Πάει σχεδόν ένας χρόνος από τη συνεργασία των Χαΐνηδων με τον καραγκιοζοπαίχτη Άθω Δανέλλη για το έβδομο album της καριέρας τους (δεν υπολογίζω το EP Δελτίο Ειδήσεων) με τίτλο Ο Καραγκιόζης Στη Γιουροβίζιον. Αφενός όμως η επικαιρότητά του, καθώς η χώρα μας ξαναμπαίνει σιγά-σιγά στον γκλάμορους πυρετό ενός από τα χειρότερα, πλέον, διεθνή φεστιβάλ τραγουδιού, και αφετέρου το γεγονός πως υπήρξε μία από τις πιο αξιόλογες κυκλοφορίες του 2007 την οποία δεν σχολίασε το Avopolis, με ώθησε στην απόφαση δημοσίευσης της παρούσας κριτικής. Ο λόγος της καθυστέρησης είναι πολύ απλός: το cd δεν στάλθηκε ποτέ σε μας από την εταιρεία παραγωγής του - είτε λόγω αβλεψίας, είτε γιατί κάποιοι υπεύθυνοι μάλλον ενδιαφέρονται για αποστολές albums μόνο όπου θα έχουν εξασφαλισμένα καλές κριτικές...Ο Καραγκιόζης Στη Γιουροβίζιον είναι μια παραδοσιακή παράσταση Καραγκιόζη, με σύγχρονες όμως αναφορές, η οποία αποτελεί ένα αδιάσπαστο σύνολο διαλόγων και τραγουδιών διάρκειας 50 περίπου λεπτών. Το concept μας οδηγεί στο Ευρώπ-Σαράι του Καπιτάλ πασά, ο οποίος αποφασίζει να διεξάγει διαγωνισμό Γιουροβίζιον, δίνοντας ως έπαθλο ένα αξιοσέβαστο χρηματικό ποσό, όπως και το χέρι της κόρης του Ευρώπ-Χανούμ. Στην πρόσκληση ανταποκρίνονται ο Μπάρμπα-Γιώργος, ο Σταύρακας, ο Μορφονιός, ο Μιρικόκος, ο Σιορ-Διονύσιος, ο Χατζηαβάτης και βέβαια ο ίδιος ο Καραγκιόζης, οι οποίοι διαγωνίζονται υπό τον συντονισμό της γνωστής παρουσιάστριας Ξανθομπουνταλούμ-Χανούμ, με κριτή την ίδια την Ευρώπ-Χανούμ. Είναι βέβαια περιττό να σας πω ποιος τελικά κερδίζει... Το πολύ εμπνευσμένο και άκρως σατιρικό κείμενο της παράστασης, όπως και τους στίχους των τραγουδιών, αλλά και τις περισσότερες από τις μελωδίες τους, υπογράφει ο ηγέτης των Χαΐνηδων Δημήτρης Αποστολάκης. Καθοριστική συμβολή όμως στο αποτέλεσμα έχει και ο γνωστός καραγκιοζοπαίχτης Άθως Δανέλλης, ο οποίος έχει πρωτοστατήσει όσο λίγοι συνάδελφοί του στον εκσυγχρονισμό (με την καλή έννοια) των παραστάσεων Καραγκιόζη. Να τι έλεγε, ας πούμε, τέσσερα χρόνια πιο πριν σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Εποχή (στο φύλλο της 28/11/2003): «Εάν δεν είναι πολιτικοποιημένος ο Καραγκιόζης είναι άνοστος. Πρέπει να είναι σύγχρονος, να είναι επίκαιρος...Εάν δεν έχει να σχολιάσει τα προβλήματα της εποχής δεν είναι επίκαιρος, εάν δεν σχολιάζει την πολιτική και τα κοινωνικά προβλήματα είναι ψόφιος. Η παράδοση δεν είναι νεκρή, μουχλιάζει όμως αν δεν γίνεται αυτό».Δηλώσεις οι οποίες τιμώνται και με το παραπάνω στο εν λόγω album χάρη στο κείμενο του Αποστολάκη, αφού κάνουν πράξη ό,τι ακριβώς ζητάει παραπάνω ο Δανέλλης, δίνοντας στον Καραγκιόζη και τους χαρακτήρες του μια πολύ καλοδεχούμενη επαφή με την επικαιρότητα. Ως αποτέλεσμα λοιπόν των παραπάνω, οι Χαΐνηδες πέτυχαν με τον Καραγκιόζη Στη Γιουροβίζιον να μας δώσουν την πιο ενδιαφέρουσα δισκογραφική τους κατάθεση εδώ και πολύ καιρό. Ξεπερνώντας το τέλμα του νεοπαραδοσιακού έντεχνου ήχου στο οποίο, κατά τη γνώμη μου, έπεφταν αργά - αλλά σταθερά - ήδη από το Μεγάλο Ταξίδι (με αποκορύφωμα το album Ο Γητευτής Και Το Δρακοδόντι πρόπερσι), πέτυχαν να φτιάξουν μια δουλειά που και πίσω στον χρόνο να κοιτάει και τις εμπνεύσεις τις οποίες αντλεί από εκεί να τις μετουσιώνει σε κάτι σύγχρονο και με ουσία - ό,τι ακριβώς δηλαδή έλειπε από τα πιο πρόσφατα albums τους. Ο Καραγκιόζης Στη Γιουροβίζιον συνδιαλέγεται με μια παράδοση 200 και βάλε χρόνων με σημερινές όμως αφετηρίες, τιμά το πνεύμα της δροσίζοντάς το με υπέροχες ατάκες που βγάζουν αβίαστο γέλιο - και μάλιστα χωρίς να ξεπέφτουν στον λαϊκισμό των επιθεωρησιακών χοντράδων - και μέσω αυτής της μεταχείρισης την ξανακαθιστά ζωντανή και ενδιαφέρουσα, αντί για μουσειακό είδος. Μόνη μου ένσταση, τελικά, η ανισορροπία μεταξύ κειμένου και τραγουδιών. Ενώ δηλαδή βρήκα πολύ εμπνευσμένο το κείμενο και τον τρόπο που σχολιάζει διεθνείς εξελίξεις, ηλίθιες ξανθιές τηλεοπτικές παρουσιάστριες και άλλα κωμικοτραγικά του σύγχρονου νεοελληνικού βίου, δεν βρήκα αναλόγως εμπνευσμένα και τα τραγούδια των διαγωνιζομένων. Με εξαίρεση το τραγούδι του Ομορφονιού, που νομίζω δείχνει γλαφυρά τι ακριβώς λείπει από τα υπόλοιπα, καλύτερα από κάθε δική μου λεκτική περιγραφή.
