Οι Θίασος Τρελλών (με δύο λάμδα) είναι ένα νέο group, δισκογραφικά τουλάχιστον (μιας και υφίστανται από το 2003), που κινείται στον ευρύτερο χώρο του ελληνόφωνου hard rock. Κι εδώ μας παρουσιάζουν την πρώτη τους δουλειά, που έχει τίτλο το όνομά τους. Όμως, όσο θετικά διακείμενος και αν είναι κάποιος όταν έρχεται σε επαφή με μια νέα ελληνόφωνη rock μπάντα, στην προκειμένη περίπτωση, δυστυχώς, η ακρόαση του album κάθε άλλο παρά δίνει τη δυνατότητα για ευνοϊκά σχόλια. Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά άλλωστε, τη στιγμή που ο Θίασος Τρελλών βρίθει από παντελώς αδιάφορα τραγούδια. Τα περισσότερα διακρίνονται για το παρωχημένο 1980s hard rock ύφος τους, με μακρόσυρτα κουραστικά κιθαριστικά solo και τετριμμένα riffs, φέρνοντας στο νου περασμένες - ή μάλλον ξεπερασμένες - εποχές της μουσικής, χωρίς καμία αναφορά και σύνδεση με το σήμερα. Ελάχιστες είναι οι συνθέσεις που καταφέρνουν να αποφύγουν τη γραφικότητα και να έχουν ένα κάποιο ενδιαφέρον, όπως το ελαφρώς ηλεκτρονικό ομώνυμο και το μελωδικό “Στον Καθρέφτη”. Ωστόσο, και σε αυτές τις περιπτώσεις, τα στιχουργικά ατοπήματα υποβαθμίζουν το τελικό αποτέλεσμα. Ατοπήματα που συναντώνται στο σύνολο της δουλειάς και συνίστανται είτε σε απλοϊκά έως παιδαριώδη στιχάκια τύπου «Η γεύση σου γλυκόξινη, τη γλώσσα μου έχει κάψει, χόρεψε πάνω μου χορό, φωτιά μ’ έχεις ανάψει» (“Γλυκειά - ναι με ει! - Αγάπη”), είτε σε εύκολους - έως αστείους - εντυπωσιασμούς του στιλ «Στην αρχή ήταν ηδονή, μα τώρα πανικό προβλέπω, γιατί όταν κάνουμε έρωτα, θέλω, θέλω να σε βλέπω…στον καθρέφτη» (“Στον Καθρέφτη”). Αλλά και αυτό το «γνήσιο» hard rock ύφος που προσπαθούν να υποστηρίξουν, δεν νομίζω ότι μπορεί να επιτευχθεί με τραγούδια τύπου “Δε Θα Μ’ Αγαπήσεις” και “Μείνε Κοντά Μου Αγαπημένη”, που θυμίζουν έντονα κακέκτυπα τραγουδιών των Evanescence και των Πυξ Λαξ. Εκεί, όμως, που πραγματικά μένει κανείς άφωνος είναι ακούγοντας το “Άλλη Μια Φορά”, ένα κομμάτι που αποτελεί μια απροκάλυπτη αντιγραφή του “Call Me” των Blondie, σε μια ελληνική hard rock εκτέλεση, χωρίς φυσικά να αναγράφεται το οτιδήποτε στα credits - και μάλιστα με έναν εντελώς άχαρο και ακαλαίσθητο τρόπο. Δεν ξέρω αν ζήλεψαν τις καλλιτεχνικές επιδόσεις του γνωστού Φοίβου, πάντως και σε αυτή την περίπτωση μοιάζουν με τους κακούς μαθητές του. Αλλά εκείνο το οποίο πραγματικά σκιάζει αρνητικά το συνολικό αποτέλεσμα είναι η ερμηνεία του Κωνσταντίνου Ξένου. Ο επιτηδευμένα, φιγουρατζίδικα θα το λέγαμε λαϊκότερα, «σκληρός» τρόπος που τραγουδάει, με την επιδεικτική προφορά του, φτάνει σε πολλά σημεία να γίνεται ενοχλητικός. Με την παραγωγή να κινείται και αυτή σε εξίσου φτωχό επίπεδο, το τελικό συμπέρασμα είναι πως αν δεν αλλάξει κάτι, και μάλιστα άμεσα, στον εν λόγω Θίασο βλέπω το έργο να κατεβαίνει πολύ γρήγορα...
