Χρόνια τον παρακολουθώ τον Μάριο Φραγκούλη, παρότι πολύ συχνά βρίσκω συζητήσιμες και αποτυχημένες τις καλλιτεχνικές του επιλογές (όπως έχω και άλλες φορές εκφράσει δημόσια), έτσι όπως πασχίζουν να τοποθετήσουν τα αριστοκρατικά στολίδια του φυσικού του χώρου (του κλασικού δηλαδή τραγουδιού) στους τοίχους των ανά την Ελλάδα μικροαστικών διαμερισμάτων, προσαρμοζόμενα στη δική τους αισθητική. Αυτή όμως τη φορά πέτυχε, επιτέλους, διάνα, παραδίδοντας με το Passione τον καλύτερο δίσκο που έχει μέχρι στιγμής να επιδείξει η καριέρα του.Μία από τις βασικότερες αιτίες της επιτυχίας αυτής βρίσκεται νομίζω στο concept πίσω από το Passione, ένα tribute ουσιαστικά album στον Mario Lanza (1921 - 1959). Ο τελευταίος υπήρξε ένας χαρισματικός τραγουδιστής, που, αν και θήτευσε στους τρόπους και στις τεχνικές του κλασικού τραγουδιού (ήταν τενόρος με τα όλα του), τις έθεσε στην υπηρεσία της pop των καιρών του (της λεγόμενης vocal jazz), ερμηνεύοντας σύγχρονα ερωτικά τραγούδια και κινηματογραφικά hits. Πέτυχε δηλαδή αυτή την ισορροπία τρόμου που αναζητά ο Μάριος Φραγκούλης στο εγχώριο δισκογραφικό σκηνικό ήδη από το ντεμπούτο του, κατορθώνοντας και «κλασικός» να ακούγεται, αλλά και pop, χωρίς κάποια από τις δύο ιδιότητες να καπελώνει την άλλη.Καθώς ο Lanza άφησε πίσω του μπόλικα θαυμάσια τραγούδια, ήταν εύκολο για τους συντελεστές του Passione να κάνουν, αφενός, μια πολύ καλή ανθολόγηση, ώστε να επιλεχθούν για διασκευή στιγμές με διαχρονική, ως επί το πλείστον, γοητεία. Εδώ όμως έρχεται και ο ίδιος ο Μάριος Φραγκούλης για να βάλει το δικό του λιθαράκι στην επιτυχία του τελικού αποτελέσματος. Ομολογουμένως, ο Φραγκούλης δεν είναι Mario Lanza - θα αποτελούσε τουλάχιστον ασχετοσύνη να τους βάλει κανείς ίσα και όμοια. Είναι όμως ένας πολύ καλός τραγουδιστής, ο οποίος συχνά κατά τη διάρκεια του Passione υπερέβη ακόμα και τα συνήθη δεδομένα του, φτάνοντας έτσι σε μερικές από τις πιο μεστές τεχνικά και εκφραστικά ερμηνείες της ως τώρα πορείας του. Γιατί δεν είναι μόνο η κλάση επιλογών όπως το “Santa Lucia Luntana”, το σπαραχτικό “Dicitencello Vuje”, το “Passione” ή το “Be My Love”, που τα καθιστά highlights, αλλά και ο τρόπος με τον οποίον τα τραγούδησε ο Φραγκούλης - έστω και αν στην περίπτωση του “Be My Love” θα μπορούσαμε να κάνουμε μια χαρά και δίχως τις τσιρίδες της Νεοζηλανδής star Hayley Westenra. Που, καλλίφωνη, δεν λέω, ποτέ μέχρι τώρα όμως δεν μπόρεσε να καταλάβει πού τελειώνει το classical και πού αρχίζει το pop.
