Με το τελευταίο της cd η Πρωτοψάλτη επιβεβαιώνει τη μουσική της μετάλλαξη, που την παρακολουθούμε με απορία τα τελευταία χρόνια. Όχι εξωτερική - μεταξύ μας ακόμα ψάχνω να βρω ποια είναι αυτή η κακοντυμένη μα και νεότατη κυρία που κοσμεί το εξώφυλλο - αλλά μετάλλαξη ύφους με όρους και συνιστώσες που χαρακτηρίζουν την αντίπερα όχθη του ελληνικού τραγουδιού και όχι την όχθη όπου, θεωρητικά, πατά η τραγουδίστρια. Με τις επιλογές της, βέβαια, κάνει τα πάντα για να σαρώσει αυτόν τον, για πολλούς ανύπαρκτο, διαχωρισμό. Να σας θυμίσω τις επιλογές της: συνεργάζεται με τον Αντώνη Ρέμο, τραγουδά συνθέσεις του Θεοφάνους, εμφανίζεται αγκαλιά με την Άννα Βίσση στο πάρτυ λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, μεταγράφεται στη Heaven. Και αν λίγο πολύ όλα τα παραπάνω δεν τα θεωρείτε άξιες μομφές για να αμαυρώσουν το καλλιτεχνικό prestige της τραγουδίστριας (δεν θα διαφωνήσω καθόλου μαζί σας), η τελευταία της κίνηση να στηρίξει τη διαφημιστική καμπάνια νεοσύστατης τραπεζικής επιχείρησης δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Αλήθεια, τι σχέση έχει εκείνη η τραγουδίστρια που ερμήνευε κάποτε «Παραδέχτηκα και ζωή και θάνατο κι άλλο δε φοβάμαι πια..» με αυτήν τη γυναίκα που σε καλεί να εναποθέσεις τις τελευταίες ελπίδες της ευτυχίας σου σε ένα στεγαστικό δάνειο; Και όσο το χαμόγελο της τραγουδίστριας (αυτό το χαμόγελο πια…) παραμένει αστραφτερό στον πλασματικό κόσμο της τηλεόρασης, τόσο τρομακτικό φαντάζει στο αρνητικό μιας αδηφάγας κοινωνίας, που σου απομυζεί από παντού και το τελευταίο σου ευρώ. Πάντως, τι ειρωνεία, στο tracklist του cd, μετά το “Μια Μέρα Χαρά” - το τραγούδι που ακούγεται στο διαφημιστικό και ύμνος των απανταχού δανειοληπτών - ακολουθεί τραγούδι με τίτλο “Απέραντο Κενό”. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω αν είναι σατανική σύμπτωση ή όχι - βρε κάποιος εκεί πάνω παίζει μαζί μας!!! Εμμένω σε αυτήν την επιλογή της, όχι μόνο για ιδεολογικούς και ηθικούς λόγους, αλλά γιατί το τραγουδάκι που ακουγόταν στο σποτ, και στο cd το οποίο ακολούθησε μετά από λίγο καιρό, απογοήτευσαν. Κι εδώ είναι το ουσιαστικό θέμα για μας. Η λογική του ακολουθεί τη δοκιμασμένη συνταγή που ακολουθήθηκε και στα δύο προηγούμενα cd της καλλιτέχνιδος. Μιλάμε για έναν πολυσυλλεκτικό δίσκο - πορτραίτα κάποτε τα έλεγαν - σε επίπεδο συνθετών, ενορχηστρωτών και στιχουργών. Και στο cd θα τα ακούσετε όλα. Τσιφτετέλια, ζεϊμπέκικα, ποπάκια, rock, μπαλάντες. Είναι αυτή η τόσο βαρετή τακτική των καλλιτεχνών, να αλέθουν όλα τα μουσικά είδη σε ένα δισκάκι 15 τραγουδιών, που ακόμα και το ίδιο το σχόλιο καταντά κοινότυπο. Τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου