Οι Echo Tattoo έχουν υπάρξει μπροστάρηδες της αγγλόφωνης σκηνής της χώρας πριν από καμιά δεκαριά χρόνια. Έχουν ζήσει ωραίες βραδιές στο σανίδι, που πάντα λειτουργούσε υπέρ τους. Αν διάλεγα μια θα ήταν τις μέρες που έτρεχε ο ευρωπαϊκός διαγωνισμός rock τραγουδιού. Την μέρα όταν θα γινόταν η επιλογή για τον ποιος θα εκπροσωπήσει τη χώρα είχε διοργανωθεί μια εξαιρετική βραδιά στο Ρόδον με τους δέκα φιναλίστ. Θυμάμαι πολύ καλά να αποθεώνονται τότε (μαζί με τον Κουρέα & Τους Χειρότερους Πελάτες που είχαν βγει δεύτεροι) από τον πολύ κόσμο ο οποίος είχε μαζευτεί στο Ρόδον. Το “Over”, τότ,ε είχε αγγίξει τα όρια του pop ύμνου, άσχετα αν ο πρώτος τους δίσκος (που προϋπήρχε) περιείχε πολύ καλύτερα τραγούδια. Παρόλο που θριάμβευσαν στον διαγωνισμό ο οποίος έγινε στην Κοπεγχάγη. η συνέχεια της πορείας τους απλά δεν υπήρξε. Μερικές απαντήσεις στα «γιατί» θα βρείτε στην συνέντευξη που παραχώρησαν στο Avopolis, οπότε δεν θα επεκταθώ. Δέκα χρονιά μετά το δεύτερό τους album Room Of Toys, επιστρέφουν ως άλλοι Portishead στη δισκογραφία με αυτόν εδώ τον δίσκο, που κυκλοφόρησε τα περασμένα Χριστούγεννα.Από την αρχική σύνδεση της μπάντας έχει παραμείνει ο κιθαρίστας Πάνος Κουρτσούνης και φυσικά η Εύη Χασαπίδου-Watson. Η τελευταία, μαζί την πιο rock Ιωαννίδου των Make Believe και την αθεράπευτα ρομαντική Τατιάνα των Common Sense είναι τοποθετημένη – δικαιωματικά - στις καλύτερες και πιο δυναμικές γυναικείες φωνές που ακούσαμε ποτέ στην εγχώρια κιθαριστική σκηνή. Από το εναρκτήριο “Pensicola” αναγνωρίζεις την pop αισθητική (με την καλή έννοια) των Echo Tattoo, αυτή τη φορά με μια σημαντική προσθήκη στον ήχο τους, που δεν είναι άλλη από τα πλήκτρα του Πάνου Ασημένιου - τα οποία από μόνα τους δίνουν ένα καινούργιο και ιδιαίτερο χρώμα στη μουσική της μπάντας. Ιδιαίτερα στο εξαιρετικό “Apocalypse” - όπου συμμετέχουν οι Earthbound και τραγουδάει ο Alex K. - η παρουσία του Ασημένιου απογειώνει το κομμάτι, με τη βοήθεια και του Άρη Χρήστου και του Θοδωρή στην παραγωγή. Οι στίχοι των Echo Tattoo είχαν, έχουν και θα έχουν (τουλάχιστον όσο τραγουδά η Watson) αυτό το κρυμμένο προσωπικό ξεγύμνωμα - που πρωτοαγαπήσαμε κατά την διάρκεια των 1980s. «I dream of lights, I dream I love me» σιγοψιθυρίζουν στο τέλος του “No. 1’s Inside”, ενώ αμέσως μετά τραγουδούν ένα από τα καλύτερα στιχάκια που έγραψαν ποτέ: «The wars, the wires, the wolves are calling me to choose». Οι Echo Tattoo έχουν διαλέξει στρατόπεδο. Μπορούν να χαίρονται και να διατυμπανίζουν ότι ποτέ δεν πούλησαν τη μουσική τους. Ακόμα κι αν τώρα - κατόπιν εορτής - ξέρουν ότι αυτό τους άλλαξε την καριέρα. Η δημιουργική τους πλευρά ρήμαξε στην αφάνεια (μεγάλη η απουσία τους άλλωστε), αλλά η ανθρώπινη βγήκε κερδισμένη - και φαίνεται. Οι Echo Tattoo του πρώτου δίσκου έβγαζαν μια άλλη ορμή, εδώ έχουν κάτι άλλο. Μου αρέσει όταν τα «χρόνια φαίνονται» στους μουσικούς. Άκουσε το “Stormy Weather”. Αυτό μαζί με το “Love Is Free” και το “Who Stole The Light” είναι τραγούδια που στα 1990s δεν θα μπορούσαν να γράψουν. Γνωρίζοντας, λοιπόν, καλά ότι η μπάντα μπορεί να σταματήσει οριστικά να υπάρχει, η πορεία του Mind Your Step στον χρόνο είναι ο μόνος κριτής, όχι της αξίας τους αλλά της θέσης τους στο μυαλό μας.
