Με μια σίγουρα πολύ ευνοϊκότερη εκκίνηση σε σχέση με άλλους νέους τραγουδιστές, λόγω του ονόματος αλλά και της στήριξης του πατέρα του, ο Γιάννης Βαρδής φτάνει αισίως στην πέμπτη δισκογραφική του δουλειά, παλεύοντας για ακόμα μια φορά να αποδείξει ότι υπάρχουν και άλλοι λόγοι, πέραν του ονόματός του, για να ασχοληθεί κανείς μαζί του. Δυστυχώς, η προσπάθεια μένει ημιτελής και το Να Ξεκινήσουμε Απ’ Την Αρχή είναι ένα album που ελάχιστες αφορμές δίνει για μια δεύτερη ακρόαση. Το βασικό πρόβλημα εντοπίζεται στις συνθετικές επιδόσεις του Αντώνη Βαρδή, ο οποίος μάλλον δεν βρίσκεται και στην πιο δημιουργική περίοδο της καλλιτεχνικής του πορείας. Το αποτέλεσμα είναι να προσφέρει στον γιο του 7, στην πλειονότητα τους αδιάφορες, συνθέσεις. Αποκορύφωμα της μετριότητας, αποτελούν κομμάτια όπως το ομώνυμο - αλήθεια η ολόιδια εισαγωγή με το “What Goes Around…Comes Around” του Justin Timberlake τι δουλειά έχει, και μάλιστα όταν το υπόλοιπο τραγούδι είναι τελείως άσχετο; - το “Σουλτάνα”, το “Έφη” και το “Όλα Για Σένα”, όλα τους βασισμένα σε παρωχημένους pop-rock ήχους που θυμίζουν την ελληνική μουσική σκηνή των 1980ς (Κατσιμιχαίους, Παπακωνσταντίνου, Γιοκαρίνης). Ανεξήγητες επιλογές για έναν μουσικό με την εμπειρία και τις γνώσεις του Αντώνη Βαρδή, οι οποίες εκθέτουν και τον ίδιο, αλλά και τον ερμηνευτή του. Στα ίδια πρότυπα και το “Άλλη Μια Μέρα” του Γιώργου Στάντζου, που παραπέμπει κατευθείαν στις πιο μέτριες στιγμές του Bregovic, αντιγράφοντας άχαρα μια ξεπερασμένη και χιλιοακουσμένη συνταγή. Σαφώς τα πράγματα είναι καλύτερα όταν ο Αντώνης Βαρδής επιδίδεται σε κάτι που χρόνια τώρα ξέρει να κάνει καλά, την pop μπαλάντα. Χωρίς και εδώ να φτάνει σε επίπεδα του παρελθόντος, συμβάλλει σε δύο αξιοπρεπείς, τουλάχιστον, στιγμές (“Είπα Κρυφά Να Φύγω”, “Τελευταία Φορά”). Προσωπικά, τα μοναδικά τραγούδια που μου τράβηξαν πραγματικά το ενδιαφέρον, είναι οι συνθέσεις του Κυριάκου Παπαδόπουλου, η λαϊκή μπαλάντα “Πάει Καιρός” και το απολαυστικό τσιφτετέλι “Έχω Ανάγκη”. Δυστυχώς, όμως, εδώ προκύπτει το ζήτημα της ικανότητας του ίδιου του ερμηνευτή να αναδείξει αυτά τα κομμάτια. Φοβάμαι δηλαδή πως ο Γιάννης Βαρδής αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του λαϊκού τραγουδιού εν γένει, ακόμα και του πιο light, και μάλιστα σε μια εποχή που υπάρχουν δεκάδες πολύ πιο ενδιαφέρουσες φωνές, ακόμα και στο εμπορικό τραγούδι. Όσο και να αναγνωρίζει κανείς την προσπάθεια και τις ειλικρινείς προθέσεις του, μάλλον είναι καλύτερα να περιοριστεί στο ρόλο του pop τραγουδιστή που του ταιριάζει περισσότερο και ως τρόπος έκφρασης και ως αισθητική. Τρανή απόδειξη το όμορφο ζεϊμπέκικο του πατέρα Βαρδή “Δυο Τσιγάρα”, το οποίο χάνει πολύ από την ερμηνεία του υιού. Μέσα, λοιπόν, από μια σειρά άστοχων επιλογών και κακών χειρισμών, το Να Ξεκινήσουμε Απ’ Την Αρχή δεν καταφέρνει, παρά μόνο στο ελάχιστο, αυτό για το οποίο ούτως ή άλλως προορίζεται από την αρχή: να αποτελέσει μια ενδιαφέρουσα πρόταση, έστω, στο χώρο της mainstream μουσικής.
