H σχέση των αδερφών Κατσιμίχα με τον Μάνο Ξυδούς χρονολογείται από το 1980, όταν ο Χάρης Κατσιμίχας τον συνάντησε σε κάποιον διάδρομο της ΕΜΙ: «Τότε που χτυπούσαμε των κουφών τις πόρτες προσπαθώντας να τους πείσουμε για τα τραγούδια μας», όπως αναφέρεται στο βιβλιαράκι της παρούσας δουλειάς. Στα χρόνια που ακολούθησαν κάποιοι τους άνοιξαν τελικά την πόρτα, δίνοντας τους την ευκαιρία να αποδείξουν ότι είχαν πραγματικά κάτι να πουν. Γιατί μέσα από τις μουσικές των Χάρη & Πάνου Κατσιμίχα, αλλά και των Πυξ-Λαξ (ως ένα σημείο της πορείας τους), όσοι μουσικόφιλοι καταλάβαιναν και πέντε πράγματα παραπάνω είχαν την τύχη να έρθουν σε επαφή με μερικά τραγούδια τα οποία αγαπήθηκαν πολύ. Τραγούδια τα οποία θα συνεχίσουν, όπως πιστεύω, να τραγουδιούνται όσο θα υπάρχουν άνθρωποι σε θέση να συναισθανθούν αυτό το κάτι παραπάνω. Το Μέχρι Να Πάρεις Παγωτό Σε Βρίσκει Ο Χειμώνας, είναι ο καρπός της φετινής συνεργασίας μεταξύ Πάνου Κατσιμίχα και Μάνου Ξυδούς, όπου μικρή (σε δύο τραγούδια) αλλά σημαντική συμμετοχή έχει και ο Χάρης Κατσιμίχας - το όνομα του οποίου άλλωστε κατέχει περίοπτη θέση και στο εξώφυλλο του cd. Πρόκειται για 12 τραγούδια που, όπως μας ενημερώνουν οι δημιουργοί τους, «γεννήθηκαν αβίαστα, αθόρυβα και φυσικά, χωρίς να υπάρχει τίποτα προσχεδιασμένο. Το γράψαμε σαν ένα ντουέτο ερασιτεχνών που έκανε το κέφι του». Από τη μεριά μου δεν βρίσκω κανένα πάτημα ώστε να αμφισβητήσω την ειλικρίνια της παραπάνω δήλωσης. Παρόλα αυτά, ακούγοντας το album, δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ ότι οι προθέσεις δεν αρκούν πάντα για να γεννήσουν ένα ενδιαφέρον ή αισθητικά σημαντικό αποτέλεσμα.Μια πολύ βασική αδυναμία του Μέχρι Να Πάρεις Παγωτό Σε Βρίσκει Ο Χειμώνας είναι η έντονη παραπομπή των μελωδιών του στο παρελθόν των δημιουργών του. Από το πρώτο τραγούδι, με τον κοινότοπο τίτλο “Δεν Μας Ανήκει Τίποτα”, μέχρι και το τελευταίο (“Παγίδα”), νιώθεις λες και οι Πάνος Κατσιμίχας και Μάνος Ξυδούς σε καλούν να παίξεις το παιχνίδι της αναγνώρισης: μαντέψτε ποιος δηλαδή από τους δυο μας έχει γράψει τη μουσική σε ποιο τραγούδι, χωρίς να χρειαστεί να κοιτάξετε το βιβλιαράκι του cd. Τόσο έντονες είναι οι μουσικές αναφορές του album σε δουλειές που κυκλοφόρησαν παλαιότερα από τα συγκροτήματα στα οποία συμμετείχαν οι δυο τους. Είναι πολύ δύσκολο π.χ. να μη φέρεις στο μυαλό σου την ατμοσφαιρική και περιγραφικότατη ομορφιά του “Μπλαϊμπ Τρόι Καφέ” στο άκουσμα της τωρινής προσπάθειας των αδελφών Κατσιμίχα να δώσουν μία γεύση από Γερμανία στο “Δεν Μας Ανήκει Τίποτα” - προσπάθεια που δυστυχώς δεν καταφέρνει να πραγματοποιήσει τον στόχο της. Ή να μην αναλογιστείς τον ερωτικό τσαμπουκά αρκετών από τα πρώτα τραγούδια των Πυξ-Λαξ ακούγοντας τον ανεπαρκή “Λαβύρινθο” του Ξυδούς, ή τις γοητευτικές μπαλάντες της Στίλβης στην περίπτωση του μέτριου “Ό,τι Κι Αν Πω Θα Λείπει Κάτι”. Ή, τέλος, την υπέροχη μελοποίηση του “Δωματίου” της Ελένης Παπά από τους αδερφούς Κατσιμίχα, ακούγοντας την αναιμική μελοποίηση της “Παγίδας” του Άλκη Αλκαίου - που, ας σημειωθεί, δεν υπήρξε και από τα καλύτερα δείγματα γραφής του. Το στιχουργικό κομμάτι της υπόθεσης δεν καταφέρνει να βελτιώσει την κατάσταση, αντιθέτως την επιδεινώνει. Η πιο αδύναμη στιγμή του album εντοπίζεται θεωρώ στο κάκιστο “Ασ’το Να Σε Χαλάσει”, το οποίο αποτυγχάνει να ακουστεί όσο χιουμοριστικό φιλοδοξούσε, όταν καταφεύγει σε στιχουργήματα όπως «Ψάχνω από ’δω, ψάχνω από ’κει, τα βρίσκω στην ψωμιέρα/Τα ίδια μια ζωή, τα ίδια κάθε μέρα/ Ψάχνω από ’δω, ψάχνω από ’κει, τα βρίσκω στα σκουπίδια/Τα ίδια μια ζωή, βράδυ πρωί τα ίδια». Δεν είναι όμως μόνο θέμα κακών μεμονωμένων στιγμών, αλλά και γενικότερου κλίματος. Κλίματος συγκροτούμενου από μια φθαρμένη αριστερή κοσμοθεωρία, που χρησιμοποιεί ως δεκανίκια αποσπάσματα συγγραφέων με «βαριές» υπογραφές (π.χ. Βertolt Brecht, Frederico Garcia Lorca) για να κρύψει την κούραση και την αδυναμία της να εκφράσει τις ανησυχίες και τα διλήμματα της μετα-κομμουνιστικής εποχής. Περιληπτικά, για να καταλήξουμε κάπου, το Μέχρι Να Πάρεις Παγωτό Σε Βρίσκει Ο Χειμώνας αποδείχθηκε μια δουλειά η οποία ούτε είχε κάτι να πει, ούτε και στάθηκε στο ύψος όπου μας είχαν συνηθίσει να στέκονται κάποτε οι δημιουργοί της. Και είναι κρίμα, γιατί την υπογράφουν δύο άνθρωποι οι οποίοι κάποτε μας είπαν πολλά όμορφα πράγματα.
