Πολύ ενδιαφέρουσα υπήρξε, ως κίνηση, η απόφαση συνεύρεσης του Γιάννη Σπάθα με τη Λίνα Νικολακοπούλου και τον Βασίλη Λέκκα. Τριών δηλαδή ανθρώπων με πολύ προσωπικό στιλ, οι οποίοι έχουν υπηρετήσει τον χώρο του λεγόμενου «έντεχνου» αφήνοντας, λιγότερο ή περισσότερο, τη σφραγίδα της ιδιαιτερότητάς τους. Ο Σπάθας ως ένας συνθέτης με μοντέρνα, ανανεωτική ματιά, ο Λέκκας ως ένας ιδιοσυγκρασιακός ερμηνευτής και η Νικολακοπούλου ως η τελευταία μεγάλη στιχουργός αυτού του τόπου. Δυστυχώς όμως ο Σπινθήρας δεν επιβεβαίωσε τις προσδοκίες της συνεύρεσης, καθώς αποδείχθηκε μια δουλειά η οποία ήθελε μα δεν μπόρεσε. Έχω μεγάλη αγάπη για τη Λίνα Νικολακοπούλου και τους στίχους της, οι οποίοι υπήρξαν συχνά για μένα σύντροφοι ακριβοί στο διάβα του χρόνου. Έρχομαι έτσι σε εξαιρετικά δύσκολη θέση όταν πρέπει να γράψω ότι σε αυτούς κυρίως εντοπίζω τον πιο αδύναμο κρίκο του Σπινθήρα. Ομολογώ ότι το έφερα από δω, το έφερα από κει, το δικαιολόγησα μέσα μου ποικιλοτρόπως, πίεσα τον εαυτό μου να το δει κι αλλιώς, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Οι στίχοι της Νικολακοπούλου έχουν μια κόπωση, μια δυστοκία, μια αδυναμία να σε χτυπήσουν στο μεδούλι της ψυχής, όπως το συνηθίζανε. Όχι δεν είναι κακοί, και σαφώς φέρουν τα διακριτικά της δημιουργού τους. Τους λείπει όμως η πνοή, το μεγαλείο, η απογείωση, με χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτυχίας το “Ούζο”, τον “Σπινθήρα” και το “Τα Μεγάλα Μου Λάθη”. Όσον αφορά τώρα τους υπόλοιπους συντελεστές, ο Γιάννης Σπάθας αρκέστηκε στο να κάνει μια επίδειξη συνθετικής άνεσης στο πάντρεμα του λαϊκού ήχου με τον ηλεκτρισμό, δημιουργώντας μελωδίες καλοβαλμένες, όχι όμως και σπουδαίες. Πιστεύω ότι μια συνεργασία με Νικολακοπούλου και Λέκκα παρείχε τις προϋποθέσεις για μια υπέρβαση κεκτημένων, η οποία ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε. Και από την άποψη αυτή, κάτι τέτοιο αποτελεί και μια δεύτερη αδυναμία του album. Το πιο ισχυρό χαρτί αποδείχθηκε τελικά ο Λέκκας: μπήκε με ενθουσιασμό στο πετσί όλων σχεδόν των επιλογών και τους χάρισε ερμηνείες ψυχωμένες και συγκινητικές, υπηρετώντας κατά τρόπο αξιοθαύμαστο όλες τους τις συναισθηματικές διαθέσεις. Αποδείχθηκε έτσι η δύναμη ισορροπίας του Σπινθήρα, επιτρέποντάς του να διατηρήσει ένα minimum καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος. Ταυτόχρονα όμως έδειξε, δυστυχώς, και το μέγεθος της ευκαιρίας που χάθηκε. Γιατί με έναν τέτοιον ερμηνευτή, υπήρχαν τα φόντα να βγει ένας πολύ καλός δίσκος, αν υπήρχε το υλικό.
