Το τρίτο τους album μας παραδίδουν με το Ινστρουμέντα οι Μέντα, τέσσερα χρόνια μετά το Σε Καινούργια Μπάντα. Οι ίδιοι το αντιλαμβάνονται, από όσα διαβάζω στο δελτίο τύπου, ως την πιο ώριμη δουλειά τους. Το Ινστρουμέντα είναι δίχως αμφιβολία ένα πολύ φροντισμένο album. Η παραγωγή του (την υπογράφει ο Coti K με τον Χρήστο Λαϊνά) είναι τόσο καλή, που άμα το ακούσεις χωρίς να πολυπροσέχεις τις λεπτομέρειες των τραγουδιών μπορεί και να το θεωρήσεις ως μια χαρά δισκάκι. Αν όμως αρχίσεις να ακούς πιο προσεκτικά το τι λέγεται, το πώς λέγεται και το με τι μελωδίες ντύνεται, δεν φτάνεις και στο peak της ευτυχίας σου. Η pop των Μέντα έχει όμορφη, ανοιξιάτικη διάθεση, έχει χιούμορ και θετικά vibes, αλλά δεν βρίσκει τελικά τον δρόμο να σε κάνει να την τραγουδήσεις. Ποτέ δεν σε προσβάλλει, αλίμονο, ενώ δεν λείπουν είναι η αλήθεια και ορισμένα ψιλοσυμπαθή τραγούδια όπου το αυτί σου στέκει αντανακλαστικά με λίγη περισσότερη προσοχή. Τέτοια είναι λ.χ. το “Μέσα Στης Θλίψης Τα Στενά” (όπου ακούγεται και η Monika να παίζει σαξόφωνο), το έξω καρδιά “Ινστρουμέντα” ή το χαριτωμένο “Στο Κρεβάτι”. Αυτό όμως είναι όλο κι όλο - και στη συνολική αυτή αίσθηση δεν βοηθούν νομίζω ούτε οι ερμηνείες, οι οποίες αποδείχθηκαν μονότονες και επίπεδες σε σημεία.Το Ινστρουμέντα βρίσκει κατά τη γνώμη μου τους Μέντα να πγράφουν στίχους γλαφυρούς, αλλά περιέργως δίχως βαρύτητα, και να θυμίζουν πολύ τους Ονειροπαγίδα, χωρίς όμως τη μαστοριά που διέκρινε τους τελευταίους ως σχήμα. Ο Πλανήτης Του Εδμούνδου παραμένει έτσι η καλύτερη δουλειά που μας έχουν ως τώρα προσφέρει οι τετραμελείς Αθηναίοι. Και είναι κυρίως εξαιτίας της, νομίζω, που δικαιούμαστε να περιμένουμε πολύ περισσότερα από τους Μέντα και να μη μας αρκούν τα όσα μας κομίζουν στο Ινστρουμέντα.
