Καιρό τώρα αναρωτιόμουν πού είχε χαθεί αυτή η ψυχή. Ένας χρόνος και μισός χωρίς νέο δίσκο συνιστούσε είτε κάποιο προσωπικό πρόβλημα, είτε μέγα ατόπημα του marketing. Αν, βέβαια, παρακολουθούσα τις μεσημεριανές ενημερωτικές εκπομπές, φαντάζομαι ότι η απορία θα μου είχε λυθεί προ πολλού. Η μαμά πατρίδα την έκανε τη δουλειά. Τέλοσπαντων. Η ουσία είναι πως ο Κώστας Καραφώτης είναι πάλι εδώ με «14 υπέροχα λαϊκά τραγούδια», όπως μας πληροφορεί το δελτίο τύπου, και βασικούς συνεργάτες τους Νίκο Τερζή και Πάνο Φαλάρα. Ομολογώ πως οι φωνητικές ικανότητες του Καραφώτη κρατάνε ένα επίπεδο. Ποιος είμαι εγώ άλλωστε που θα αμφισβητήσω τη Julie Massino (δεν κάνω καθόλου πλάκα). Τι να το κάνεις όμως όταν κυκλοφορούν τόσοι εκεί έξω με τις ίδιες ικανότητες, αλλά και με την ίδια περνάω-απαρατήρητος ρετσινιά. Όταν, δε, καλείται να το «παίξει» κακό παιδί για τις ανάγκες του “Μια Ζωή Παρανομία”, θέτει υποψηφιότητα για τον πιο δημοφιλή κακοποιό ανάμεσα στους άνδρες των σωμάτων ασφαλείας. «Μια ζωή παρανομία, μια ζωή δε δίνω μια…». Το όνειρο του μέσου μπάτσου!!! Όσο για τους στίχους περίμενα από τον Πάνο Φαλάρα να κρατήσει το μίνιμουμ επαγγελματισμού που τον διακρίνει, αλλά μάλλον διαψεύστηκα. «Τι σου’ χω φταίξει, γιατί με τυραννάς, πως μ’ έχεις μπλέξει, κι ακόμα με πονάς…». Στο νηπιαγωγείο, όταν είχα καψουρευτεί την Αννούλα, σκάρωνα κλάσεις ανώτερα στιχάκια. Πέραν των αφόρητα τετριμμένων ζεϊμπέκικων και του ευρύτερου ντιριντάχτα κλίματος, αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι οι λεγόμενες «φοιβοκιθάρες», που δείχνουν να καθιερώνονται στα albums της συνομοταξίας. Και εξηγούμαι. Ο σύγχρονος Έλληνας μπουζουκόβιος γουστάρει τα βαριά ακόρντα. Τελεία και παύλα. Φταίει η metal εφηβεία του; Φταίει το αναθεματισμένο Black Album; Ποιος ξέρει; Πάντως, πριν πιει τα ουισκάκια του και έρθει στο κέφι, τη θέλει τη Jackson του ρε παιδί μου. Άλλη εξήγηση για το μπουζουκομέταλ του εισαγωγικού “Έδωσα Πολλά Για Σένα”, δεν μπορώ βρω όσο και να στίβω το ακατοίκητό μου.
