Υλικό από ζωντανές ηχογραφήσεις οι οποίες πραγματοποιήθηκαν κατά την ευρωπαϊκή περιοδεία της Μαρίας Φαραντούρη τον Μάιο του 2003 στην Ουτρέχτη, στην Αμβέρσα και στη Μπριζ συγκεντρώνεται στην παρούσα κυκλοφορία. Κυκλοφορία που κέρδισε μάλιστα και το περίφημο Βραβείο Των Γερμανών Μουσικοκριτικών (στη folk κατηγορία), ενώ, αξίζει να σημειωθεί, πέρασε σχεδόν απαρατήρητη στη χώρα μας - δείγμα ίσως των καιρών μας και του πώς ορίζουν πλέον οι διάφοροι ιθύνοντες το «ποιοτικό» τραγούδι. Αυτό που διαφοροποιεί την παρούσα κυκλοφορία από μια οποιαδήποτε άλλη ζωντανή ηχογράφηση είναι ότι οι ενορχηστρώσεις του ελληνικού ρεπερτορίου έχουν γίνει από ξένους - συγκεκριμένα από τον Henning Schmiedt, εκτός του “Την Πόρτα Ανοίγω Το Βράδυ”, το οποίο έχει ενορχηστρωθεί από τον Jens Naumilkat. Βέβαια, η Μαρία Φαραντούρη δουλεύει εδώ και χρόνια με Γερμανούς μουσικούς εξοικειωμένους με το ρεπερτόριό της (και ιδιαίτερα με αυτό του Μίκη Θεοδωράκη). Έχει όμως μεγάλο ενδιαφέρον να δει κανείς με πόση ευστοχία και με πόση συναίσθηση μεταχειρίζεται ο Schmiedt αυτό το υλικό εδώ, δίχως να καταφεύγει σε περιττές φιοριτούρες ή πομπώδη σύγχρονα κόλπα. Καίριος και λιτός, αφήνει τον πρώτο ρόλο στη φωνή της Φαραντούρη, προσφέροντας στις μελωδίες ό,τι ακριβώς χρειάζονται - τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Ο γερμανικός όμως δάκτυλος δεν περιορίζεται στις ενορχηστρώσεις. Γερμανοί έκαναν και την επιλογή του υλικού που ακούμε στο Way Home, διαλέγοντας τραγούδια τα οποία καλύπτουν ένα μεγάλο φάσμα ειδών και στιλ της ελληνικής μουσικής. Πέρα από την αναμενόμενη εκλογή τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Χατζιδάκι, ακούμε έτσι και ρεμπέτικα (τον “Καϊξή” του Απόστολου Χατζηχρήστου) και δημοτικά (“Μήλο Μου Κόκκινο”, “Γιάννη Μου”) και τη “Συννεφιασμένη Κυριακή” του Τσιτσάνη, αλλά και το “Λέι Λιμ Λέι” του Zülfü Livanelli (σε ελληνικούς στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου). Η Μαρία Φαραντούρη - όπως θα περίμενε κανείς από μια ερμηνεύτρια με τη δική της ιστορία και κλάση - χειρίζεται με μεγάλη άνεση όλο αυτό το πανόραμα, ουσιαστικά, της μεταπολεμικής ελληνικής μουσικής προσφέροντας εξαιρετικές ερμηνείες. Παρόλα αυτά, νομίζω ότι αισθάνεται περισσότερο «σπίτι της» με τον Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι. Όσο φροντισμένα, ας πούμε, και αν λέει το “Μήλο Μου Κόκκινο”, όταν λέει τον “Εφιάλτη Της Περσεφόνης”, την “Όμορφη Πόλη”, την “Περιμπανού”, το “Ο Ύπνος Σε Τύλιξε” ή τον “Κεμάλ” τη νιώθεις να δίνεται ολόψυχα στα τραγούδια αυτά, να γίνεται σώμα ένα μαζί τους. Ίσως γιατί της πάνε πιο πολύ, ίσως γιατί τα αισθάνεται και η ίδια πιο «δικά» της. Όπως και να έχει, το Way Home δίνει την ευκαιρία να ακούσει κανείς μία από τις μεγάλες μας γυναικείες φωνές σε ένα εξαιρετικό ζωντανό ρεσιτάλ εκτός Ελλάδας. Είναι κρίμα να εκτιμούνται τέτοια πράγματα στο εξωτερικό και εδώ να μην τα παίρνουμε μυρωδιά...
