Έτσι Γλεντά Η Κρήτη μας πληροφορεί, με τρόπο μάλλον απόλυτο, το cd του Γιώργου Χατζάκη που ήρθε στα χέρια μας. Δεν έχουμε κάποιο λόγο να αμφιβάλλουμε γι' αυτό, έτσι κι αλλιώς το album αποτελεί live ηχογράφηση από αυγουστιάτικο πανηγύρι (του 2006) στην Αγία Γαλήνη, ένα κρητικό χωριό κοντά στο Ρέθυμνο, όπου πιθανότατα οι άνθρωποι που ήταν παρόντες εκείνο το βράδυ γλέντησαν με την ψυχή τους. Ασφαλώς όμως αυτή η δήλωση του τίτλου μας γεμίζει προσδοκίες και μας κεντρίζει το ενδιαφέρον ως προς το ποια είναι τελικά η φύση του κρητικού γλεντιού σήμερα. Ο Γιώργης Χατζάκης, λυράρης και τραγουδιστής, και ο αδερφός του Αλέκος Χατζάκης, που παίζει το λαούτο, αναλαμβάνουν να καταθέσουν την άποψή τους πάνω στο θέμα. Ο Γιώργης Χατζάκης δεν είναι άγνωστος σε όσους ασχολούνται με το παραδοσιακό κρητικό τραγούδι, έστω και σε μια σαφώς πιο σύγχρονη εκδοχή του. Έχει κυκλοφορήσει αρκετά albums, ενώ το 2004 με το album Μαντινάδες - Λαϊκή Κρητική Ποίηση είχε κερδίσει και μια υποψηφιότητα στα βραβεία Αρίων (για όποιον σημαίνει κάτι αυτό). Κυρίως όμως είναι γνωστός από τις ζωντανές του εμφανίσεις σε Κρήτη (φυσικά), αλλά και Αθήνα. Ο Χατζάκης όμως στην καριέρα του είναι γεγονός ότι «νόθευσε» την κρητική παράδοση ακόμα και με λαϊκο-pop στοιχεία, τόσο στη μουσική όσο και στην αντίληψη, προφανέστατα για εμπορικούς λόγους. Έτσι στο μεγάλο του σουξέ "Εγώ Δεν Είμαι Χριστιανός" χρησιμοποιεί την παραδοσιακή μουσική, προσθέτοντας δικούς του στίχους όπως: «Πήγα να ανάψω ένα κερί/ στην εκκλησιά για μένα/ και πάλι το μετάνιωσα/ και τ' άναψα για σένα» ή «ένα κερί δέκα δραχμών/ άναψε σα πεθάνω/ αφού 'λεγες κυρά μου/ δεν άξιζα δεκάρα παραπάνω» ή παρόμοιας τέλος πάντων αισθητικής. Για να ξαναγυρίσουμε στο παρόν album και στο πώς αποδίδει ένα σύγχρονο κρητικό γλέντι, πρέπει να τονίσουμε ότι εδώ οι νεωτερισμοί περιορίζονται μόνο σε λιγοστά τραγούδια που υπογράφει ο ίδιος ο Χατζάκης, είτε πάνω σε παραδοσιακή, είτε σε δική του μουσική. Κατά τα άλλα, φαίνεται να ακολουθείται σχετικά πιστά μια παραδοσιακή δομή, η οποία περιέχει τους συνηθισμένους χορευτικούς ρυθμούς, που αποτελούν και το κύριο μέρος του προγράμματος - όπως συρτά, καλαματιανά, καθώς και ο λεγόμενος Μολεβυζιώτικος χορός, αλλά και οι Κοντυλιές, οι οποίες, κατά κάποιον τρόπο σήμερα, υποδηλώνουν απλά τις μαντινάδες με τη συνοδεία λύρας. Μόνο που τα τραγούδια του δίσκου δεν έχουν μια ξεχωριστή υπόσταση το καθένα, αλλά λειτουργούν γκρουπαρισμένα με τους ρυθμούς τους οποίους σημειώσαμε παραπάνω και με νοοτροπία ποτ-πουρί. Ακόμα, αρνητική εντύπωση προκαλεί η παντελής απουσία έστω κι ενός ριζίτικου τραγουδιού. Φαίνεται πως σ' ένα σύγχρονο κρητικό γλέντι το μόνο που επιθυμούν όλοι είναι να χορεύουν… Τέλος ο Χατζάκης σαν ερμηνευτής, χωρίς να είναι τίποτα το εξαιρετικό, δείχνει να τα καταφέρνει με σχετική επάρκεια, αλλά είναι φανερό ότι αδυνατεί να σου κρατήσει την προσοχή και στα 70 περίπου λεπτά του δίσκου τραγουδώντας συνεχώς με τον ίδιο τρόπο και με την, πολύ έντονα, επιτηδευμένη κρητική προφορά. Αυτό που μένει να αποσαφηνιστεί πλέον είναι ο σκοπός της κυκλοφορίας αυτού του album. Αν σκοπός ήταν η αναμνηστική του χρήση για τους παρευρισκόμενους ακροατές της συγκεκριμένης βραδιάς, όλα είναι εντάξει. Αν σκοπός ήταν η καταγραφή ενός υλικού που οι φαν του συγκεκριμένου καλλιτέχνη θα κουβαλούν μαζί τους για τα αυτοσχέδια γλέντια τους, τότε πάλι εντάξει. Αν όμως υπήρχαν προθέσεις για τη δημιουργία ενός δίσκου που θα αποτυπώνει ένα μέρος της παράδοσης του κρητικού τραγουδιού και γλεντιού με τρόπο σαφή, πειστικό και ολοκληρωμένο και ταυτόχρονα θα επιχειρεί να διασώσει ως πολιτιστικό αγαθό μια τέτοιου είδους εκδήλωση, τότε φοβάμαι ότι η συγκεκριμένη κυκλοφορία έχει αποτύχει οικτρά…
