Ο Κωνσταντίνος Βασιλειάδης (a.k.a The Face) είναι άλλος ένας απ’ αυτούς που ξεκίνησαν φτιάχνοντας μια μπάντα με μπόλικη punk διάθεση, για να τους γοητεύσει η τεχνολογία στην πορεία και να στραφούν πλήρως στην καθαρόαιμη electronica. Ύστερα, λοιπόν, από μια συμμετοχή σε συλλογή της εταιρίας του και ένα single-προπομπό τούτης της κυκλοφορίας (“Δεν Έφυγες Λεπτό”), κάνει το ντεμπούτο του με Τα Χρώματα Της Ίριδας. Τα Χρώματα Της Ίριδας είναι ένα σύγχρονο electro/chillout album, με μια mainstream προδιάθεση μάλλον καλοδεχούμενη, απελευθερωμένο από πάσης φύσεως εναλλακτικά βαρίδια. Η επιλογή του The Face να σπείρει στα περισσότερα tracks γυναικεία - σχεδόν soulful - φωνητικά, αφήνει έντονο το σημάδι της στο ηχητικό σύνολο και μαρτυρά αρκετά για τις προθέσεις του δημιουργού. Ο Βασιλειάδης φαίνεται πως ξέρει καλά να χτίζει βήμα-βήμα τα θέματά του και να τα στολίζει με μαστοριά και ευφυΐα. Επίσης αποδεικνύει την ικανότητά του να παράγει δροσερές -και με κάποιες δόσεις μελαγχολίας - μελωδίες, που κλείνουν το μάτι στην electro pop, αν και το album πατάει εμφανώς πάνω σε μεταγενέστερα ρεύματα της ηλεκτρονικής μουσικής.Εκεί που νομίζω πως χωλαίνει το σύνολο είναι σε μια ανεξήγητη εμμονή προς ένα συγκεκριμένο τύπο τραγουδιού. Τα περισσότερα κομμάτια μοιάζουν αφόρητα μεταξύ τους αισθητικά, με αποτέλεσμα το album να παγιδεύεται σε μια μανιέρα που καταντάει κουραστική. Πέντε διαφορετικές κυρίες χαρίζουν τα φωνητικά τους, μα τα φίλτρα του Βασιλειάδη σαμποτάρουν τις ερμηνευτικές τους ιδιαιτερότητες, σε τέτοιο βαθμό που αναρωτιέσαι για την εγκυρότητα των linear notes. Μόνο η Marien στην album version του “Δεν Έφυγες Λεπτό” καταφέρνει να αναπνεύσει, και μάλιστα με επιτυχία, χάρη στην ιδιαίτερη χροιά της. Επίσης, η επιλογή των στίχων θα μπορούσε να είναι πιο προσεγμένη, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αυτοί δεν στέκονται ικανοποιητικά. Καταλαβαίνω πως τα λόγια σε τέτοιες περιπτώσεις έρχονται σε δεύτερη μοίρα, νομίζω όμως πως αυτή η υπερβολικά «ρομαντική» διάθεση δεν έχει και πολλά να προσφέρει.Γενικότερα, θεωρώ πως είναι καιρός να απενοχοποιήσουμε την προσπάθεια κάποιων καλλιτεχνών να αποκτήσουν έρεισμα σε ένα ευρύτερο κοινό. Μια καλή αρχή φαίνεται να είναι ο Κωνσταντίνος Βασιλειάδης, αν και εδώ μάλλον το παρακάνει λίγο, βαλτώνοντας στο κυνήγι του ραδιοφωνικού hit. Δυο-τρεις φορές αφήνει στην άκρη αυτή τη συνταγή και ευθύς μας χαρίζει μερικές ιδιαίτερες chillout στιγμές, απαλλαγμένες από την αφέλεια και τη ρηχότητα του είδους.
