Με την πολύτιμη αρωγή του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου και της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, ο Κωστής Μαραβέγιας επιστρέφει στα δισκογραφικά πράγματα περιστοιχισμένος, αυτήν τη φορά, από μια κομπανία εξαιρετικών μουσικών. Κομίζοντας μια διαφορετική πρόταση για το παρόν του ελληνικού τραγουδιού, η οποία πάντως διακρίνεται κατά τη γνώμη μου περισσότερο για τη φρεσκάδα και την ιδιαιτερότητά της, παρά για την καινοτομία της.
Η πρόταση του Κωστή Μαραβέγια και των συνοδοιπόρων του σε ετούτη την περιπέτεια-γιορτή διαμορφώνεται μέσω μιας έντονα κοσμοπολίτικης ηχητικής αντίληψης, πατώντας συνάμα, στιχουργικά, σε μονοπάτια με πιο ξεκάθαρη ελληνική ταυτότητα και με πιο διακριτές «έντεχνες» αναφορές. Στον συγκεκριμένο δίσκο όμως, όταν μιλάμε για «έντεχνο», δεν μιλάμε για τις κυρίαρχες νεοπαραδοσιακές -και στα όρια του μίζερου μηρυκασμού- μανιέρες. Μιλάμε αντιθέτως για στίχους που έχουν θητεύσει μεν στο «έντεχνο», αλλά αξιοποιούν την κληρονομιά του με τον δικό τους τρόπο, ποντάροντας σε κοφτές φράσεις-σκηνές, με αρκετά μοντέρνα αισθητική, που μερικές φορές φέρνουν κατά νου, ως αίσθηση, την τραγουδοποιία του Φοίβου Δεληβοριά.
Χαρακτηριστική είναι ας πούμε η περίπτωση τόσο της ραδιοφωνικής επιτυχίας “Δεν Ζητάω Πολλά”, όσο και επιλογών όπως το “Πού Να Βρω Μια Να Σου Μοιάζει” και το “Ονειρεύεσαι”. Όσο σημαντικά όμως και αν είναι τα όσα διαδραματίζονται στον στιχουργικό τομέα, επισκιάζονται από την ηχητική πανδαισία των μελωδιών. Το ακορντεόν του Μαραβέγια πετάει φωτιές και ενώνεται μαζί με μεσογειακής αισθητικής κιθάρες φλαμένκο, τρομπέτες και σαξόφωνα, όσο και με πιο δυτικότροπες ηλεκτρικές κιθάρες, φτιάχνοντας έτσι ένα οργιαστικό, διονυσιακό γαϊτανάκι, που μου θύμισε προσωπικά τους Negresses Vertes στο απόγειο της ακμής τους. Το “Δεν Ζητάω Πολλά”, ένας από τους αναμφισβήτητους άσσους του Maraveyas Illegál, αποτελεί και πάλι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, μαζί με επιλογές όπως το σπιρτόζικο “Σώπα Στο 'Πα”, το ανατολίτικων αποχρώσεων “Γιαμιλαχάλι” ή το σαφώς πιο δυτικότροπο “Too Much”.
Για να μην μακρηγορούμε περισσότερο, εδώ έχουμε ένα άλμπουμ που αξίζει να προσέξετε, όχι τόσο γιατί φέρνει καινούργια πράγματα, όσο γιατί παίζει με φαντασία και με νέα οπτική με πράγματα εγνωσμένης αξίας, από μια ευρεία παλέτα μουσικών αναφορών. Κατορθώνοντας έτσι να φτιάξει ένα κοκτέιλ απίστευτης δροσιάς, λιώνοντας στο μπλέντερ του -με μεγάλη μαστοριά μα και καλαισθησία- υλικά που σε πρώτη ματιά δεν πάει ο νους σου στο πώς μπορούν να συνταιριάξουν τόσο αρμονικά.
