Το savoir faire επιβάλει τις απαραίτητες συστάσεις: οι Elica ως σχήμα μετρούν κάτι λιγότερο από πέντε χρόνια ζωής και δημιουργίας, συναπαρτίζονται από τους Γιώργο Γρηγοράκο και Φώτη Καραογλάνη, ασχολούνται με την σύνθεση ηλεκτρονικής μουσικής με παράλληλη χρήση φυσικών οργάνων έχοντας στο ενεργητικό τους δυο project συνύπαρξης video art με live performance, ζωντανές εμφανίσεις σε διάφορα αθηναϊκά venues καθώς και τη δική τους συμμετοχή στο tribute του Κ. ΒΗΤΑ, του οποίου έχουν υπάρξει support act. Επειδή όμως το παρόν site δεν έχει αυτοσκοπό την παροχή χρηστικών πληροφοριών ή την αναπαραγωγή δελτίων τύπου, σας καλούμε να αγνοήσετε τα προλεχθέντα και να απολαύσετε τη μουσική, καταφύγιο και ίαση, μεράκι και εξέγερση ενάντια στην αποποινικοποιημένη ανοησία και την φυματική πραγματικότητα την οποία κοινωνούμε με την ανοχή ή/και συναίνεση μας-αυτή τη μουσική που μοιράζουν απλόχερα μεταξύ ολιγάριθμων άλλων και οι Elica.Το ακαθόριστα αιθέριο “Αδιαπραγμάτευτο” στιγματίζεται από τη φωνή του Κ. ΒΗΤΑ («..χωρίς καμιά συνθηκολόγηση»), όμως μόνο όταν νιώσεις το bassline groove και τα αλλόκοτα synths από το “Όμορφοι Άνθρωποι” αρχίζεις να μπαίνεις δειλά-δειλά στο «τριπάκι» του asymetrica, μόνο όταν εθιστείς στην επίμονη, ζαχαρωμένη loop του απόλυτα αστικού, σχεδόν σινεφιλικού “Ubahnboards” θα καταλάβεις ότι αυτοί οι τύποι ομνύουν τόσο στις ambient φόρμες του Αphex Τwin όσο και στα μετρονομικά synth του Martin Gore-απλά ένα από τα καλύτερα τραγούδια που άκουσα τον τελευταίο χρόνο. Το γλυκό ιντερλούδιο του “Monday Window” δίνει lead-in στον “Έλικα”, με το στοιχειό των Stereo Nova να βρίσκεται στο δωμάτιο, τη μαθηματική ακολουθία των breakbeat να συναγωνίζεται τα μελωδικά synth και ξαφνικά το φίλα προσκείμενο στα ερτζιανά “Σκυλί” από το The Movement Sessions να σκάει απειλώντας να κολλήσει σαν τσιχλόφουσκα στον ουρανίσκο. Θα υποεκτιμούσαμε τη δυναμική του “Ξωτικού” αν απλά του δίναμε την ταμπέλα «αστικό soundtrack της καθημερινότητας» ή «ιδανική συνοδεία βολτάροντας στην πόλη», όλα αυτά είναι passé για ένα διαμαντάκι αυθεντικής pop μαεστρίας το οποίο βάζει τα γυαλιά στις ακουστικές στιγμές των Deep Dish. Επίσης, θα αδικούσαμε την ερμηνεία της Ειρήνης Ζέι στην νεοκυματική, πλήρης καθάριων κιθαριστικών γραμμών “Αγκαλιά”, αν την αποκαλούσαμε «γλυκιά» -είναι ανερυθρίαστα ερωτική. Στη δε “ovomaltine”, ιχνηλατούν τα χνάρια του «ιδανικού αυτόχειρα» καθηγητή Λιαντίνη, χρησιμοποιώντας ηχητικό ντοκουμέντο από ομιλία του. Τα τρία τελευταία tracks δεικνύουν την experimental/ambient ταυτότητα του σχήματος, απαιτώντας επαναληπτικές ακροάσεις και ιδιαίτερη προσοχή: από το αισθαντικό “Remember”, έως τον κυματοειδή “Πιγκουίνο” και το φινάλε του “Ebenalp”, κομψές μα και κλειστοφοβικές μελωδίες διαπλέκονται απορροφώντας τον ακροατή σε ένα μουσικό κλίμα που συστρέφεται, κλωθογυρίζει και αναπτύσσεται γύρω και μέσα του.Το ταξίδι των Elica κάπου εδώ φτάνει στο τέλος του, με την ελπίδα να συναντήσει εκεί έξω και άλλους θιασώτες της σύγχρονης ηλεκτρονικής αισθητικής, κάποιους που να πιστεύουν ότι και τα roland έχουν ψυχή, ή απλά λάτρεις της αυθεντικής μουσικής δημιουργίας. Δείτε το ως την πιθανή ένωση, όπως το κόκκινο στο εξώφυλλο που συναντά το μπλε.
