Φυλλομετρώντας το booklet του πέμπτου κατά σειρά album των πιονέρων της εγχώριας electronica Mikro, δεν θα βρείτε ναρκισιστικές φωτογραφίες των μελών τους, ούτε αρτιστίκ γραμματοσειρές με τις εύληπτες και γεμάτες θετική ενέργεια στιχομυθίες τους, παρά μόνο συστοιχίες παλ χρωματικών μοτίβων, που προδιαθέτουν για τις ιριδίζουσες διαθέσεις οι οποίες βρίσκονται διάσπαρτες σε κάθε ένα απο τα 14 κομμάτια του. Τραγούδια σπινθηροβόλα, ξεσηκωτικά, απαστράπτοντα, ενίοτε ονειροπόλα και λίγο γκρίζα, τραγούδια από αυτά που δεν σιγοψιθυρίζονται αλλά τραγουδιούνται με όση δύναμη σου έχει απομείνει από τον χορό.Η μίζα γυρίζει, πόδι με ορμή στο δεξιότερο πετάλ, και το ουμανιστικό “Όπου Και Να ’Μαι” δίνει τον τόνο, με το single “Αυτή Η Πόλη” να θέτει υποψηφίοτητα για ένα από τα αξιότερα ελληνικά floorfiller της δεκαετίας, αναπολώντας την εποχή που χορεύανε όλοι. Σειρά έχει κατόπιν το «κραφτβερικό» “Restart”, ένα από τα πέντε αγγλόφωνα κομμάτια του album. Από τα άλλα τέσσερα ξεχωρίζει το “Treasure In Your Heart”, ένα synth-pop νεορομαντικό κομψοτέχνημα βγαλμένο από το χρονοντούλαπο της «επάρατης» δεκαετίας, καθώς και το ανάλαφρο “Lullabies”, όπου συνειδητοποιείς ότι το σύμπαν των Mikro παραμένει νεφελώδες και γλυκά αφηρημένο, με εικόνες σε κίνηση αργή. Ενδιάμεσα θα αναλάβει το μικρόφωνο ο Μπιτζένης, φτύνωντας τα θυμωμένα στιχάκια του “Σκότωσέ Με”- ένα ευφορικό big beat αδερφάκι του γνωστού τους hit “Η Σειρά Σου”. Πριν αναλάβει η μουντή μετρονομία του “Τόκιο-Ρώμη” να εισάγει τον ακροάτη σε πιο πολυεπίπεδα ακούσματα, η upbeat disco-pop “Καληνύχτα”, με στίχους όπως «στα μπαρ σε συναντώ, με κοιτάς και σε κοιτώ από συνήθεια/Μετά με προσπερνάς και σαν στάχτη μου πετάς μια καληνύχτα», δεν αφήνει περιθώρια για ανάσες - το στροφόμετρο στην κόκκινη ζώνη! Μετά το πέρασμα από το αργόσυρτο “Danger Zone”, βουτιά πάλι στα σκαμπρόζικα χημικά μονοπάτια με το “Να Γελάς” - διαχρονικό moto του συγκροτήματος («αν δεν θέλεις άλλο να πονάς, πρέπει να μάθεις να γελάς») - με τα ογκώδη drumbeat, το «ραπάρισμα» του Μπιτζένη και το τεράστιο refrain να το καθιστούν υποψήφιο για singalong στις συναυλίες τους. Το φινάλε αποδεικνύει τη δημιουργική αφομοίωση - και όχι αφαίμαξη ή μηρυκασμό - των επιρροών του group, που εκτείνονται απο τους Chemical Brothers και τους Underworld ως τους Massive Attack, τους Goldfrapp, τους Air και άλλους ψηφιακούς ήρωες : η “Σφαίρα Στον Ουρανό” είναι ένα σκουρόχρωμο αλύχτημα κρυστάλλινης παραγωγής, που περιμένει να το ανακαλύψετε, ενώ το α-λα-New Order “Απογειώνομαι” δεν είναι παρά η γλυκόπικρη κατακλείδα ενός μπουκέτου τραγουδιών που τα έχετε ξανακούσει. Θα ήταν τουλάχιστον άδικο να επικαλεστεί κάποιος την έλλειψη πρωτοτυπίας ή την αναπαραγωγή παρόμοιων μουσικών/στιχουργικών μοτίβων για να κατακεραυνώσει αυτή τη δουλειά, όταν τα τραγούδια - ακόμα και τα ετερόφωτα - λάμπουν τόσο έντονα. Για τους λοιπούς δυσκοίλιους ψευτοελιτίστες ας αφήσουμε να απαντήσει το ίδιο το συγκρότημα (απο πρόσφατη συνέντευξή του στο Αvopolis) : «η σωστή και ειλικρινής pοp είναι πολύ πιο σοβαρή απ’όλους αυτούς που την κατακρίνουν και τη θεωρούν ρηχή»...
