Σε αυτή την περίοδο που η ελληνική αγγλόφωνη σκηνή δείχνει κουρασμένη, αδύναμη και αβέβαιη στο να συνεχίσει τα καλά πρώτα βήματα της νεότερης φάσης της, έρχεται ο δεύτερος δίσκος των Matisse. Πολλές οι προσδοκίες για το αν θα φτιαχτεί ένας δίσκος που θα μας ξεκουνήσει. Πάντως όποιος έβαλε στοίχημα για τον συγκεκριμένο δίσκο, δυστυχώς έχασε…Πάμε βήμα – βήμα. Το “Call Me, Call Me” είναι ένα από τα πολλά τραγούδια που θα το άκουγες στο ραδιόφωνο, θα αναρωτιόσουν ποιοι το λένε και μετά θα το ξέχναγες. Στο “Killer Kids” παρατηρείται η απόλυτη αναντιστοιχία μεταξύ στίχων και μουσικής με σφήνες ξενέρωτων φωνητικών «α-α-αααα» να επαναλαμβάνονται χωρίς νόημα. Το “Mind The Gap” ενώ ξεκινά στα πρώτα 15 δευτερόλεπτα με εξαιρετικά ενδιαφέροντα τρόπο, εν τέλει καταλήγει «μία από τα ίδια» με πανομοιότυπα φωνητικά, ρυθμό και μελωδία. Στο “Gas” αντιλαμβάνομαι απόλυτα την αιτία διασκευής ενός κομματιού του (κριτή σε ριάλιτι) Γιάννη Σπανού. Και όμως ούτε εδώ προσδίδεται κάτι το ξεχωριστό ενώ το βασικό riff του ρεφρέν κρατιέται από το εξίσου άνευρο theremin. Από την Δήμητρα Γαλάνη δεν περιμέναμε πλέον κάτι παραπάνω. Κι εδώ προσφέρει αφειδώς μια «εύκολη» ερμηνεία σαν αυτές που έχουμε ακούσει άπειρες φορές. Για να μην κουράζω, όλα τα υπόλοιπα τραγούδια υπακούν στο ίδιο μοτίβο. Αν υπήρχε λίγη έμπνευση παραπάνω ίσως πολλά να άλλαζαν. Πριν την κυκλοφορία του δίσκου ακούστηκε ότι ο νέος δίσκος των Matisse θα ήταν περισσότερο μελαγχολικός και σκοτεινός. Μην πιστέψετε λέξη. Μπορεί τα κομμάτια να έχουν περισσότερους τόνους σε μινόρε από το ντεμπούτο τους αλλά και πάλι άνευρα είναι. Εδώ οι Matisse είχαν στα χέρια τους το “She Bop” που όλοι γουστάραμε με την φωνή της Cindy Lauper, και κατάντησε μία σούπα, λες και τα παιδιά φοβούνται να βαρέσουν καμιά κιθάρα, να σπάσουν κανένα πιατίνι, να «χώσουν μπίτια» και άλλα σχετικά. Τέλος πάντων, σε τέτοιους δίσκους καλό είναι να βρίσκεις και μερικά θετικά. Η παραγωγή είναι καλή όπως και μερικές ηλεκτρικές εκλάμψεις στις κιθάρες.
