Πρέπει να ανατρέξουμε πίσω στο 1990 για να βρούμε την παρθενική δουλειά των αδερφών Αυγερινών (Συνθετικοί), που περιείχε τις τότε ηλεκτρονικοκιθαριστικές τους ανησυχίες. Θα περάσουν δέκα χρόνια πριν κάνουν το δεύτερο βήμα τους (Φώτα Μου, Ήλιε Μου), για να τους βρει η τελευταία περίοδος στην Κεφαλονιά, τόπο καταγωγής τους, απ’ όπου μας στέλνουν και το Ήλεκτρον. Το album ηχητικά πατάει πάνω στην πρώιμη ηλεκτρονική μουσική του Jean Michel Jarre και των πειραματιστών των 1970s για να διαμορφώσει την ατμόσφαιρά του, ενώ οι μελωδίες έχουν τις ρίζες τους στην ελληνική παράδοση, με εμφανή δάνεια τόσο από το ρεμπέτικο, όσο και από τη μουσική των Επτανήσων. Πάντως μην περιμένετε να ακούσετε ούτε ηλεκτρικά, ούτε παραδοσιακά όργανα. Όλα τα αναλαμβάνουν οι υπολογιστές και τα σίνθια.Η ιδέα πίσω από το Ήλεκτρον ακούγεται ενδιαφέρουσα και φιλόδοξη. Ομολογώ πως το album καταφέρνει μέχρι ενός σημείου να σε βάλει στον ιδιαίτερο μουσικό του κόσμο, ειδικά αν υπερβείς τα όποια προσωπικά σου κολλήματα. Από την άλλη όμως οι αδυναμίες φαίνεται εμφανώς να υπερισχύουν, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την ιδιαιτερότητα του εγχειρήματος. Ο ήχος νιώθεις πως είναι χαμένος στον χρόνο, χωρίς να διαθέτει την παραμικρή επαφή με το σήμερα. Η παραγωγή σου αφήνει μια παρόμοια απαρχαιωμένη αίσθηση και γενικότερα αναρωτιέσαι μήπως κάποιος κατέψυξε τα δυο αδέρφια κάπου στα late 1970s, με αποτέλεσμα να χάσουν σχεδόν τρεις δεκαετίες μουσικής εξέλιξης. Αλλά και οι ίδιες οι μελωδίες, τόσο στην εκτέλεσή τους - υπερβολικά απλοϊκά και αποστειρωμένα keyboards - όσο και στην ουσία τους στέκονται πολύ κατώτερες των προσδοκιών, όντας αδιάφορες και παθητικές. Αν και οι δημιουργοί φαίνεται να έχουν βρει έναν καλοστεκούμενο τρόπο για να συνδυάσουν τα ετερόκλητα στοιχεία που διαλέγουν για υλικά.Γενικότερα, δεν μπορείς να αμφισβητήσεις τον ρομαντισμό και την αγάπη των δύο Αυγερινών. Το Ήλεκτρον από τη μία αναδύει έναν καλώς εννοούμενο ερασιτεχνισμό που σε γλυκαίνει, από την άλλη όμως οι χτυπητές αδυναμίες του δεν το αφήνουν να κάνει το άλμα από τα ηχεία στην καρδιά σου.
