Οι Cosmicray είναι ένα νέο συγκρότημα το οποίο στήνει ο κιθαρίστας Άγγελος Μουρβάτης, γνώριμη φιγούρα (χάρη στις κυκλοφορίες του με το group Ψυχή) σε όσους ασχολούνται σε βάθος με το εγχώριο rock σκηνικό της τελευταίας δεκαετίας. Με αφορμή τη διακίνηση στο εξωτερικό του album Never Break A Window In The Winter (2005), ο Μουρβάτης γνωρίστηκε με τον 24χρονο Αμερικανό τραγουδιστή John Jeff Touch και οι δυο τους αποφάσισαν κατόπιν να συνεργαστούν. Καρπός αυτής της συνεργασίας υπήρξαν οι Cosmicray και πρώτο δείγμα δουλειάς τους το εν λόγω album με τον τίτλο Love Is.Με το χέρι στην καρδιά, δεν θα έλεγα το Love Is κακό - κυρίως λόγω της ειλικρίνειας με την οποία το υπερασπίζεται εκτελεστικά ο Μουρβάτης και ερμηνευτικά ο Touch. Κατά τη γνώμη μου όμως καθηλώνεται μονάχο του σε ένα αφόρητα μέτριο επίπεδο, γιατί ευθύς εξαρχής αποφασίζει πως θέλει να απευθυνθεί σε ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό: σε ανθρώπους δηλαδή κολλημένους με έναν παρελθοντικό και ξεπερασμένο από τις εξελίξεις rock ήχο, ο οποίος, από την ασφάλεια που μας δίνει το πέρασμα του χρόνου, δεν πρόσφερε και πολλά πράγματα στη μουσική. 1980s hard rock είναι πάνω-κάτω το ηχητικό πλαίσιο και ακούγοντας το Love Is θυμάσαι ένα σωρό πράγματα τα οποία μάλλον καλώς είχες ξεχάσει: τους όχι και τόσο σπουδαίους κιθαρίστες-ψώνια σαν τον Slash, τις κονκάρδες πάνω στα μπλου τζιν μπουφάν, τις ακαλαίσθητες μυτερές καουμπόικες μπότες, το μακρύ μαλλί-περμανάντ και τον άκρατο - και συνήθως άσκοπο - μελοδραματισμό. Οι Bon Jovi έδωσαν - και ως έναν βαθμό ακόμα δίνουν, όταν δεν τους απασχολεί πολύ ο τραπεζικός λογαριασμός τους - κάποια εγκυρότητα σε όλη αυτή τη σκηνή. Η μουσική όμως των Cosmicray δεν διαθέτει ούτε την εξυπνάδα, ούτε την εκάστοτε σπιρτάδα των τελευταίων. Παραπέμπει αντιθέτως πιο πολύ σε αναμνήσεις των ύστερων Scorpions, της περιόδου δηλαδή όταν στην Ελλάδα τους κάναμε μεγάλο συγκρότημα, ενώ στην πραγματικότητα έχαναν ταχύτατα το όποιο ενδιαφέρον είχαν κάποτε ως group. Οι οργανικές συνθέσεις του Love Is, είναι μεν φροντισμένες, δεν αποφεύγουν όμως τη φλυαρία και τη στείρα επίδειξη δεξιοτεχνίας (“Around The World”, “Faces”) εκ μέρους του Μουρβάτη - και δεν είναι ότι δεν τον παραδέχεσαι ως μουσικό, άλλο όμως η δεξιοτεχνία, άλλο η ουσιαστική δημιουργία. Την ίδια φροντίδα έχουν και τα τραγούδια και οι παθιασμένες ερμηνείες καθιστούν για να λέμε και του στραβού το δίκιο κανα-δυο από αυτά ευπρόσωπα (“1000 Years”, “Love Is”). Ακόμα και αυτές όμως αδυνατούν τελικά να σώσουν τα προσχήματα όταν οι συνθέσεις γλιστρούν σε εκείνον τον άσκοπο 1980s μελοδραματισμό που ανέφερα παραπάνω (“How Do You Feel?”, “Ain’t Gonna Leave You”). Είναι βεβαίως δικαίωμα των Cosmicray να επιλέξουν τα εκφραστικά μέσα που επιθυμούν, ανεξαρτήτως επικαιρότητας. Όταν όμως πρόκειται για έναν ήχο τόσο αμφιλεγόμενο και τόσο εξαντλημένο, το λιγότερο που περιμένεις είναι μια πρόταση που θα του δώσει κάποια αξιοπιστία και έναν λόγο ύπαρξης στο σήμερα. Όχι το, έστω και από καρδιάς, αναμάσημα των διεθνών δεδομένων του το οποίο ακούς στο Love Is.
