Απόσπασμα από το συνοδευτικό βιβλιαράκι του ντεμπούτο album των Αναχάπαρα, των αδερφών δηλαδή Πάρη και Γιάννη Πιχαρίδη: «Το έργο αυτό αποτελεί το πρώτο μέρος μιας έρευνας γύρω από θέματα που απασχολούν τα υποκείμενα μέσα στο σύγχρονο κοινωνικό πλαίσιο. Ο άνθρωπος αποξενωμένος από την φύση του και τον ίδιο του τον εαυτό, περιπλανιέται μέσα στις πόλεις αναζητώντας την ετερότητα μέσα σ΄ ένα πεδίο ομοιοτυπίας, επιθυμώντας να αποτελέσει τον ουσιαστικά ουδέτερο μέσα σ΄ ένα πεδίο αντιθέσεων, το οποίο καλύπτεται από σκοτάδι. Σκοτάδι στις σχέσεις μας, σκοτάδι στην ζωή μας. Σκοτάδι κρατάμε και για τον εαυτό μας. Εμείς όσα μπορούσαμε να πούμε και όσα αδυνατούσαμε να εκφράσουμε τα κάναμε τραγούδια. Τραγούδια που διαπραγματεύονται τον Έρωτα, τον έρωτα ως αναζήτηση. Διότι ο Έρωτας είναι πολυτέλεια των φτωχών και ονειροπόλημα των πλουσίων…» Δεν ξέρω αν είμαι εγώ περίεργη και παράξενη, αλλά το κειμενάκι μου φάνηκε ακαταλαβίστικο, ντεμοντέ και κακόγουστο. Όχι ότι δεν υπάρχουν κοινωνικές ανισότητες στη σημερινή κοινωνία, αλλά η παραπάνω ρήση περί «ονειροπολήματος» και… άλλων δαιμονίων βρίσκω να είναι εκτός τόπου και χρόνου. Και αντίστοιχα πράγματα έχω, φοβάμαι, να πω και για την ουσία του album Κράτα Κάτι Από Το Σκοτάδι.Από τις πρώτες νότες του εναρκτήριου τραγουδιού “Του Εχθρού Μου Το Φιλί” κατάλαβα ότι το στιλ του συγκροτήματος ακολουθεί, μελωδικά τουλάχιστον, την πεπατημένη που χρόνια πριν ξεκίνησαν συγκροτήματα όπως οι Πυξ-Λαξ και οι Domenica. Για να μην παρεξηγηθώ, οι Πυξ-Λαξ είχαν πολύ καλές στιγμές, στις οποίες δυστυχώς ο Γιάννης και ο Πάρης Πιχαρίδης δεν πλησίασαν καν. Το album περιέχει εννέα κομμάτια, ασυνήθιστα μεγάλης διάρκειας. Γύρω στα πεντέμιση λεπτά διαρκεί το καθένα, χωρίς πραγματικά να υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο, αφού η διάρκεια αυτή οφείλεται κυρίως σε κουραστικά κιθαριστικά σόλο. Απογοητευτικοί ήταν όμως και οι στίχοι των τραγουδιών, αφού, αν και προσπάθησαν οι αδερφοί Πιχαρίδη να μην μονοπωλήσει ο ερωτικός στίχος τον δίσκο, το αποτέλεσμα ήταν χλιαρό και ακαλαίσθητο. Για του λόγου το αληθές, στο “Eσύ Τι Κάνεις”, το πιο συμπαθητικό μελωδικά τραγούδι, οι δύο πρώτες στροφές προδίδουν τη φτώχεια των εκφραστικών μέσων των δημιουργών: «Κύλησαν βράχια απ΄ το βουνό, στην πόλη πέσαν/Γέλαγες μ΄ όλα όσα λεν, μπάτσοι σε δέσαν/Της λευτεριάς το όνειρο μπόμπες διαλύσαν/και της Ειρήνης το πουλί ποιεί την νήσσαν». Οι στίχοι αυτοί δεν μαρτυρούν αγανάκτηση, δεν βγάζουν δύναμη, παρά μόνο έναν άτσαλο και κακόγουστο χειρισμό της γλώσσας.Η αλήθεια είναι ότι πολλά σχήματα με τον ήχο και το στυλ των Αναχάπαρα εμφανίζονται ζωντανά σε μουσικές σκηνές και διεκδικούν μια θέση στον ήλιο της ελληνικής δισκογραφίας. Όμως πρέπει να πάνε ένα βήμα παραπέρα, να δώσουν το δικό τους στίγμα, έστω και με τον κίνδυνο να αποτύχουν εντελώς.
