Έξι χρόνια μετά από ένα πολύ καλό album το οποίο δεν εκτιμήθηκε νομίζω όσο του έπρεπε τότε (Ιχνογραφία), οι δύο Όμμα από τα Γιάννενα (Βαγγέλης και Περικλής Μπουλουχτσής, γνωστοί και από το Κεφάλαιο 24) πραγματοποιούν μια εντυπωσιακή επιστροφή στη δισκογραφία, χαρίζοντάς μας το Ιδίοις Όμμασι. Μια εξαιρετική δουλειά, από αυτές που έχουν τα φόντα ώστε να θεωρηθούν κάποτε ως σημεία αναφοράς για την ελληνική μουσική της εποχής μας - ασχέτως πόσοι θα τις πάρουν τελικά χαμπάρι και πόσοι θα είναι σε θέση να επικοινωνήσουν με τις διαδρομές της. Από κάποιες απόψεις, το Ιδίοις Όμμασι αποτελεί διάδοχο της Ιχνογραφίας, ως προς τη γενικότερη αισθητική την οποία αποπνέει. Την αφήνει όμως νομίζω αισθητά πίσω, όχι μόνο γιατί διαθέτει έναν πιο ώριμο αέρα ή γιατί μετακινείται σε ανώτερες δημιουργικές σφαίρες, αλλά διότι, ενώ εκείνη ήταν μια αποκλειστικά οργανική δουλειά, εδώ το κέντρο βάρους μετατοπίζεται προς τη σύνθεση τραγουδιών. Και τι τραγουδιών! Με αφορμή την ατμοσφαιρική electronica, οι Όμμα πλάθουν έναν προσωπικό πολυσυλλεκτικό ήχο, πότε εναρμονίζοντας άψογα ηλεκτρισμό και ηλεκτρονικά, πότε αφηνόμενοι στον γόνιμο πειραματισμό και πότε κρυβόμενοι στο (ας το πούμε) trip hop μυστήριο γωνιών τόσο σκοτεινών, που σε κάνουν να αισθάνεσαι λες και έχεις μπει μέσα σε κάποιο film του Jacques Tourneur. Πάνω σε αυτό το ηχητικό χαλί αναδύεται μια εκλεκτή τραγουδοποιία, που φέρνει στον νου τις καλύτερες στιγμές των Στέρεο Νόβα, δίχως όμως να μιμείται τους τελευταίους. Τραγουδοποιία η οποία ναι μεν μιλάει για συναισθήματα, προσωπικές σκέψεις και για τις άνυδρες, γκρίζες πλευρές μιας ελληνικής καθημερινότητας που όλοι λίγο-πολύ βιώνουμε με ποιητικότητα, αλληγορίες και φλερτάροντας με τον υπερρεαλισμό, δεν ξεφεύγει όμως χανόμενη στην ομίχλη των προσωπικών της αναζητήσεων. Αντιθέτως, πατάει σταθερά στη γη - και γιαυτό ακριβώς σε χτυπάει τελικά με τέτοια δύναμη, μα και με τόση αλήθεια. Κάθε στιγμή του album αυτού αποτελεί μόνη της και ένα highlight, αν πρέπει όμως σώνει και ντε να σταθείς περισσότερο σε κάποιες του συνθέσεις, θα το κάνεις οπωσδήποτε για την τηλεοπτική απειλή των «παραθύρων που οδηγούν στη γη των λωτοφάγων» (“Οι Οθόνες”), για τον τεχνολογικό-καταναλωτικό χορό που στήνουν πιστωτικές κάρτες, αστρολόγοι, sms, telemarketing εκπομπές και μοντέλα-τραγουδιστές (“Karaoke Culture”), για το συγκλονιστικό “Στα Συντρίμμια Του Δέους”, για την υπέροχη, μοναχική κραυγή του “Προσευχή”, αλλά και για τη σκοτεινή δίνη που φέρει τον τίτλο “Στην Εντατική”. Γεγονός είναι πως, από την εξαίσια κινηματογραφική ατμόσφαιρα της οργανικής εισαγωγής “Πρελούδιο (Του Δέους)” μέχρι το φινάλε με το σύντομο μα γλυκύτατο “Νυχτερινό”, το Ιδίοις Όμμασι έχει τέτοια ενότητα, ροή και υπόγεια δύναμη, από αυτές που μόνο οι μεγάλοι δίσκοι διαθέτουν - εκείνοι δηλαδή οι οποίοι αψηφούν το πέρασμα του χρόνου με μια σχεδόν μαγική ικανότητα και που σε κάθε ακρόαση σου αποκαλύπτουν και άλλες τους πτυχές.
