O Γιώργος Δεσποτίδης είναι μουσικός και συνθέτης που τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως μαέστρος στα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ. Στο Της Ψυχής Μου Το Φεγγάρι υπογράφει τη μουσική όλων των τραγουδιών, ενώ σε ένα έχει γράψει και τους στίχους. Όλοι οι υπόλοιποι στίχοι ανήκουν στη, φιλόλογο στο επάγγελμα, Αγγελική Κωβαίου - Ψακή. Ερμηνευτικά το βάρος σηκώνει η Χαρά Πετρίδου, λαϊκή τραγουδίστρια που είχε προ τετραετίας κυκλοφορήσει κι ένα cd-single, ενώ από το 1995 έχει εμφανιστεί ζωντανά δίπλα σε διάφορους καλλιτέχνες όπως ο Χρήστος Νικολόπουλος, η Μαρινέλλα, ο Τόλης Βοσκόπουλος κ.α. Επίσης, δύο τραγούδια λέει ο πρωτοεμφανιζόμενος Δημήτρης Γακιόπουλος κι ένα η Πόπη Αστεριάδη, η οποία επανακάμπτει δισκογραφικά ύστερα από εννέα περίπου χρόνια. Μουσικά κι ενορχηστρωτικά τα τραγούδια του album ακροβατούν ανάμεσα στο ελαφρό και το έντεχνο στοιχείο (με το δεύτερο να βαραίνει περισσότερο), με αρκετές επιρροές απ’ το παραδοσιακό και το λαϊκό τραγούδι, ενώ κάπως αναπάντεχα υπάρχει κι ένα tango. Σε όλα αυτά, δεσπόζουσα θέση κατέχει το βιολί που εμφανίζεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε όλα σχεδόν τα κομμάτια (πέντε διαφορετικά μέλη της οικογένειας Δεσποτίδη παίζουν βιολί στον δίσκο!). Από τον τίτλο ακόμα, οι συντελεστές του πονήματος φροντίζουν να καταστήσουν σαφές στον ακροατή ότι αυτά τα τραγούδια είναι μια «τρυφερή» και «από ψυχής» κατάθεση. Ασφαλώς δεν υπάρχει λόγος να αμφισβητήσουμε την ειλικρίνεια των προθέσεών τους, αλλά ούτε και την ευπρέπεια της προσπάθειάς τους. Δυστυχώς αυτά από μόνα τους δεν αρκούν για να δικαιολογήσουν καλλιτεχνικά το αποτέλεσμα. Το πρώτο και κύριο πρόβλημα εντοπίζεται στους στίχους της Αγγελικής Κωβαίου - Ψακή, οι οποίοι, χωρίς να είναι πάντοτε κακοί, παρουσιάζουν μια θεματική μονομανία γύρω από συναισθήματα νοσταλγίας για έναν ρομαντικό και εξιδανικευμένο έρωτα - μονομανία που κουράζει και δίνει στα τραγούδια έναν «γλυκερό» τόνο, π.χ. «της ψυχής μου το φεγγάρι/ είσαι εσύ, είσαι εσύ/ βότσαλο θα γίνω στ’ ακρογιάλι/ θάλασσα θα γίνω στο νησί» (“Της Ψυχής Μου Το Φεγγάρι”), ή «έλεγες μια λέξη μόνο, μια λέξη μόνο/ με μαγεύεις/ κι έστρωνα κόκκινο χαλί, στον ουρανό/ για να ανεβαίνεις» (“Με Μαγεύεις”), ή ακόμα «Μείνε και σ’ ακολουθώ/ σαν άστρο ήρθες λαμπερό/ σ’ έψαχνα σ’ άλλον ουρανό/ σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ!!» (“Στο Παραμύθι Της Ζωής Μου”). Από την άλλη οι περισσότερες συνθέσεις του Δεσποτίδη μοιάζουν κάπως αδύναμες και χωρίς φαντασία, δίχως να προσθέτουν τίποτα «σημερινό» στις «Ελληνικές μουσικές φόρμες», που, όπως μας πληροφορεί το δελτίο τύπου, ήταν ο στόχος του συνθέτη, αλλά και χωρίς να κουβαλούν κάτι ουσιαστικό απ’ το παρελθόν. Η κάθε άλλο παρά λιτή, στις περισσότερες περιπτώσεις, ενορχήστρωση του ίδιου του συνθέτη, με έναν υπερβολικά πλούσιο συνδυασμό οργάνων (προεξέχοντος όπως είπαμε του βιολιού), λειτουργεί μάλλον ενάντια στους, προσωπικής χροιάς, στίχους, αλλά και στις εν γένει προθέσεις των συντελεστών για δημιουργία μιας «τρυφερής» και «ρομαντικής» ατμόσφαιρας στα τραγούδια. Η Χαρά Πετρίδου, παρόλα αυτά, φαίνεται να διαθέτει μια αρκετά καλή φωνή και ίσως με καλύτερο υλικό θα μπορούσε να ξεχωρίσει περισσότερο. Αντίθετα ο Γακιόπουλος τραγουδάει, τουλάχιστον στο ζεϊμπέκικο με τίτλο «Στο Παραμύθι Της Ζωής Μου», με έναν τρόπο που θυμίζει λαϊκό τραγουδιστή πίστας, κάτι που, τουλάχιστον σε μένα, ακούγεται απωθητικό. Ίσως στο μέλλον καταφέρει να διαμορφώσει ένα πιο προσωπικό στιλ, γιατί δεν φαίνεται να στερείται ικανοτήτων. Τέλος η επανεμφάνιση της Πόπης Αστεριάδη στη δισκογραφία αποτελεί οπωσδήποτε ένα αξιοσημείωτο γεγονός. Ωστόσο, αυτή η επανεμφάνιση δεν μοιάζει να δικαιώνεται, αφού το τραγούδι που ερμηνεύει, το “Για Σένα Μόνο Εγώ (Μπρατσέρα)”, δεν καταφέρνει ούτε κι αυτό να ξεφύγει από τα σημαντικά ελαττώματα του υπόλοιπου δίσκου.
