Το ντεμπούτο album των Netronio μαρτυρά την επιθυμία των Γιάννη Γεωργιάδη (κιθαρίστα, κάποτε, των Love In Sadness) και Άννας Καρλαύτη (τραγουδίστριας και πιανίστριας των Motivo 4) να καταπιαστούν με τους ηλεκτρονικούς ήχους και τις αμιγώς pop μελωδίες, περιπλανώμενοι στον χώρο τον οποίο συνήθως ορίζουμε με την ταμπέλα synth/dance-pop. Κατά τη γνώμη μου όμως, σε αυτό τουλάχιστον το σημείο των περιπετειών τους, για λίγα πράγματα κατορθώνουν να σε πείσουν πέρα από τον αναντίρρητο ενθουσιασμό τους και το μεράκι με το οποίο έκατσαν κι έφτιαξαν το ντεμπούτο album τους.Το Light Of The Sun διαθέτει φροντισμένες μελωδίες και παραγωγή, όπως και διάφορα ηχητικά τρικ με τα οποία φιλοδοξεί - και κατά περιπτώσεις πετυχαίνει - να αποσπάσει την προσοχή σου. Στο σύνολό του όμως δεν είναι παρά μια συμπαθής άσκηση ύφους πάνω σε πράγματα που έχουμε πολλές - πάρα πολλές - φορές ακούσει σε διάφορες synth-pop και electronica δουλειές της παγκόσμιας σκηνής, από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Αναπαράγει μεν με ζέση και φιλότιμο τα ομορφότερα και διαχρονικότερα συστατικά τους, δεν κάνει όμως τίποτα περισσότερο από το να τηρεί μια ορθογραφία και να αποδεικνύει πως οι Netronio διάβασαν καλά το μάθημά τους (“The Light Of The Sun”, “Fall Down”). Ακόμα και η δυνατότερη στιγμή του album, το ελληνόφωνο “Για Μια Φορά”, θυμίζει πολύ ως αίσθηση και τεχνοτροπία (ακόμα και ως τίτλος!) το “Μια Φορά” του Δημήτρη Κοργιαλά και της Κατερίνας Μουτσάτσου. Θα ήταν έτσι, από τη μία, υπερβολικό να χαρακτηρίσεις το Light Of The Sun ως κακό album - έστω και αν κατά περιστάσεις σε εκνευρίζει με τον άνοστο μηρυκασμό του (“Save My World”, “Trip Around The World”). Δεν σου δίνει όμως, από την άλλη, και καμία απολύτως λαβή ώστε να το χαρακτηρίσεις καλό και να το προτείνεις σε κάποιον να το ακούσει. Ακριβώς γιατί πουθενά κατά τη διάρκειά του δεν κάνει κάτι ώστε να σε πείσει για τον καλλιτεχνικό λόγο ύπαρξής του. Χαρήκαμε πολύ που ξανακούσαμε αυτά τα πράγματα που τόσο αγαπήσαμε από τα 1980s και 1990s. Μπορούμε όμως κάλλιστα να ανατρέξουμε στη δισκοθήκη μας και να τα ακούσουμε ξανά και ξανά όσες φορές θέλουμε, σε πολύ ανώτερες των παρόντων εκδοχές, ξεχνώντας ολότελα την ύπαρξη των Netronio. Πράγμα που φαντάζομαι δεν επιθυμούν, όπως και κανένας καλλιτέχνης δεν θα επιθυμούσε στη θέση τους...
