Όσοι καταλήξατε εδώ ψάχνοντας στο Google λεπτομέρειες για τη διάσημη Πολίτικη συνταγή, δυστυχώς ατυχήσατε. Όλοι οι υπόλοιποι μπορείτε να συνεχίσετε το διάβασμα ακάθεκτοι. «Ήταν πριν από δέκα χρόνια που πρωτοάκουσα το Endtroducing του DJ Shadow. Μου έκανε τεράστια εντύπωση, ένας ολοκαίνουργιος ήχος φτιαγμένος από παλιά κομμάτια. Ήταν αδιανόητο, μέχρι τότε δεν μου πολυάρεσε η ηλεκτρονική μουσική, αλλά αυτό μου άλλαξε τελείως τα μυαλά». Το παραπάνω απόσπασμα από το σημείωμα του Ορέστη Φαληρέα είναι, νομίζω, αρκετά κατατοπιστικό για τις ρίζες τούτου του project. Βάλτε στην εικόνα και τον Λύσανδρο, αδερφό του Ορέστη, που προέκυψε στην πορεία, και έτοιμοι οι Imam Baildi. Τα αδέρφια Φαληρέα προφανώς και δεν ανακαλύπτουν τον τροχό με τούτο το πρώτο τους album. Δανείζονται μια μέθοδο χρόνια τώρα διαδεδομένη, με μόνη διαφορά πως αντί να ξημεροβραδιάζονται σε ανήλιαγα «μαύρα» δισκάδικα για να ξεθάψουν το επόμενο τους sample, αυτοί βρίσκουν υλικό βουτώντας στον ωκεανό της ελληνικής μουσικής. Η πρώτη, σχεδόν αυτονόητη, δυσκολία που συναντά ένα τέτοιο εγχείρημα, έχει να κάνει με τη χρήση του sampling πάνω σε μια μουσική κουλτούρα εντελώς ξένη προς αυτό. Το sampling και τα remixes γενικότερα, έχουν ευδοκιμήσει με βάση δυτικότροπες μουσικές (soul, funk, jazz αλλά και rock). Με τέτοια υλικά έχουν χτιστεί, με τέτοια υλικά έχουν εξελιχθεί. Η προσπάθεια λοιπόν να προσαρμόσεις όλη αυτή τη φιλοσοφία σε μια μουσική βαθιά ανατολική, σίγουρα κρύβει κάμποσες κιτς λούμπες. Οι Imam Baildi ξεπερνάνε αυτό τον σκόπελο ως ένα σημείο με την έξυπνη επιλογή των «δειγμάτων» τους. Σαμπλάρουν προπολεμικά ελαφρά της Βέμπο και Μανώλη Χιώτη, υλικό τα οποίο διαθέτει μια διεθνή μυρωδιά μουσικά, ενώ λοξοκοιτάνε δειλά και προς ρεμπέτικους δρόμους, με τα “Ξένα Χέρια” του Τσιτσάνη και το “Ντυμένη Σαν Αρχόντισσα” του Στέλιου Κερομύτη. Δεν καταφέρνουν να πείσουν πως είναι ικανοί να φέρουν σε πέρας την, ομολογουμένως δύσκολη, αποστολή με επιτυχία, θα τους πιστώσεις όμως πως διαθέτουν ένα standard απόδοσης.Ο δεύτερος κίνδυνος είναι συνυφασμένος με το παρακάτω ερώτημα. Μπορείς να φτιάξεις ένα νέο ήχο με παλιά κομμάτια ή μήπως το μόνο που θα καταφέρεις είναι να χτίσεις ένα κολάζ υλικών που ποτέ δεν θα καταφέρουν να συνδιαλαγούν γοητευτικά μεταξύ τους; Προφανώς και μπορείς λέω εγώ, πολύ πιο δύσκολα όμως απ’ ότι θα φανταζόταν κανείς. Εδώ είναι που νομίζω πως την πατάνε τα δυο αδέρφια. Η επιλογή τους να χρησιμοποιήσουν αυτούσια μεγάλα κομμάτια των παλιών τραγουδιών, τα οποία πατάνε μεν πάνω σε ηλεκτρονικούς ρυθμούς αλλά εμφανώς τους επισκιάζουν, σου αφήνει, συνεχώς, έντονη την αίσθηση του εύκολου κολάζ. Τα samples δηλαδή δεν αποτελούν αφορμή για τη γέννηση του καινούργιου, αντίθετα το σύνολο γαντζώνεται πάνω τους χωρίς να καταφέρνει να σταθεί ανεξάρτητο και αυτόφωτο. Υπάρχουν βέβαια και συμπαθητικές στιγμές, όπως το “Ξένα Χέρια”, που ξεφεύγει από τον παραπάνω κανόνα, αφού μπλέκεται με το “Θέλω Να Είναι Κυριακή” - κι αυτό του Τσιτσάνη - χωρίς πάντως να καταφέρνουν να κάνουν τη διαφορά. Τέλος, οι δυο οι Imam Baildi συμπεριλαμβάνουν και κάποια ολόδικά τους tracks (“Samba Clarina”, “Σούστα”), τα οποία περισσότερο με ασκήσεις πάνω στο concept μοιάζουν, παρά με ολοκληρωμένες καταθέσεις. Άλλωστε, αυτή η μυρωδιά δοκιμών και ψαξίματος, είναι και η γενικότερη αίσθηση που νομίζω πως σου αφήνει το album.
