Πλάκα-πλάκα πάνε σχεδόν δώδεκα χρονάκια από την πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική κατάθεση των Raining Pleasure. Τόσα περίπου τους χρειάστηκαν για να γίνουν σημείο αναφοράς της ελληνικής αγγλόφωνης σκηνής. Για να την πάρουν απ’ το χέρι και να τη βγάλουν απ’ την αφάνεια των ελληνικών 1990s, δίνοντάς της υπόσταση πέρα από τους underground κύκλους, όπου κρυβόταν ζαρωμένη για χρόνια. Σήμερα, ρίχνοντας μια ματιά στη «μεγάλη εικόνα», θα παραδεχτείς πως έχεις μπροστά σου μια από τις πιο σημαντικές ιστορίες της εγχώριας pop/rock μουσικής. Από τα πρώτα δειλά βήματα του Memory Comes Back στην έκρηξη του Flood, και από την καθολική αποδοχή του Forwards + Backwards στον ώριμο πειραματισμό του Reflections, οι Raining Pleasure ξέρουν να αφήνουν τη χαρακτηριστική πλέον στάμπα τους με κάθε τους album. Ούτε τούτη τη φορά λαθεύουν, μόνο που επιλέγουν να αναδείξουν περισσότερο τη rock παρά την pop πλευρά τους. Οι κιθάρες τους αγριεύουν, μοιάζουν περισσότερο επιθετικές παρά λυρικές, τα μπίτια χάνουν τον δρόμο τους προς τις ενορχηστρώσεις και γενικότερα ο ήχος μυρίζει «Νησί», με έναν τρόπο ιδιαίτερο και γνώριμο μαζί. Φαντάζομαι πως ο Clive Martin στην παραγωγή το έχει βάλει για τα καλά το χεράκι του.Το Who's Gonna Tell Juliet ξεκινάει με τους Pleasure να βουτάνε το “Breathe In - Breathe Out” στην κολυμπήθρα των Pixies για να το ανακαλύψουν ξανά, καινούργιο και αστραφτερό. Συνεχίζουν με το “You Are Not Young Anymore” και τα σχεδόν doo-wop ιντερλούδιά του, για να τσιτώσουν ύστερα την ένταση και να χαθούν στον, ολίγον ρετρό, θόρυβο του “Flamenco”. Τους πιάνει λίγο το καταγγελτικό τους στο “God Is Pregnant”, παίζουν με την κιθαριστική pop, αφήνοντας την παρουσία του Morrissey να πλανάται χαλαρά, στο ομώνυμο με το album track, ενώ δεν ξεχνάνε να καλέσουν τα κάτω άκρα σου να ξεκουνηθούν με το disco rock και τις ξεσηκωτικές μπασογραμμές των “Run To The Disco” και “Love Was Just A Girl”. Για το τέλος κρατάνε το “Our Father”, ξεσπαθώνοντας ενάντια σε βαθειά ριζωμένους κοινωνικούς θεσμούς - οικογένεια, θρησκεία, σεξουαλικότητα - και το “Rainbow”, μια μάλλον συνηθισμένη μπαλάντα, που σε κερδίζει τελικά με όπλο τους στίχους και τη σχεδόν post-rock κορύφωσή της.Δεν γίνεται να μην αναφερθώ εκτενέστερα στον ίδιο τον Vassiliko, που με τα χρόνια έχει εξελιχθεί σε frontman ολκής. Δεν μπορείς παρά να βγάλεις το καπέλο στα χίλια ερμηνευτικά του πρόσωπα, στη φαντασία και το ταλέντο του. Πότε αγριεμένος, πότε εύθραυστος, μεταλλάσσεται από κομμάτι σε κομμάτι τόσο για να το υπηρετήσει όσο και για να το αναδείξει. Άκουσέ τον να τραγουδά με το τουπέ του Morrissey, να επιδεικνύει τις «ψεύτικες» ψηλές του, να απαγγέλει λιτά και απόκοσμα και γενικότερα να υπερβαίνει τα στενά ερμηνευτικά όρια του φύλου του, πιο ώριμος και συνειδητοποιημένος από ποτέ.Μία μονάχα ένσταση έχω για το album. Οι Raining Pleasure δεν είναι πλέον η ταλαντούχα νέα μπάντα, γεμάτη φιλοδοξίες και όνειρα. Αντίθετα είναι φτασμένοι καλλιτέχνες, σίγουροι και ώριμοι, ίσως οι καλύτεροι στο είδος τους σε τούτη τη χώρα. Νοιώθεις δηλαδή πως δεν είναι στην πορεία, αντίθετα είναι εκεί, με όλα τα καλά και τα άσχημα που απορρέουν από το γεγονός αυτό. Από τη μια λοιπόν μπορούν ανά πάσα στιγμή να στήσουν ένα πολύ καλό album, όπως το Who's Gonna Tell Juliet, από την άλλη όμως νομίζω πως τους κοστίζει λίγο η έλλειψη αυτής της καλώς εννοούμενης αφέλειας, αυτού του μετα-εφηβικού «ψώνιου». Το οποίο πολλές φορές αποτελεί και την κινητήρια δύναμη για μια τέτοια μπάντα, μιας και δε φαίνεται να διαθέτουν ακόμα - αν και το ψάχνουν - ανάλογα δημιουργικές αφορμές για να ηχογραφήσουν.
