Μερικά από τα πιο απολαυστικά μουσικά ταξίδια στη μέχρι τώρα ζωή μου συνέβησαν χάρη σε παρορμήσεις μυστικιστικού θα έλεγα χαρακτήρα. Ένα ακατανόητο πράγμα με έπιασε όταν διάβασα στη Lifo το σύντομο κριτικό σημείωμα του M. Hulot για τον αγγλόφωνο δίσκο ενός νέου σχήματος, που είχε μάλιστα εκδοθεί από τον Σείριο - ένα label το οποίο μας έχει συνηθίσει σε πολύ εκλεκτές κυκλοφορίες, αλλά όχι αγγλόφωνες. Και το πράγμα ήταν ακόμα πιο ακατανόητο, αν αναλογιστεί κανείς ότι συχνά δεν συμφωνώ με τις κρίσεις του συνάδελφου κριτικού στη Lifo. Όταν τελικά ο δίσκος ήρθε στα χέρια μου, πριν καν τον ακούσω, έμεινα να χαζεύω το εκπληκτικό του artwork, ένα ταξίδι από μόνο του σε χρώματα και σχήματα, με τις υπογραφές των αγνώστων λοιπών στοιχείων Γεωργίας Καλογεροπούλου και Νεφέλης Δημητριάδη. Και ήξερα μέσα μου, τελείως ανορθολογικά, ότι δεν είχα κάνει λάθος: όσο άγριες και αν ίσως ήταν οι θάλασσες του Roughest Sea, ήταν σίγουρα για μένα.Το σπουδαιότερο όμως κομμάτι του ταξιδιού άρχισε όταν άκουσα το cd. Για την ακρίβεια, έμεινα και το άκουγα ξανά και ξανά, σε σημείο που άρχισα να παραμελώ άλλες κριτικές τις οποίες είχα για να κάνω. Ξέρω, ξέρω, εσείς τώρα θέλετε να σας περιγράψω τι άκουγα, για να δείτε αν σας αφορά, αν σας κάνει κτλ. - θέλετε με λίγα λόγια να σας περιγράψω την ατόφια ομορφιά με λόγια. Οι Gravitysays_i δεν μοιάζουν με κάτι. Όχι γιατί είναι εξωγήινοι ή γιατί δεν έχουν κι αυτοί τα πατήματά τους σε διάφορους άλλους καλλιτέχνες οι οποίοι προηγήθηκαν, αλλά γιατί αυτές τους τις αναφορές τις έχουν κάνει τόσο πολύ δικές τους, ώστε ό,τι τελικά ακούς να είναι Gravitysays_i - και ας αναγνωρίζεις ίσως στο βάθος πίσω του την ακατάλυτη π.χ. σκιά των Pink Floyd ή μια χατζιδακική αύρα να έχει βαθιά ποτίσει την ψυχή των συνθέσεων. Το group έχει θητεύσει σε μεγάλες αναμνήσεις και ίσως αυτός να είναι άλλος ένας λόγος που οι μελωδίες τους είναι τόσο μεγάλης αξίας και οι στίχοι τους έχουν τόση φυσική δύναμη. Πόσες φορές λ.χ. έχετε εσείς ακούσει στην εγχώρια αγγλόφωνη δισκογραφία έναν τόσο καλό ερωτικό στίχο όσο το «and if fate will spread us like the clouds we used to chase/Your kiss I’ll miss the most» (από το “Pairs”); Και πόσες φορές έχετε ακούσει τις κιθάρες να παίζονται με τόση ουσία, όπως συμβαίνει από την αρχή ως το τέλος του Roughest Sea;Ξέρω, ξέρω, εσείς θέλετε επίσης να μάθετε για highlights, μπας και βρείτε τίποτα να κατεβάσετε και να ακούσετε από μόνοι σας, γιατί ποιος νοιάζεται για τις κριτικές τη σήμερον ημέρα... Θα το παίξουμε κι αυτό το παιχνίδι, αλλά θα σας ζητήσω κι εγώ κάτι στο τέλος, θυμηθείτε το. Παρότι λοιπόν το Roughest Sea είναι ένα πολύ σφιχτοδεμένο σύνολο με ενιαία ροή, διαθέτει ορισμένες στιγμές οι οποίες μπορούν πράγματι να λειτουργήσουν ως highlights. Κορυφαία θεωρώ ανάμεσά τους το “Objects In Mirror Are Closer Than They Appear” - από τα καλύτερα πράγματα που έχω προσωπικά ακούσει τελευταία - με την ατμοσφαιρικότατη εισαγωγή “Gravity Says I” να ακολουθεί και το σπαραχτικό της φινάλε να στήνει, θεατρικά, το φόντο για την οργίλη, σχεδόν, απόγνωση του “Air”. Πέραν αυτών και το “Pairs” αξίζει να προσέξετε και το “Egoist”, όπως και το “Wicked Sky” στο φινάλε. Τώρα που πιστεύω σας λύθηκαν όλες οι βασικές απορίες, είναι καιρός να ζητήσω κι εγώ το κατιτίς μου: ξεκουνηθείτε από τους υπολογιστές σας, αφήστε το καταραμένο το downloading και άντε να ψωνίσετε κανά cd. Όχι γιατί η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική και τέτοια. Αλλά γιατί μουσικοί σαν τους Gravitysays_i τιμούν την έννοια του «φτιάχνω ένα cd», τόσο από την άποψη της συνολικής αξίας του περιεχομένου ήχου, όσο και από την άποψη της καλαίσθητης και φροντισμένης στην εντέλεια έκδοσης.
