Αν και ένα cd-single με τρία τραγούδια δεν είναι και ο ασφαλέστερος ή ο αναγκαστικά πιο αντιπροσωπευτικός προάγγελος του πώς μπορεί τελικά να ηχεί ένα ολοκληρωμένο σύνολο τραγουδιών, δείχνει εντούτοις κάποια σημαντικά πράγματα τόσο για τον ήχο που φιλοδοξεί κανείς να υπηρετήσει, όσο και για τον τρόπο με τον οποίον σχεδιάζει να κάνει κάτι τέτοιο. Δείγματα γραφής που, στη συγκεκριμένη περίπτωση, κρίνω πως είναι δηλωτικά περισσότερων αδυναμιών, από ότι προτερημάτων. Ο Σωκράτης Σινόπουλος είναι ένας άνθρωπος με αρκετές λαμπρές περγαμηνές, αφού πέρα από τραγουδοποιός, είναι και μουσικολόγος με ειδικότητα στη λόγια μουσική της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, αλλά και ικανότατος οργανοπαίχτης της πολίτικης λύρας. Εδώ ενδιαφέρεται σύμφωνα και με το δελτίο τύπου, να πραγματοποιήσει ένα πέρασμα από την ελληνική παράδοση στον σύγχρονο ήχο. Κατά τη γνώμη μου, αυτός είναι ένας ευγενής στόχος ο οποίος όμως δεν δείχνει να πραγματώνεται σε αυτό το single. Κι αυτό γιατί, συνθετικά και στιχουργικά, τα τραγούδια που ακούμε εδώ τηρούν απλώς την ορθογραφία της κυρίαρχης τάσης του «έντεχνου» ήχου των ημερών μας, όντας αξιοπρεπή, φροντισμένα, με σπίθες ενδιαφέροντος εδώ κι εκεί, μα με τίποτα περισσότερο. Πράγμα που, στα δικά μου τουλάχιστον αυτιά, σημαίνει τελικά κάτι, αφενός, πολύ πιο φτωχό από την παράδοση από την οποία εμπνέεται και ξεκινά ως βάση και, αφετέρου, πολυπαιγμένου, έτσι ώστε να το χαρακτηρίσω ως «σύγχρονο» ήχο. Και οι φωνές όμως της δουλειάς είναι φωνές που χρειάζεται να τριφτούν περισσότερο με την ερμηνευτική διαδικασία, προτού μπορέσουν να σταθούν με περισσότερες αξιώσεις. Ο Σινόπουλος έχει αναμφίβολα εκφραστικότητα, δεν τη βγάζει όμως πάντα στο maximum στο “Παράξενο Γέλιο”, ενώ η σύζυγός του Κατερίνα Παπαδοπούλου, η οποία λέει τα άλλα δύο τραγούδια του single, διαθέτει το απαιτούμενο φωνητικό υλικό, θεωρώ όμως πως ανησυχεί πιο πολύ για το αν τραγουδάει σωστά, αφήνοντας την εκφραστικότητά της σε δεύτερη μοίρα - να φτάσει τελικά στην καρδιά του ακροατή μέσα από πολύ, πάρα πολύ συμβατικά μονοπάτια.
