Ήταν πολύ καλή ιδέα η πραγματοποίηση μιας συναυλίας-αφιέρωμα στον γνωστό και βραβευμένο Ιταλό συνθέτη Nicola Piovani και προσωπικά δύσκολα θα σκεφτόμουν μια διαφορετική φωνητική επιλογή από αυτήν του Χρήστου Θηβαίου για την πραγμάτωσή της. Η συναυλία πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 2005 στην Πάτρα, συνοδεία της Ορχήστρας Νυκτών Εγχόρδων του Δήμου Πατρέων, με διευθυντή ορχήστρας τον Θανάση Τσιπινάκη και με την ενορχηστρωτική φροντίδα του Θοδωρή Κοτεπάνου. Τη συναυλία αυτή κυκλοφορεί τώρα σε cd η Legend, πράξη πολύ σωστή επί της αρχής, καθώς πρόκειται για ένα εγχείρημα που του άξιζε να ακουστεί και ευρύτερα.Το αποτέλεσμα που προέκυψε υπήρξε αναντίρρητα φροντισμένο, πραγματοποιήθηκε με καλαισθησία και με επαγγελματισμό και ήταν, σε γενικές γραμμές, καλό. Το περίμενα όμως προσωπικά καλύτερο. Τελειώνοντας την ακρόαση είσαι από τη μία ικανοποιημένος και πρόθυμος να γυρίσεις για να ακούσεις δυο-τρία τραγούδια ξανά, αλλά από την άλλη νιώθεις ότι κάτι λείπει, ότι το όλο πράγμα δεν κατάφερε να απογειωθεί. Κι αυτό συνέβη γιατί αφενός η εναλλαγή ορχηστρικών μερών και τραγουδιών μάλλον έσπασε τελικά τη ροή του συνόλου και αφετέρου διότι, τόσο ο Θηβαίος όσο και η Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων, παραϋπήρξαν ευλαβικοί απέναντι στο υλικό του Piovani. Με αποτέλεσμα ναι μεν να το υπηρετήσουν επάξια, αλλά όχι και να το κάνουνε σε κάθε περίπτωση δικό τους.Δεν είναι νομίζω τυχαίο ότι οι καλύτερες στιγμές της δουλειάς είναι αυτές όπου, κατά τη γνώμη μου πάντα, ο Θηβαίος παρασύρθηκε και ξέχασε λίγο τον σεβασμό και την εγκράτειά του, όπως π.χ. συνέβη στο “Volano Le Canzoni”, στο “Verra Dal Mare” ή στο “E Lalabai”. Αυτές είναι τρεις περιπτώσεις τραγουδιών που ένιωσα πως όχι μόνο τα έκανε δικά του, μα τα έκανε και κατά τρόπο απολαυστικό. Όχι ότι δεν υπήρξε καλός και στα υπόλοιπα - όπως είπα και παραπάνω η δουλειά δεν υστέρησε καθόλου σε καλαισθησία και επαγγελματισμό. Απλώς περίμενα προσωπικά ένα άλλο επίπεδο δοσίματος και δεσίματος με τη μουσική του Piovani εκ μέρους ενός τόσο εκφραστικού ερμηνευτή.
