Τα τελευταία χρόνια η ελληνική jazz σκηνή έχει επιδείξει δείγματα γόνιμης δημιουργίας από έμπειρους μουσικούς, οι οποίοι τολμούν να εισέλθουν στον κόσμο της μουσικής με συνθέσεις προσωπικές, και δεν επαναπαύονται σε επανεκτελέσεις ή διασκευές κλασικών standard. Μία από εκείνες τις περιπτώσεις είναι ο ικανός κιθαρίστας Δημήτρης Τσιαμπάος, που παρουσιάζει την πρώτη του δισκογραφική δουλειά παρέα με αξιόλογους μουσικούς και φίλους όπως οι Γιώργος Φακανάς, Γιώτης Κιουρτσόγλου, Δημήτρης Γιαννόπουλος, Γιώργος Παλαμιώτης, Αλέξανδρος Ορφανός, Γιώργος Τζιβελέκης κ.α.Η Music Street οδός μουσικής του Τσιαμπάου «έχει περισσότερες στροφές και απαιτεί μεγαλύτερη επιδεξιότητα», όπως ομολογεί ο ίδιος, για να συμπληρώσουμε εμείς ότι όντως το αποτέλεσμα είναι επαρκές, όμως έχει αρκετό δρόμο μπροστά του για να ανθίσει και να εμπνεύσει και τους γύρω του. Κανείς δεν αμφισβητεί τη μαεστρία και την επιδεξιότητα του καλλιτέχνη, όμως στο σύνολό του έργου λείπει εκείνο το άρωμα της jazz ή του fusion που θα θέλαμε να μας εκπλήξει, να μας πάρει τα μυαλά ή και να μας προκαλέσει. Με εξαίρεση τα κομμάτια “Minor Samba” και “Power Blues”, τα οποία ξεχωρίζουν για τις περίτεχνες εναλλαγές και τα αυτοσχεδιαστικά σολαρίσματα και ξεσπάσματά τους, οι υπόλοιπες συνθέσεις κινούνται περισσότερο σε ένα επαναλαμβάνομενο fusion μοτίβο που φλυαρεί και κουράζει. Η ενορχηστρωτική δεινότητα και η διαδραστική ενέργεια των μουσικών δεν απογειώνει το δίσκο καθώς δεν φτάνεις κάπου ή και μπερδεύεσαι κατά τη διάρκεια του μουσικού ταξιδιού. O Δημήτρης Τσιαμπάος διαθέτει πάντως προσωπικό όραμα και αξιοθαύμαστη τεχνική στην ηλεκτρική κιθάρα και - παρά τις όποιες αδυναμίες - δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε τη συμπαγή ηχητική μάζα που σε ηλεκτρίζει κατά στιγμές. Στην Ελλάδα είναι πολύ σύνηθες το στυλ της jazz fusion και η αλήθεια είναι ότι υποστηρίζεται από σολίστ της μουσικής, όμως σε μεγάλο βαθμό το όλο πράγμα αιωρείται και συχνά αναλώνεται σε προβλέψιμες και «καθησυχαστικές» μελωδίες, οι οποίες δεν έχουν κάτι να πουν ή να προσθέσουν. Πάντως, το γεγονός ότι δίνεται ακόμη βήμα σε καλλιτέχνες όπως ο Τσιαμπάος για να μοιραστούν μουσικές στιγμές είναι ελπιδοφόρο και αισιόδοξο. Η ιστορία της ελληνικής jazz συνεχίζεται και αναμένουμε με αγωνία δείγματά της, άλλοτε πιο σιωπηλά και άλλοτε πιο δυναμικά.
