Επιστροφή για την Κρίστη Στασινοπούλου, με μια δουλειά η οποία φτάνει και στην Ελλάδα, αφού πρώτα ολοκλήρωσε έναν κύκλο ενθουσιώδους υποδοχής στο εξωτερικό (#3 στα World Music Charts, μέσα στους τρεις καλύτερους δίσκους της χρονιάς για την Ένωση Μουσικοκριτικών της Γερμανίας και λοιπές διακρίσεις). Ενθουσιασμός απολύτως δικαιολογημένος με βάση τα όσα ακούγονται σε αυτήν, που σε ωθεί να πεις αφενός ένα «μπράβο» στην Protasis για την απόφαση να βγάλει το Ταξιδοσκόπιο και στην Ελλάδα, και αφετέρου ένα «ξεστραβωθείτε, επιτέλους» στις υπόλοιπες εταιρείες, που μας έχουν φλομώσει στη μετριότητα, αδιαφορώντας κοντόφθαλμα για ετούτο - και ενδεχομένως και για παρόμοιες δουλειές, που να έχουν το κάτι διαφορετικό και ανένταχτο. Το αφιερωμένο στη μνήμη της Θάλειας Ιακωβίδου Ταξιδοσκόπιο είναι ένα album που φτιάχτηκε με βάση αναμνήσεις και ταξιδιωτικές σημειώσεις, οι οποίες έγιναν κατόπιν στιχάκια, από τις γωνιές όπου περιόδευσαν τα τελευταία χρόνια η Στασινοπούλου και ο Στάθης Καλυβιώτης. Σε υποδέχεται έτσι με μια κούρσα στους αυτοκινητοδρόμους της Γερμανίας (“Trans Europe Van”), για να σε ταξιδέψει στη συνέχεια στην Ινδία, στο Ισραήλ, στη Βραζιλία, στην Αρμενία και στη Βαρκελώνη και να σε γυρίσει τελικά στην Αθήνα, μέσω Θράκης και Κυκλάδων. Σε δυο-τρία σημεία βρήκα πως οι αναμνήσεις παρέμειναν ερμητικά κλεισμένες στον κύκλο όσων τις έζησαν από πρώτο χέρι, δίχως να κατορθώσουν να μετουσιωθούν σε τραγούδια με ευρύτερο ενδιαφέρον (λ.χ. στο “Ερεβάν”, αλλά και στα “Barcelona - Cantabria” και “S.E.S.C. Tour”). Γενικά όμως συνέβη το ακριβώς αντίθετο, με αποτέλεσμα τραγούδια πολύ καλά έως και απολαυστικά, γεμάτα με ευωδιές από τα μέρη που τα ενέπνευσαν. Ως καλύτερες στιγμές ξεχώρισα το “Wyndham Hotel”, που δομημένο σε ατόφια λαϊκά μονοπάτια δίνει νομίζω μια εξαιρετική απάντηση στο πώς θα μπορούσε ίσως να ηχεί το σημερινό λαϊκό τραγούδι, το εκλεκτό “Autovia Del Mediterraneo”, αλλά και το “Βγαίνει Ο Ήλιος”, το οποίο αποδίδει το ξύπνημα της πολύβουης Αθήνας με μια κλασάτη απλότητα, που πολύ έχει λείψει από το εγχώριο τραγούδι. Κοντά σε αυτά αξίζει επίσης να προσέξετε τις νυχτερινές ατμόσφαιρες του “Vale De Lua (Κοιλάδα Του Φεγγαριού)”, το έξυπνο ελληνοϊνδικό “Νάμα Νάμαστε”, το “Σίκινος” και βέβαια το “Γιάφα”, μια περιδιάβαση στις ομορφιές της «λαγγεμένης Ανατολής» πάνω σε κιλίμια, ναργιλέδες και φερετζέδες. Είναι εκπληκτικό πώς, από τον Υφαντόκοσμο και έπειτα, η Κρίστη Στασινοπούλου με τον Στάθη Καλυβιώτη φτιάχνουν μουσική που, ενώ βασίζεται σε μια πολύχρωμη παλέτα συγκροτημένη από ήχους προερχόμενους από κάθε γωνιά του πλανήτη, αποτελεί συνάμα μια πρόταση φρεσκάδας και ανανέωσης για το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Αρνούμενη πεισματικά, την ίδια στιγμή, να στριμώξει ντε και καλά την ομορφιά και την ιδιαιτερότητά της στα προκάτ όρια των μουσικών ταμπελών. Το Ταξιδοσκόπιο είναι ένας ακόμα σταθμός σε αυτή τη συνεπέστατη ως τώρα διαδρομή, και ανανεώνει την πίστη μας σε δύο από τους πιο χαρισματικούς δημιουργούς τους οποίους διαθέτουμε στην εποχή μας.
