Η κυκλοφορία του cd single Eleventh (Never Leave Me) το 2004, αλλά και το πιο πρόσφατό του EP Changing My Style, τα πρώτα δηλαδή δείγματα γραφής του Γιώργου Μπίτσικα στον χώρο της ελληνικής electro/dance σκηνής, δημιούργησαν την υποψία ότι έχουμε να κάνουμε με έναν ταλαντούχο περφεκσιονίστα ενός εκλεπτυσμένου, progressive house ήχου. Υποψία που επιβεβαιώνεται πανηγυρικά με την πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική του δουλειά που ακούει στον τίτλο My Chosen Soulmate. Στο εν λόγω album, λοιπόν, βρίσκει κανείς όλες τις παλαιότερες κυκλοφορίες του καλλιτέχνη, οι οποίες μαζί με τέσσερα καινούρια τραγούδια, σηματοδοτούν το προσωπικό του στίγμα. Ένα στίγμα που ξεκινάει από τα drum ‘n’ bass ηχοχρώματα των δύο εναρκτήριων κομματιών (το ομώνυμο και το “Miss Hellicopter”) και την αισθαντική electro-pop του “Close To You”. Η συνέχεια ανήκει σε πιο dance ρυθμούς, με την καλοκαιρινή, χαλαρή χορευτική διάθεση του “Eleventh (Full Guitar Mix)”, να δίνει τη θέση της στον δυναμίτη “Changing My Style”, όπου τα φωνητικά παιχνιδίσματα σε συνάρτηση με τα κιθαριστικά riffs απογειώνουν τους house ρυθμούς του κομματιού, στο highlight, ίσως, του album. Και αν το εθιστικό “Guilty”, που ακολουθεί, δεν αφήνει καμία αμφιβολία για την ικανότητα και το ταλέντο του Γιώργου Μπίτσικα να συνθέτει κομμάτια τα οποία μεταφέρουν αυτούσια την ατμόσφαιρα ενός club στον προσωπικό χώρο ακρόασης του καθενός, η συνέχεια αποδεικνύεται διαφορετική, αλλά, σχεδόν, εξίσου γοητευτική. Αλλάζοντας ύφος και στιλ, ο Μπίτσικασ αποφασίζει να δοκιμαστεί σε soul και funk ήχους στο υπόλοιπο του album, υιοθετώντας μια πιο groovy διάθεση. Αυτό, όμως, που εκ πρώτης όψεως φαίνεται, και εν μέρει είναι, θετικό για την ανανέωση του ενδιαφέροντος του ακροατή και την ποικιλομορφία της δουλειάς - μέσα από νέους δρόμους έκφρασης και αισθητικής - στο τέλος γίνεται το βασικό μειονέκτημά της. Και τούτο γιατί η «μαύρη» πλευρά του album ηχεί, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, κατώτερης έμπνευσης και ποιότητας, σε σχέση με την ηλεκτρονική. Χωρίς, ωστόσο, αυτό να αποβαίνει μοιραίο για το τελικό αποτέλεσμα, μιας και αφενός είναι σύντομη, ενώ, αφετέρου, δεν στερείται ένα standard επίπεδο αξιοπρεπούς και ενδιαφέρουσας καλλιτεχνικής προσέγγισης. Ωστόσο, η αποζημίωση έρχεται και σε αυτό το σημείο με το “Shake The Beach”, το οποίο αποτελεί ένα μοναδικό κράμα soul-funk-jazz με διακριτικές latin πινελιές και ταυτόχρονα μια από τις πιο απολαυστικές στιγμές της ακρόασης. Αφήνοντας τελικά την εντύπωση πως και σε αυτά τα είδη ο Μπίτσικας μπορεί να τα πάει εξαιρετικά καλά. Με το σαρωτικό club anthem του “Eleventh (Never Leave Me)”, όπως προκύπτει από το dub mix του κομματιού, να κλείνει το album, δεν μένει καμία αμφιβολία πως ο Γιώργος Μπίτσικας καταφέρνει και με το παραπάνω να πετύχει τον σκοπό του: να μας προσφέρει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και αξιόλογες δουλειές στον χώρο της ελληνικής ηλεκτρονικής μουσικής. Και, γιατί όχι, να γίνει «our chosen soulmate»!
