Το δίδυμο Αγγελίδης - Ρέτσης είχε εμφανιστεί δισκογραφικά στις αρχές των 00s, αν δεν με απατά η μνήμη μου, όταν οι Autechre «αγρίευαν» ή καλύτερα «πετσόκοβαν» τα κομμάτια τους, πριν τα συναρμολογήσουν ξανά από την αρχή. Το Confield (2001) είναι ουσιαστικά το album που μας ενδιαφέρει πιο πολύ. Βασικά είναι το album που τους ενδιαφέρει πιο πολύ. Οι Qebo φτιάχνουν τόσο πυκνές μουσικές, ώστε κάθε ακρόαση προσφέρει τελείως διαφορετικές αντιδράσεις. Η επανειλημμένη σπιτική ακρόαση αυτού του δίσκου είναι σχεδόν αδύνατη για το απαίδευτο αυτί. Μπουρδουκλώνεται το μυαλό σου. Αντιθέτως, στα live τους με τα αυτιά πιο «τεντωμένα» και τα πόδια «ετοιμοπόλεμα» μπορείς να παρακολουθήσεις καλύτερα τη μουσική τους. Πολλά μπερδεμένα και γρήγορα beats, παράσιτα, πειραματικό κλίμα. Ξεχωρίζεις μια χορευτική διάθεση. Μια μπασταρδεμένη dance μουσική. Μην το κουράζω - IDM (Intelligent Dance Music) το έχουν βαφτίσει εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό εξαρχής δεν είναι και πολύ καλό. Έχει νεκρώσει πια το κίνημα, χαμένο στον ελιτισμό του. Σε αυτό το γήπεδο λοιπόν παίζουν μπάλα και δείχνουν ότι ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Δεν χαζεύουν παίζοντας με τα καινούργια plug-ins που μόλις εγκατέστησαν στον υπολογιστή τους. Έχουν πλάνο και αγαπάνε πάρα πολύ όλα τα συγκροτήματα που έχουν χαρακτηρίσει αυτόν τον ήχο. Black Dog, όλο το συνάφι της Rephlex με τον αυτοκράτορα Aphex Twin. Μπορεί τα πρώτα τρία θέματα του δίσκου να μην διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας, αν και η κατάληξη του “Mw Radoband” είναι όμορφα χαοτική. Από το τέταρτο θέμα “Deepcore” και μετά όμως, τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Είναι λιγότερα αινιγματικά, ενώ ιδιαίτερη μνεία αξίζει το αμέσως επόμενο “s06th5ng”, που αποδεικνύει την τεχνική τους κατάρτιση στην οποία αναφέρθηκα λίγο πριν. Από κοντά ακολουθεί και το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, με την - υπέροχα στημένη και κολληματική - techno μπότα να χαρακτηρίζει την ανάπτυξη του, συντηρώντας το εγκεφαλικό της υπόθεσης. Συνολικά λοιπόν, η Low Impedance διατηρεί την ποιότητα της ως εταιρεία και οι Qebo, αν και ασχολούνται με έναν παρωχημένο ήχο, παρουσιάζουν στο δεύτερο μισό της δουλειάς τους, καλύτερο δίσκο από το πρόσφατο των Autechre.
