Δεύτερο album για τους Θεσσαλονικιούς Ίντιοτεκ, με νέα σύνθεση και πολλές φιλοδοξίες. Ίσως να τους θυμάστε από το τραγούδι “Αν Περιμένεις Ακόμα” που έπαιξε σε διαφημιστικό σποτ παλιότερα, όπως και να 'χει πάντως εδώ προσθέτουν άλλη μια κιθάρα στη δύναμή τους, αλλάζουν μπασίστα και κυκλοφορούν δώδεκα ελληνόφωνα pop/rock κομμάτια.Ο ήχος τους πατάει από τη μια σε brit δρόμους της περασμένης δεκαετίας και από την άλλη σε αυτό που ονομάστηκε ελληνικό rock κατά την ίδια περίοδο. Ρίχνουν ματιές προς την κιθαριστική pop, ενώ παράλληλα έχουν πάρει χαμπάρι και την έκρηξη της electronica (θα μου πείτε πάνε είκοσι χρόνια τώρα, θυμηθείτε όμως και σε πια χώρα ζούμε). Το Χωρίς Αποσκευές είναι δουλεμένο album, με φρέσκια παραγωγή και μερικές συμπαθητικές ιδέες. Καταφέρνει να ξεπεράσει το σκόπελο του ελληνικού στοίχου με αρκετές δόσεις επιτυχίας, ενώ ειδικά γύρω στα μέσα του και όταν η μπάντα τραβάει τις συνθέσεις, σου προσφέρει καλοδεχούμενες στιγμές Neworder-ικής χαρμολύπης.Μπορεί βέβαια το σύνολο να είναι καλοχτισμένο, να διαθέτει ένα standard απόδοσης δηλαδή, από την άλλη όμως απέχει πολύ από το να κερδίσει επάξια την αμέριστη προσοχή σου. Τα περισσότερα τραγούδια δεν καταφέρνουν να παίξουν με το μυαλό σου, να το διεγείρουν και τελικά να το κερδίσουν. Τους λείπει τόσο η προσωπικότητα όσο και αυτή η μαγεία που κάνει την ευρύτερη pop μουσική παντοδύναμη. Η παραπάνω μετριότητα διαχέεται στις μελωδίες, οι οποίες απλά ξύνουν την κορυφή της επιτυχίας αδυνατώντας να κάνουν το βήμα παραπάνω, αλλά και στους στίχους, που θα τους χαρακτήριζες προσεγμένους, αλλά μάλλον άγευστους και χωρίς ιδιαιτερότητες οι οποίες θα σε καλέσουν να επιστρέψεις. Τα ίδια περίπου ισχύουν και για τα φωνητικά του Άλκη Κανίδη, που διαθέτουν ένα επίπεδο μα είναι λίγο μονότονα και αναπόφευκτα ,κάποιες φορές, αταίριαστα με την όλη ατμόσφαιρα. Εν τέλει, αυτό που νομίζω ότι λείπει από το Χωρίς Αποσκευές, είναι μια πινελιά μοναδικότητας - ακούγεται τόσο απλό μα ξέρω πως δεν είναι - η οποία θα το σπρώξει να ανέβει ένα σκαλί. Μπορεί κάλλιστα να συντροφεύσει ευχάριστα κάποιο απόγευμα σου, μα νομίζω πως μέχρι να φτάσει το επόμενο, μάλλον δεν θα έχουν μείνει και πολλά για να θυμάσαι.
