Η Μαρία Μαρκεσίνη είναι κι αυτή μία από τους (πολλούς τα τελευταία χρόνια) νέους Έλληνες μουσικούς, οι οποίοι φεύγουν για την Ολλανδία, κυνηγώντας την επιθυμία για κλασικές ή τζαζ σπουδές σε έναν τόπο που διακρίνεται ολοένα και περισσότερο σε τέτοιους τομείς. Στη χώρα λοιπόν της τουλίπας και του διασημότερου Red Light district του πλανήτη, η Μαρκεσίνη ασχολήθηκε με κλασικές σπουδές (πιάνο), ανακάλυψε όμως σύντομα και μία ακόμα μεγάλη αγάπη, τη jazz. Καρπός αυτού του ενδιαφέροντος είναι και το παρόν cd-έκπληξη, ντεμπούτο της στη δισκογραφία, το οποίο μας έρχεται μέσω Ολλανδίας παρουσιάζοντας jazz διασκευές σε γνωστά τραγούδια του Μίμη Πλέσσα. Με την ίδια ως βασική ερμηνεύτρια και Ολλανδούς μουσικούς να τη συνοδεύουν - συγκεκριμένα οι Jurriaan Berger Quartet, ο Bart De Win και οι Vaste Mannen. Τα τραγούδια του Μίμη Πλέσσα τα οποία επιλέγονται εδώ έχουν από μόνα τους ένα jazz άρωμα, πράγμα που κάνει αυτή τη μεταφορά τους προς τα εκεί πιο εύκολη. Jazz ίσως παλιομοδίτικη, με πιο «κλασικό» και ρετρό αέρα - που κοιτάζει δηλαδή προς τον Μεσοπόλεμο, παρά στις πιο μοντέρνες και αυτοσχεδιαστικές εκδοχές. Αλλά οπωσδήποτε, από την άλλη, jazz καλόγουστη, κομψή και με φινέτσα. Αυτό ακριβώς το κλίμα, με αυτές ακριβώς τις ποιότητες, μεταφέρει στις ενορχηστρώσεις του παρόντος album και η Μαρκεσίνη με τους συνεργάτες της, πετυχαίνοντας διάνα όσον αφορά τον μουσικό τομέα και την ατμόσφαιρα που αποπνέει η εν λόγω δουλειά. Σύμφωνοι, δεν ακούμε κάτι νέο, ρηξικέλευθο και προκλητικό, που θα πάει την jazz πιο μπροστά. Ακούμε όμως σαφώς κάτι όμορφο και ταιριαστό με τα τραγούδια του Πλέσσα. Δυστυχώς όμως, τα επιτεύγματα της Μαρκεσίνη στον μελωδικό και ενορχηστρωτικό τομέα ανατρέπονται από τις ίδιες της τις ερμηνείες στο υλικό. Ενώ δηλαδή δεν αμφισβητώ ούτε το πάθος, ούτε την αγάπη της για αυτά τα τραγούδια, βρήκα πως σε πολύ λίγες περιπτώσεις τους έδωσε ό,τι τους άρμοζε - συγκεκριμένα στην κλασάτη απόδοση του “Love Me”, στο χιουμοριστικό “Εφοπλιστές”, και στο όμορφο ντουέτο της με τον Bart De Win στο “Aria Of Eurydice/The Colours Of Your Heart”. Στις υπόλοιπες όμως επιλογές κυριάρχησε υπερβολικά η προσήλωση στην τεχνική αρτιότητα, με αποτέλεσμα το «σωστό» να υπερκεράσει το «ωραίο». Πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι νομίζω οι διασκευές στα πιο λαϊκά τραγούδια του Πλέσσα, όπως το “Θα Πιω Απόψε Το Φεγγάρι”, το “Άγαλμα” (που το ακούμε σε live ηχογράφηση από το Ωδείο Φίλιππος Νάκας) ή το “Η Αγάπη Μας”, όπου η Μαρκεσίνη έχασε νομίζω εντελώς το πνεύμα τους στις ερμηνείες της, αποπειρώμενη τη μεταφορά τους σε jazz τοπία. Στην περίπτωση δε του “Αν Σ’ Αρνηθώ Αγάπη Μου”, είχαμε μεν μια τολμηρή και πρωτότυπη ανάγνωση, η οποία όμως προέκυψε πιο «σφιγμένη» από όσο έπρεπε. Επιπλέον, κάτι που μου έκανε προσωπικά αρκετά αρνητική εντύπωση, είναι ένας (κατά σημεία) ξενικός αέρας στην προφορά της Μαρκεσίνη, ο οποίος με έκανε να θυμηθώ τη Milva να ερμηνεύει το “Θάλασσα” από το Volpe D’ Amore. Τη Milva όμως τη συγχωρούσες για το εμπορικό trick, γιατί Milva είναι, σε παίρνει και σε σηκώνει με τη φωνάρα της και ξεχνάς τα πάντα. Αλλά αυτό «tο πρωί» κι αυτά «ta πουλιά» που άκουσα π.χ. στο “Από Σένα” δεν μπορώ να τα παραβλέψω τόσο εύκολα - και ας βρήκα γενικά όμορφη την υπόλοιπη ερμηνεία. Καταλαβαίνω πως ένας άνθρωπος που εδώ και είκοσι χρόνια ζει και δραστηριοποιείται σε μια ξένη χώρα δεν μπορεί να αποφύγει τέτοια πράγματα (έχω ζήσει κι εγώ κάποια χρόνια στο εξωτερικό, και το γνωρίζω). Όμως, νομίζω, ότι θα έπρεπε να προσεχτούν περισσότερο κατά την ηχογράφηση. Πάντως, εν κατακλείδι, η πρόταση της Μαρκεσίνη να ξανακούσουμε έτσι τον Μίμη Πλέσσα δεν στερείται ενδιαφέροντος, παρόλες τις ενστάσεις μου για την ερμηνευτική οδό. Πιστεύω δε ότι αν δουλέψει περισσότερο στον ερμηνευτικό τομέα, θα μας επιφυλάξει ευχάριστες εκπλήξεις για το μέλλον. Δεν χρειάζεται άλλωστε να ανησυχεί τόσο πολύ για το «τεχνικό» του ζητήματος - και σωστά τραγουδάει και φωνή έχει. Το πώς με αυτή τη φωνή βγάζουμε αυτό που έχουμε στην καρδιά, εκεί είναι που, κατά τη δική μου έστω γνώμη, χρειάζεται να επικεντρώσει, δίχως παράλληλα να καταφεύγει σε υπερβολικά «θεατρικές» ερμηνείες για να το πετύχει - όπως π.χ. πράττει στο “Άγαλμα”.
