά της, Νατάσσα Μποφίλιου, προσφέροντας μια λαμπερή και αισθαντική ερμηνεία, με «τσανακλιδικές» αποχρώσεις, η οποία μόνο προς το τέλος μας τα χαλάει λίγο, «αγριεύοντας» περισσότερο από όσο ταίριαζε σε ένα τέτοιο κομμάτι.Εκεί που το Love Obsession χάνει, είναι κατά τη γνώμη μου στις συνθέσεις του ίδιου του Ψυχογιού. Συνθέσεις ομολογουμένως καλοπαιγμένες (συμβάλλει και η συμμετοχή εξαιρετικών μουσικών), αναμφίβολα επαρκείς ως προτάσεις, οι οποίες όμως άλλοτε προδίδουν υπερβολικά τις επιρροές του Ψυχογιού και άλλοτε βάζουν νομίζω περισσότερο μυαλό, από ότι καρδιά (όπως π.χ. στο τετραμερές “Love Obsession”). Εξαίρεση αποτελεί το “Emmanuela”, χάρη κυρίως στο όμορφο παιχνίδι που λαμβάνει χώρα με τις φωνές της Χορωδίας Ελληνικού Ωδείου. Θέλει λίγη περισσότερη δουλειά η κατεύθυνση αυτή, πιστεύω όμως πως ο Ψυχογιός βρίσκεται σε πολύ καλό δρόμο.
