Και event υπήρξε για τα μουσικά δρώμενα που απασχολούν την πλειονότητα του κοινού στον τόπο μας η ζωντανή συνεύρεση της Μαρινέλλας με τον Αντώνη Ρέμο στο Αθηνών Αρένα και επιτυχία σημείωσε - κάτι αναμενόμενο με δεδομένη την αγάπη και αποδοχή που και οι δύο απολαμβάνουν. Εξίσου αναμενόμενη ήταν και η κυκλοφορία ενός album-σουβενίρ της συνεργασίας τους. Έκπληξη αποτέλεσε μόνο το μέγεθός του (διπλό cd με 35 συνολικά επιλογές) και το γεγονός ότι δεν βγήκε σε cd/dvd έκδοση, αφού ενδιαφέρον θα είχε και η εικόνα του όλου θεάματος.Η λέξη «αναμενόμενο» είναι νομίζω και η λέξη-κλειδί στην αισθητική αποτίμηση του παρόντος cd - και κατ’ επέκταση του προγράμματος της Μαρινέλλας και του Ρέμου. Αναμενόμενη ήταν πρώτα-πρώτα η συνεργασία τους, από την άποψη ότι ο Ρέμος πρωταγωνιστεί εδώ και χρόνια σε έναν σύγχρονο ελαφρολαϊκό ήχο, η εμπορική δυναμική του οποίου χρωστάει πάρα πολλά σε καλλιτέχνες του παρελθόντος όπως η Μαρινέλλα. Από άποψη άλλωστε ρεπερτορίου είναι τα δικά της (και του Γιάννη Πάριου) χνάρια τα οποία ακολουθεί, τραγουδώντας δηλαδή πολλά ανώδυνα, ολίγον σαχλά και ασκόπως μελοδραματικά ερωτικά άσματα, στη φόρμουλα εκείνη που στις μέρες μας έχει ταυτιστεί με τη γραφή του Γιώργου Θεοφάνους ήδη από το πιο pop παρελθόν του τελευταίου με την Ευρυδίκη. Αναμενόμενο ήταν, δεύτερον, το παίξιμο της ορχήστρας και οι ενορχηστρώσεις, καθώς ακολουθήθηκαν όλες οι συμβάσεις και υπηρετήθηκαν όλα τα κλισέ, δημιουργώντας έναν ομογενή ήχο, που αποδείχθηκε καταστροφικός για το μέρος εκείνο του προγράμματος το οποίο βασίστηκε σε παλιά λαϊκά τραγούδια. Γιατί άλλη η αισθητική των τραγουδιών του Τόλη Βοσκόπουλου και του Θεοφάνους και άλλη η αισθητική του Ζαμπέτα και του Μίμη Πλέσσα. Χώρια που διαπράχθηκαν και ορισμένα ασυγχώρητα σφάλματα. Εντάξει, έχουμε όλοι λίγο-πολύ συμβιβαστεί με την ιδέα ότι σε τέτοια προγράμματα θα γίνουν και οι γνωστές ακαλαίσθητες κοπτοραφές ονόματι ποτ-πουρί προς τέρψη των απαίδευτων θαμώνων. Όμως, δεν «κολλάς» μια τραγουδάρα του Ζαμπέτα σαν το “Σταλιά Σταλιά” με μια σαχλαμαρίτσα σαν το “Που Να Πήγε Τόση Αγάπη” του Κυριάκου Παπαδόπουλου. Και, εντάξει, ακόμα και αν είναι απαραίτητο κατά το live να τραγουδήσει ο Αντώνης Ρέμος τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη, πρέπει μετά να μπούνε και στο cd, ώστε να εκτεθεί ο τελευταίος τόσο ανεπανόρθωτα; Εδώ δεν πιάνονται οι αποδόσεις του Καζαντζίδη από άλλες και άλλες φωνές, ο Ρέμος θα τα βγάλει πέρα, με τα τόσο πενιχρά φωνητικά και ερμηνευτικά του εφόδια;Η τελευταία παρατήρηση με φέρνει στο πλέον αναμενόμενο από όλα, την αισθητή δηλαδή διαφορά επιπέδου και κλάσης μεταξύ της Μαρινέλλας και του Αντώνη Ρέμου. Η Μαρινέλλα παραμένει μια απολαυστική ερμηνεύτρια, ικανή να σου σηκώσει την τρίχα κάγκελο. Και το κάνει αρκετά συχνά κατά τη διάρκεια αυτού του live, σε στιγμές όπως π.χ. το “Έτσι Ξαφνικά”, το “Άμα Δείτε Το Φεγγάρι” ή το “Τι Έκανα Για Πάρτη Μου”. Ακόμα και όταν το παρακάνει στον επαγγελματισμό (και εδώ αυτό συμβαίνει σε μεγαλύτερη κλίμακα συγκριτικά με προηγούμενα live album της), αποβαίνει ικανή να δώσει ενδιαφέρον ακόμα και σε πολύ μέτριο υλικό - όσο αδιάφορο και αν σου είναι π.χ. το τραγούδι, θα στο τραγουδήσει από ικανοποιητικά ως συναρπαστικά. Ο Αντώνης Ρέμος από την άλλη βρίσκω πως είναι ένας τραγουδιστής άχρωμος και άγευστος. Κατά τη γνώμη μου, πολλές βλακείες έχουν ειπωθεί τα τελευταία χρόνια για τις ικανότητές του και για τον σύγχρονο αέρα που έφερε στο λαϊκό τραγούδι, ακόμα και από ανθρώπους οι οποίοι θα έπρεπε να ξέρουν πολύ καλύτερα. Όλα αυτά όμως είναι εντελώς ανυπόστατα πράγματα. Είναι πράγματι φιλότιμος ο Ρέμος στο μικρόφωνο, θα ήταν αδικία να μη του το αναγνωρίσω. Συχνά μάλιστα κατά τη διάρκεια του παρόντος live ακούγεται να προσπαθεί για το καλύτερο (ιδιαίτερα στα ντουέτα με τη Μαρινέλλα). Ούτε όμως τα αδιάφορα τραγουδάκια του τον βοηθάνε, ούτε και οι δυνάμεις του. Γιατί δεν φτάνει που υπηρετεί μια τόσο αποβουτυρωμένη εκδοχή του λαϊκού τραγουδιού, «ελαφραίνοντάς» το τόσο σε μπουζούκια, όσο όμως και σε ουσία. Έχει και εμφανή όρια ο άνθρωπος στο τι μπορεί να καταφέρει φωνητικά, ενώ δεν έχει ακόμα πετύχει να αναπτύξει το συναισθηματικό βάθος των ερμηνειών του, πιεζόμενος ίσως από τις απαιτήσεις τις οποίες έχει επιβάλλει η επιτυχία του. Αλλά όταν βάζεις έναν τέτοιον τραγουδιστή δίπλα στη Μαρινέλλα, όλες του οι αδυναμίες καταλήγουν αναπόφευκτα να φαίνονται ακόμα μεγαλύτερες από όσο ίσως είναι. Και αυτό, όπως σημειώθηκε και παραπάνω, ήταν, δυστυχώς, το πιο αναμενόμενο από όλα σε μια τέτοια ηχογράφηση.
