Ξεκινώντας να κάνω τη συγκεκριμένη κριτική στα έργα του Θεοδωράκη, οφείλω να ενημερώσω τους φίλους μας αναγνώστες ότι ο διάσημος και ίσως εμπορικότερος εν ζωή Έλληνας συνθέτης με παγκόσμια φήμη, έχει γράψει, όπως και άλλοι συνάδελφοί του, έργα «κλασικής» μουσικής, δηλαδή έργα για ορχηστρικά σύνολα που αναφέρονται στη δυτική μουσική παράδοση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οφείλουμε να συγκρίνουμε τη μουσική δωματίου του Θεοδωράκη με τα αντίστοιχα έργα της ευρωπαϊκής μουσικής. Το συγκεκριμένο cd περιέχει το “Κουαρτέτο αρ. 1 - Στροφή”, το “Κουαρτέτο αρ. 2 - Το Κοιμητήριο”, το “ Κουαρτέτο αρ. 3 - Epoca Nocturna”, το “Κουαρτέτο αρ. 4 - Μάζα”, τις “Tέσσερις Σπουδές Για Δύο Βιολιά Και Τσέλο”, “Θέμα Και Παραλλαγές Για Σόλο Βιολί”, και το “Τέσσερα Ποιήματα Του Καβάφη Για Όμποε, Αγγλικό Κόρνο, Κλαρινέτο, Φαγκότο Και Αφηγητή”. Τα περισσότερα έργα από αυτά είναι νεανικά, γραμμένα στη δεκαετία του 1940, κάτω από δύσκολες συνθήκες. Το πρόβλημα πάντως του Θεοδωράκη και σε αυτά τα έργα, αλλά και σε άλλα, είναι η φλυαρία. Δεν έχει σημασία το γεγονός ότι μπορεί να διαρκούν λίγο· το θέμα είναι ότι τα περισσότερα από αυτά θα επιθυμούσα να είχαν τελειώσει νωρίτερα ή θα απαιτούσα ο συνθέτης να είχε πραγματευτεί με πιο ευφάνταστο τρόπο το υλικό του. Αν και θα χαρακτήριζα μέτριο το συγκεκριμένο cd συνολικά, οφείλω ωστόσο να παρατηρήσω κάποια καλά στοιχεία, αλλά και κάποια ιδιαιτέρως κακά. Ενδιαφέρουσα η “Στροφή” και συγκεκριμένα το πρώτο μέρος της και έργο πολύ καλό η “Μάζα”. Αλλά, όταν διαβάζουμε ότι την επεξεργασία του έργου την έκανε ο Φίλιππος Τσαλαχούρης - επίσης συνθέτης - δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πού σταματάει η πρωτότυπη συνθετική σκέψη του Θεοδωράκη και πού ξεκινάει ο συνθετικός οίστρος του Φίλιππου Τσαλαχούρη. Κάπως ανεκτή η τέταρτη σπουδή από το έργο“Tέσσερις Σπουδές Για Δύο Βιολιά Και Τσέλο” και κακό το έργο “Τέσσερα Ποιήματα Του Καβάφη Για Όμποε, Αγγλικό Κόρνο, Κλαρινέτο, Φαγκότο Και Αφηγητή” - ένα έργο που δεν βλέπω πώς θα μπορούσε να βοηθήσει στην υστεροφημία του συνθέτη: μουσική ανέμπνευστη, αφήγηση εκνευριστική και αντιποιητική. Τίποτα από τη σπίθα και την αισθαντικότητα του αλεξανδρινού ποιητή δεν μπορεί να βρεθεί σε αυτό το έργο και είναι πραγματικά κρίμα, γιατί ο Θεοδωράκης έχει αποδείξει στο “Άξιον Εστί” ότι ξέρει να γράφει για αφηγητή. Για να αναφερθώ, τέλος, και σε ζητήματα εκτέλεσης, πολύ υψηλού επιπέδου είναι η παρουσία του Νέου Ελληνικού Κουαρτέτου, που αποτελείται από τον Γιώργο Δερμετζή (βιολί), τον Δημήτρη Χανδράκη (βιολί), την Αγγέλα Γιαννάκη (βιόλα) και τον Άγγελο Λιακάκη (τσέλο). Εκτελεστές οι οποίοι δίνουν πνοή σε μια μέτρια συνθετική σκέψη.
