Είχα προβληματιστεί πολύ για την κριτική στον συγκεκριμένο δίσκο. Μέχρι τώρα, έχω δουλέψει μόνο με cd που εντάσσονταν υφολογικά στα μουσικά είδη που προτιμώ να ακούω. Τον συγκεκριμένο μουσικό «κόσμο» δεν ξέρω αν είμαι αρμόδια να τον ακουμπήσω, γιατί νιώθω ότι τον κρίνω με κριτήρια διαφορετικά. Ας είναι όμως, θα προσπαθήσω… Η Έλλη Κοκκίνου, όπως θα ξέρουν οι γνώστες των καλλιτεχνικών κουτσομπολιών, ανήκε στο δυναμικό της Sony-BMG χωρίς να έχει κάνει κάποια μεγάλη επιτυχία. Ώσπου ο μεγαλοδύναμος Φοίβος αποφάσισε να της χαρίσει την επιτυχία (κυριολεκτικά!), αφού, εν μία νυκτί, με σουξέ όπως τα “Mασάι”, “Δε Γίνεται”, “Σόρρυ”, την έκανε «φίρμα» - όπως λένε και στο συγκεκριμένο συνάφι. Και την έβγαλε από την αφάνεια στην οποία είναι καταδικασμένες οι κοπελίτσες που «ανοίγουν» το πρόγραμμα στα νυχτερινά κέντρα του είδους. Όμως… έχει ο καιρός γυρίσματα και θες η χλιαρή επιτυχία του Sex (του δεύτερου δίσκου-σύμπραξης των Φοίβου-Κοκκίνου), θες η τάση ανεξαρτητοποίησής της, η Κοκκίνου εγκατέλειψε τη Ηeaven και τον Φοίβο και επέστρεψε στα παλιά της λημέρια, στη Sony-BMG. Έτσι έχουμε αυτή τη στιγμή στα χέρια μας την πρώτη δουλειά της στην εν λόγω εταιρεία μετά την επιστροφή της, με τον τίτλο Ειλικρινά. Πολυσυλλεκτικός από πλευράς δημιουργών ο δίσκος. Τάσος Παναγής, Δημήτρης Κοντόπουλος, Βασίλης Γαβριηλίδης, Τόνυ Κονταξάκης, Γιάννης Κωφωνίδης μερικοί από τους συντελεστές του. Έτσι λοιπόν, όπως είναι φυσικό επακόλουθο, δεν υπάρχει ένα ενιαίο ύφος που να χαρακτηρίζει τη δουλειά αυτή. Θα μου πεις τώρα… οι προηγούμενοι δίσκοι που ήταν one man show, και ο one man ήταν ο Φοίβος, ήταν καλοί;;; Δεν θα απαντήσω, ο καθένας έχει δώσει τις απαντήσεις του… Αλλά και το συνονθύλευμα πολλών ετερόκλητων μουσικών ειδών και υφών και άνισων μεταξύ τους κομματιών, καλό σίγουρα δεν είναι. Ο δίσκος ανοίγει με το beat του δίσκου, το δυναμικό “Είσαι Ό,τι Θέλω”, ένα συμπαθέστατο dance κομμάτι το οποίο, στο είδος του, στέκεται μια χαρά και φαντάζομαι ότι θα έχει κάνει ήδη καριέρα στα mainstream στέκια. Η αλήθεια είναι ότι και η φωνή της Κοκκίνου, επειδή είναι πολύ πρίμα για τα γούστα μου, θεωρώ ότι πηγαίνει γάντι σε κομμάτια με επαναλαμβανόμενο και κοφτό ρυθμό, όπως το συγκεκριμένο. Η συνέχεια δεν είναι ανάλογη σε ύφος. Με το δεύτερο μόλις τραγούδι, το “Πες Μου Ένα Ψέμα”, περνάμε στον χώρο των τραγουδιών που ένας φίλος μου τα χαρακτηρίζει ως «καψουροπαρακάλια». Αυτός φεύγει, αυτή μένει, τον παρακαλάει, είναι το θύμα της ιστορίας που ο άπονος τη φτύνει την κοπέλα. Στιχουργικά όλα αυτά. Μουσικά έχουμε μεταβεί στο περιβόητο είδος της «μπαλάντας», σαν αυτές που πάνε στη Εurovision ένα πράμα, με χαμηλά κουπλέ και ρεφρέν όπου η αοιδός τα δίνει όλα! Το “Kαραβάκι” πάντως, ένα συμπαθητικό χασάπικο, η Κοκκίνου το υποστήριξε αρκετά καλά και χωρίς ερμηνευτικές υπερβολές. Στις οποίες δυστυχώς ολίσθησε σε επόμενα κομμάτια του δίσκου, όπως στο “Στάσου” και το “Δεν Πάω Καλά”. To τελευταίο δε, αποτελεί το απαύγασμα του κακού σκυλοτσιφτετελιού. Πιστεύω πάντως ότι γινόταν να είχε υποστηριχτεί καλύτερα η Κοκκίνου από τους συνεργάτες της. Το “Ευαίσθητη Καρδιά”, π.χ., θα μπορούσε, με μια διαφορετική ενορχήστρωση, να ήταν ένα αρκετά καλό λαϊκό κομμάτι - εν τέλει όμως δεν βρήκε τον σωστό δρόμο. Όπως και το “Zω Τη Στιγμή Μου”, το οποίο θα μπορούσε να είναι ένα συμπαθητικό pop τραγουδάκι, υπερφορτώθηκε όμως και από μια απλή μελωδία κατάντησε έτσι ένα ενοχλητικό βούισμα. Τραβηγμένη από τα μαλλιά και η λαϊκή μελωδία του “Λυπάμαι Ειλικρινά”, που πάντως η Κοκκίνου το υποστηρίζει αρκετά καλά. Ερμηνευτικά, σε όλον το δίσκο, είναι σαφώς πιο ώριμη απ΄ ότι ήταν στις δύο προηγούμενες δουλειές της με τον Φοίβο. Θα επαναλάβω βέβαια ότι για τα δικά μου γούστα η φωνή της είναι αρκετά πρίμα και όπως και να ΄χει απέχει πολύ από το να είναι μια ωραία λαϊκή φωνή παρόλο που τεχνικά δεν ολισθαίνει σε λάθη - αφού όπως είναι γνωστό έχει καλές μουσικές σπουδές, τις οποίες προφανώς έχει εφαρμόσει και στην πράξη. Θα είχε πάντως ενδιαφέρον «σημαδεμένες» τραγουδίστριες όπως η Κοκκίνου, η Ζήνα και άλλες, να ερμήνευαν πραγματικά καλά λαϊκά κομμάτια σε κάποια φάση της καριέρας τους, ώστε να μπορούσαμε να τις αποτιμήσουμε αντικειμενικά ως ερμηνεύτριες.
