Επιστρέφουν για τους Ερασιτέχνες Εραστές του Γιώργου Τσακαλίδη, ένα συγκρότημα το οποίο στο παρελθόν μας έχει δώσει κάποιες αξιόλογες, με δικό τους χρώμα δουλειές. Δυστυχώς όμως δεν βγάζουν το καλύτερό τους πρόσωπο στη νέα τους δουλειά, τις Ανταύγειες, ένα album που, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, δεν πάτησε σε ιδιαίτερα δυνατές εμπνεύσεις.Τα 13 τραγούδια που απαρτίζουν τις Ανταύγειες κερδίζουν εύκολα ένα minimum επίπεδο ενδιαφέροντος, χάρη τόσο σε κάποιες όμορφες μελωδικές ιδέες του Τσακαλίδη εδώ κι εκεί, όσο και στις καταπληκτικές ενορχηστρώσεις του Σταύρου Ρωσσόπουλου. Βρήκα όμως δύο βασικά ελαττώματα στην όλη προσπάθεια, τα οποία και υπήρξαν νομίζω οι κύριες αιτίες που κρατάνε τη δουλειά σε απογοητευτικά επίπεδα, συγκριτικά με το παρελθόν των Ερασιτεχνών Εραστών.Η πρώτη μου ένσταση αφορά τους στίχους, καθώς στην πλειονότητά τους αποδείχθηκαν επιεικώς αδιάφοροι, λοξοκοιτάζοντας επικίνδυνα προς χιλιοειπωμένα «έντεχνα» τερτίπια. Χαρακτηριστικά παραθέτω τα εξής παραδείγματα: «Κλέφτης ονείρων αν δεν είσαι/Ό,τι κι αν είσαι σ’ αγαπώ/Κλέφτης ονείρων να μην είσαι/Κι ό,τι κι αν είσαι σ’ αγαπώ» (“Κλέφτης Ονείρων”), «Οι μάγοι μπήκαν στο μυαλό μου/Μ’ ακουμπάς και δεν έχω σφυγμό/Οι μάγοι μπήκαν στο μυαλό μου/Σε μυρίζω και υπνοβατώ» (“Μάγισσες Μάγοι Και Νεράιδες”) και «Με άλλα μάτια με κοιτάς/Μαύρα μαντάτα κουβαλάς/Μαύρες οι σκέψεις στο μυαλό σου/Σκοτώνουν το χαμόγελό σου» (“Τα Μάτια Του Έρωτα”). Τέτοιοι στίχοι - και άλλοι παρόμοιοι - δεν έχουν κατά τη γνώμη μου καμία ουσιώδη βαρύτητα και τίποτα να προσφέρουν. Με αποτέλεσμα τα τραγούδια των Ερασιτεχνών Εραστών να αυτοϋπονομεύνται και το Ανταύγειες να καταλήγει ένας κατά βάση κακός «έντεχνος» δίσκος με rock άλλοθι, αντί για ένας pop/rock δίσκος με αιχμή και άποψη. Η δεύτερή μου ένσταση αφορά το ότι ο Τσακαλίδης εμπιστεύτηκε το μεγαλύτερο μέρος του υλικού της εν λόγω δουλειάς σε μια ερμηνεύτρια υπερβολικά άγουρη για να το επωμιστεί. Η Μαίρη Δούτση διαθέτει κάποιους όμορφους χρωματισμούς στη φωνή της, βρίσκω όμως ότι δεν τα καταφέρνει καλά στην έκφραση των συναισθηματικών αποχρώσεων. Δεν μπαίνει στο πετσί του ρόλου, κρατάει μια ψυχική απόσταση από τα τραγούδια και καταλήγει να ακούγεται κάπως κρύα - καταστρέφοντας, χαρακτηριστικά, δύο πολύ ενδιαφέρουσες μελοποιήσεις που έκανε ο Τσακαλίδης στα ποίηματα “Είσαι Ανθός” και “Δάκρυ”, που είχε γράψει ο Νίκος Καββαδίας με το ψευδώνυμο Πέτρος Βαλχάλας. Στο δεύτερο ειδικά η Δούτση αρκείται σε πολύ λίγα - ξεμπερδεύει με μια αρκούντως μελαγχολική ερμηνεία, χάνοντας όμως τα βάθη της απόγνωσης και τη συντριβή που κρύβουν τα λόγια του. Αναγνωρίζω βέβαια πως έχει πράγματα να μας δώσει, χρειάζεται όμως να τριφτεί περισσότερο με την ερμηνευτική διαδικασία, εάν επιθυμεί να περπατήσει αυτόν τον δρόμο με αξιώσεις.
