Εντάξει, δεν λέω, τις έχουν τις χάρες τους οι Bullets και το Final Race, το ντεμπούτο τους. Το έχουνε σπουδάσει το rock ‘n’ roll, τα έχουνε πληρώσει τα χρωστούμενα τους. Δεν μπορούν και πολλοί, άλλωστε, να πηγαινοέρχονται με τέτοια άνεση απ’ το surf στο rockabilly (neo και κλασικό), να πετάγονται μια βόλτα προς doο-wop μεριά κι ύστερα να ξεκινάνε πάλι απ’ την αρχή με την ίδια κάψα. Μερακλήδες; Ναι. Καταρτισμένοι; Επίσης. Μέχρι εκεί όμως. Γιατί αν το Final Race είναι το απόλυτο rock ‘n’ roll album - είπαμε να υπερβάλλουν τα δελτία τύπου υπάρχει και το μέτρο όμως - τότε εγώ κάθε απόγευμα που γρατζουνάω διασκευές στο Fenderάκι μου βάζω κάτω μέχρι και τον Dick Dale. Πέραν της πλάκας, τώρα, το αιώνιο ερώτημα στο οποίο καλούνται να απαντήσουν πειστικά τέτοια albums, με τόσο προφανείς τις επιρροές τους δηλαδή, είναι γιατί θα πρέπει να τους δώσεις μια ευκαιρία αντί να στραφείς απ’ ευθείας στην πηγή. Γιατί δηλαδή να μην περάσω το βράδυ μου παρέα με τον Gene Vincent, τον Glen Glenn και τους Fuzztones και να προτιμήσω τις διασκευές των Bullets. Όσο εντυπωσιασμένος και να δηλώνει ο Rudi Protrudi, εγώ εξακολουθώ να προτιμώ με διαφορά το αυθεντικό “She’s Wicked”. Ακόμα και οι original συνθέσεις του Final Race περισσότερο με κύκλους γύρω απ’ το ίδιο σημείο μοιάζουν παρά με φρέσκιες προτάσεις. Buddy Holly, Sonics, Meteors, Cramps και δεν συμμαζεύεται. Και μη μου πείτε πως είμαι προκατειλημμένος με τις ελληνικές μπάντες, γιατί άποψή μου είναι πως πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχουν άνθρωποι που να μπορούν να επαναδιαπραγματευθούν με αξιώσεις αυτό τον ήχο. Επειδή όμως υπάρχουν και οι fans του είδους, δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ πως υπάρχουν κάποιοι που θα βρουν το album απολαυστικό και θα έχουν τα δίκια τους. Στο κάτω-κάτω, όταν μια παρέα μαζεύεται να κάνει το γούστο της και το κάνει καλά μάλιστα, ποιος μπορεί να τους ψέξει πως αυτό δεν είναι αρκετό; Ειδικά όταν μιλάμε για τέτοια all star ομάδα με Γιώργο «Μπαντούκ» Αποστολάκη, με Αλέξανδρο Πέρρο κι άλλους πολλούς, να πλαισιώνουν του τρεις Bullets και τις δεσποινίδες Claire και Mary, που αναλαμβάνουν όποτε χρειάζεται τα φωνητικά. Όπως πάντα, όλα εν τέλει κρίνονται απ’ την οπτική γωνία που βλέπεις την «πραγματικότητα». Τη rock n’ roll στην προκειμένη περίπτωση…
