Αυτό που η υπόλοιπη Ελλάδα ανακάλυψε το 2004 με την κυκλοφορία του album Βραδιές Αρόλιθου, αποτελεί για το χωριό Αρόλιθος της Κρήτης (νομός Ηρακλείου) μια εδραιωμένη παράδοση η οποία μετράει ήδη μια δωδεκαετία. Τόσο περίπου κρατάει η σχέση του Ανωγειανού τραγουδοποιού και λυράρη Νικηφόρου Αεράκη με το χωριό και με το ομώνυμο θερινό του κέντρο, όπου ανελλιπώς εμφανίζεται όλα αυτά τα χρόνια, έχοντας πια χτίσει μια σταθερή βάση θαυμαστών.Το εν λόγω cd, όπως δείχνει και το «2» στον τίτλο του, αποτελεί sequel της κυκλοφορίας του 2004. Κάτι, από τη μια, που το στερεί από το στοιχείο της έκπληξης - αφού πια οι περισσότεροι ξέρουν πάνω-κάτω τι τους περιμένει - όμως, από την άλλη, δείχνει και την απήχηση την οποία γνώρισαν και δισκογραφικά τα live του Νικηφόρου Αεράκη στον Αρόλιθο. Πιστεύω μάλιστα ότι στις ζωντανές ηχογραφήσεις αποκαλύπτεται καλύτερα το ταλέντο του, συγκριτικά με τις σποραδικές στούντιο δουλειές του. Και η παρούσα ηχογράφηση, η οποία έλαβε χώρα τον Σεπτέμβριο του 2007, δεν αποτελεί εξαίρεση.Εδώ ο Νικηφόρος Αεράκης και η άξια συνοδευτική του κομπανία (Κώστας Καλλέργης στο λαούτο και Κώστας Μαρκάκης στην κιθάρα) παρουσιάζουν μια σειρά από νεοπαραδοσιακές κατά κύριο λόγο επιλογές (αρκετές είναι μάλιστα του ίδιου του Αεράκη), τις οποίες και στοιβάζουν σε έξι ενότητες. Με μια λογική κοπτοραφής που, πράγματι, μοιάζει με τα ποτ-πουρί των λαϊκών κέντρων διασκέδασης, στην πράξη όμως αποδεικνύεται πολύ πιο επιτυχημένη, καθώς όλες οι επιλογές υφαίνονται αρμονικά πάνω στους σκοπούς της λύρας. Πράγμα που καθιστά τη μετάβαση από σύνθεση σε σύνθεση φυσιολογική και διόλου ακαλαίσθητη. Δεν ήταν όλα πετυχημένα - η διασκευή στο “Έγινε Ο Μπέτης Σου Γυαλί” του Ψαραντώνη λ.χ. ή η απόδοση στο “Γέμισ’ Ο Κόσμος Ερωτιές” του Κώστα Μουντάκη δεν υπήρξαν σπουδαίες. Τέτοιες όμως στιγμές αποτελούν, ευτυχώς, εξαίρεση, σε ένα πρόγραμμα όπου, μεταξύ άλλων, έλαμψε η διασκευή στο “Να ’Χα Την Χάρη Των Πουλιών” του Θανάση Σκορδαλού, όπως και οι διασκευές του παραδοσιακού κρητικού “Μικρή ’Τανε Η Αγάπη Σου” και του “Χωρίς Εσένα Δεν Μπορώ” (του Μουντάκη), όπου ο Αεράκης δίνει ρέστα με το παίξιμό του. Από τα δε δικά του τραγούδια, ξεχώρισαν το “Τα Μαύρα Μάτια Ο Θεός”, το “Ψάχνω Να Βρω Το Ριζικό”, καθώς και το “Ιντά ’Χεις Με Τα Μάτια Μου”. Κοντολογίς, έχουμε εδώ μια ζωντανή απόδειξη πως το παραδοσιακό κρητικό τραγούδι συνεχίζει να ανθεί, επαναλαμβάνοντας μεν σχήματα και λέξεις του παρελθόντος, κρατούμενο μακριά δε από την κακογουστιά του «σκυλο-δημοτικού» ή από αμφιλεγόμενα μπλεξίματα με το λεγόμενο «έντεχνο».
