Οφείλω να ομολογήσω πως ανήκω στη μερίδα των ακροατών που είναι θετικά διακείμενη στις μείξεις διαφορετικών μουσικών ειδών. Πόσο μάλλον όταν αυτές σχετίζονται με προσπάθειες για μια πιο εκλαϊκευμένη προσέγγιση «δύσκολων» ειδών, όπως η κλασική μουσική και η όπερα, διαμέσου πιο οικείων στα αυτιά του μέσου ακροατή ειδών, όπως η pop, η world, ακόμα και η ηλεκτρονική μουσική. Κάτι τέτοιο θέλει, προφανώς, να πετύχει και ο Kύπριος συνθέτης Χρίστος Στυλιανού με την τρίτη - πρώτη στην Ελλάδα - δισκογραφική δουλειά του Tales Of Love. Δυστυχώς, όμως, η ακρόαση αποδεικνύει πως, παρά τις περγαμηνές του (μαθητής και συνεργάτης του Μιχάλη Τραυλού με σημαντικές κλασικές σπουδές, καλλιτεχνική επιμέλεια της εισαγωγής της παράστασης της Emma Shapplin στην Κύπρο, μουσικές παραστάσεις σε Παρίσι και Κύπρο) ο νεαρός συνθέτης όχι μόνο δεν καταφέρνει να δημιουργήσει ούτε ίχνος θα έλεγα από το πολυπόθητο κράμα, αλλά φτάνει δυστυχώς και σε ένα πολύ κάτω του μετρίου καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.Το album βρίθει από φτωχές έως ανύπαρκτες συνθετικές ιδέες, που καταλήγουν σε τραγούδια τα οποία μάλλον καταλήγουν στο πουθενά, προσπαθώντας να κινηθούν ανάμεσα στην «οπερατική» pop και σε έναν ευρύτερο world/new age ορίζοντα, επιτυγχάνοντας το λεγόμενο «classical crossover» - τα φαντάσματα άλλωστε της Emma Shapplin και της Sarah Brightman κάνουν αισθητή την παρουσία τους στο Tales Of Love. Οι περισσότερες συνθέσεις είναι ανιαρές, μελοδραματικές, με μία εκνευριστικά επική και πομπώδη διάθεση μπαλάντες, που κάνουν τραγούδια σαν το “Just Walk Away” της Celine Dion ή το περσινό νικητήριο τραγούδι της Eurovision από τη Σερβία να ακούγονται ως αριστουργήματα. Προσθέστε στα παραπάνω και λίγο από Enya, Loreena Mckennitt, Natasha Atlas, αλλά και λίγο από San Remo (τρία τραγούδια είναι στα ιταλικά), και θα έχετε τον μουσικό αχταρμά του Tales Of Love. Το ήδη αρνητικό κλίμα επιδεινώνουν ραγδαία οι στιχουργικές επιδόσεις της Κορίνας Μιχαηλίδου. Αρκούμαι σε ένα μόνο δείγμα των απλοϊκών - το λιγότερο - στίχων της: «I’m loving you, I’m always loving you/I need your love, that’s what I really want to say/Help me find the way, don’ t go away/Let me feel your heartbeat tonight» - μιλάει, πιστεύω, από μόνο του. Αλλά και οι αποδόσεις των τριών ερμηνευτριών (Μαρία Λατσίνου, Ειρήνη Ζέρβα και Όλγα Κασίμη) οι οποίες συμμετέχουν προσπαθώντας να ακροβατήσουν ανάμεσα στο λυρικό τραγούδι και την pop ερμηνεία, παγιδεύονται σε υπερβολές και υστερίες. Κάτι που έχει σαν συνέπεια όλα τα τραγούδια να βρίθουν ακαλαίσθητων τσιρίδων. Η μοναδική συμπαθητική στιγμή του album εντοπίζεται στο remix του V-Sag στην, αδιάφορη κατά τ’ άλλα, μπαλάντα “Ti Parlo”, καθώς τη μετατρέπει σε ένα ενδιαφέρον late-night club anthem. Κάπως έτσι το Tales Of Love οδηγείται στο τελικό απογοητευτικό αποτέλεσμα...