τα έγραψαν νέοι δημιουργοί. Αναμασούν τις ίδιες θεματολογίες στιχουργικά και κινούνται σε ανακυκλούμενες μουσικές αισθητικές. Και επειδή το δείγμα που δίνει ο καθένας τους είναι μοναδιαίο, δεν προλαβαίνεις να αντιληφθείς τα ψήγματα του ταλέντου τους. Ο μόνος ο οποίος κάπως διασώζεται είναι ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος (για τους υποψιασμένους, είναι εκείνο το παλικαράκι που συνοδεύει με το πιάνο του τον Σταμάτη Κραουνάκη στις μουσικοθεατρικές του παραστάσεις με τα παιδιά της Σπείρας). Υπογράφει τρία τραγούδια με καλύτερο από όλα το “Τελευταία Φορά”, το πιο λαϊκό κομμάτι του cd και αυτό που ξεφεύγει από την pop αισθητική του συνόλου και την ελαφρότητα που αντανακλάται από αυτήν. Είναι σαφές, λοιπόν, ότι η Πρωτοψάλτη τα τελευταία χρόνια αλλάζει ρότα. Θέλει να διευρύνει το κοινό της προς τις νεότερες ηλικίες και να παραμείνει στη μουσική επικαιρότητα. Με μότο της τις πωλήσεις καταφέρνει να πετύχει σε εμπορικό επίπεδο. Ο δίσκος, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της IFPI έχει ήδη γίνει πλατινένιος, με τα περισσότερα τραγούδια να κατέχουν υψηλή θέση στο airplay των ραδιόφωνων. Τα τραγούδια σαν το “Μια Μέρα Χαρά” και “Πάμε Χαβάη” δεν περιλαμβάνονται τυχαία στο cd. Ειδικότερα το τελευταίο, πολυακουσμένο και χιλιοπαιγμένο, ακόμα κι αν πάτησε σε μια καλή δοκιμασμένη σύνθεση, άγγιξε τα όρια του κιτς σε επίπεδο ερμηνείας από την τραγουδίστρια και απόδοσής του στα ελληνικά από την Ελένη Μηλιώκα. Με την παιδική αφέλεια να κυριαρχεί σε όλο το cd η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, τι και να χτύπησε πλατίνα μέσα σε λίγους μήνες, έχασε στην ουσία των πραγμάτων. Δεν υπάρχει ούτε η μαγκιά, ούτε η ανατρεπτικότητα, ούτε η εσωτερικότητα που απέπνεαν όλα εκείνα τα τραγούδια που έγραψαν γι’ αυτήν ο Κραουνάκης, η Νικολακοπούλου, ο Ανδριόπουλος, ο Αντύπας και τόσοι άλλοι. Το φανατικό κοινό της, που έχει πατήσει τις δεκαετίες των -άντα προ πολλού, απογοητευμένο, δεν την ακολουθεί άλλο. Είναι όλοι εκείνοι που τρέχανε να την απολαύσουν για τις καλλιτεχνικές της προτάσεις στο Ζοom, στη Λεωφόρο, στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά και κλαίγανε με το “Ανθρώπων έργα”, το “Υπερωκεάνιο”, το “Διθέσιο”, το “Χειροκρότημα”. Εντέλει η τραγουδίστρια ικανοποίησε την εταιρεία της, παρέμεινε στη μουσική επικαιρότητα, χάιδεψε τα αυτιά χιλιάδων νέων ακροατών της, έβγαλε και κάποια νυχτοκάματα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, τραγούδησε στον Λαζόπουλο (ω, ναι.. ο άνθρωπος που χτυπά 45% θεαματικότητα είναι τώρα και το ποιοτικό μας άλλοθι) αλλά έμεινε κολλημένη ακριβώς στο ίδιο σημείο - τι και αν το ονόμασε «ωραιότερο».
