Με πολύ καλούς οιωνούς ξεκινάς να ακούσεις την πρώτη δισκογραφική δουλειά των Δραμαμίνη, τους οποίους ορισμένοι ίσως να θυμούνται από τη συμμετοχή τους στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2005. Αρχικά, χαμογελάς με το ευφυές τους όνομα, με δεδομένο πως προέρχονται από τη Δράμα (δραστηριοποιούνται βέβαια στη Θεσσαλονίκη). Στη συνέχεια παρατηρείς πως διαθέτουν εκλεκτούς φίλους-συνεργάτες, σαν τον Μανώλη Φάμελλο, ο οποίος υπογράφει την παραγωγή, τον Στάθη Δρογώση ή μουσικούς της κλάσης του Πάνου Τόλιου και του Κυριάκου Γκούβεντα. Και τέλος δεν μπορείς παρά να χαιρετίσεις την πρόθεσή τους να υπηρετήσουν έναν σύγχρονο ηλεκτρικό ήχο, με τους δικούς τους όρους. Η ακρόαση είναι αλήθεια πως προσγειώνει κάπως τις προσδοκίες που ίσως δημιούργησαν όλα τα παραπάνω, αλλά δεν απογοητεύει. Οι Δραμαμίνη έχουν βέβαια κατά τη γνώμη μου αρκετό δρόμο ακόμα για να διανύσουν, φανερώνουν όμως ορισμένες ποιότητες οι οποίες αποτελούν καλό διαβατήριο για το μέλλον. Ο ήχος τους και τα γλυκόπικρα, μελαγχολικά τραγούδια τους θυμίζουν αρκετά Φώτα Που Σβήνουν (ένα group που δυστυχώς δεν αναγνωρίστηκε ποτέ όσο του άξιζε), ενώ διαθέτουν και μια ιδιαίτερη, ρομαντική ματιά, η οποία φέρνει κατά νου αφενός τον Φάμελλο και αφετέρου τους Eels και τη γραφή του Mark Oliver Everett. Ενώ όμως παραπέμπουν ευθέως σε όλα τούτα τα ωραία, δεν κατορθώνουν πάντα να μετουσιώσουν την κατεύθυνση αυτή σε τραγούδια με βάρος και ουσία. Ορισμένα από τα τελευταία είναι πράγματι δημιουργίες όμορφες και καλοβαλμένες, με πιθανότητα να σταδιοδρομήσουν και στα ραδιόφωνα (π.χ. το “Δωμάτιο”, το κομψότατο “Κύματα” ή το “Τα Αντίο Σου”). Τα περισσότερα όμως τηρούν απλώς την ορθογραφία της μπαλαντο-τραγουδοποιίας, όντας αξιοπρεπή μεν, υπερβολικά ετερόφωτα δε - εντύπωση την οποία ενισχύουν και τα φωνητικά, τα οποία είναι βέβαια εκφραστικά, αλλά με ευδιάκριτα όρια ικανοτήτων, οδηγώντας έτσι σε μια αίσθηση μονοτονίας. Το album προκύπτει λοιπόν άνισο και, ενώ δεν σε δυσαρεστεί ούτε στιγμή, σε αφήνει μάλλον ανικανοποίητο. Παρόλα αυτά, πείθεσαι ότι έχεις να κάνεις με ένα group που έχει πράγματα να προσφέρει. Κρατάς έτσι δυο-τρία τραγούδια τους και εύχεσαι στο μέλλον να πραγματοποιήσουν περισσότερο τολμηρά βήματα προς μια πιο αυτόφωτη κατεύθυνση.
