Η συχνότητα στην οποία εκπέμπουν τα άτομα του υδρογόνου, όταν αποπροσανατολίζουν την κίνηση του ηλεκτρονίου και του πρωτονίου τους, έχει ονομαστεί από τους φυσικούς «Τραγούδι του Υδρογόνου». Και, όπως αναφέρουν οι αστρονόμοι, η παραπάνω συχνότητα με το ιδιαίτερο σημειολογικό χαρακτηριστικό, αποτελεί και την πιο κατάλληλη δίοδο επικοινωνίας με πιθανούς εξωγήινους πολιτισμούς...Αυτό τον επιστημονικό μα με έντονη την ποιητική χροιά όρο διάλεξαν ως τίτλο οι Monitor - το δίδυμο δηλαδή Βασίλης Νάκης και Αλίκη Αβδελοπούλου - για τη νέα, δεύτερη δουλειά τους. Δουλειά με την οποία προσπαθούν, μετά από εφτά ολόκληρα χρόνια δισκογραφικής απουσίας, να επικοινωνήσουν με το χαώδες τοπίο της ελληνικής μουσικής σκηνής. Και απ’ ότι φαίνεται τα καταφέρνουν με εξαιρετικά αποτελέσματα.Από το πρώτο λεπτό του ατμοσφαιρικού “Intro” αρχίζει κανείς να ψυλλιάζεται πως κάτι το αξιοσημείωτο συμβαίνει εδώ - και η συνέχεια μετατρέπει την υποψία σε βεβαιότητα. Από τη δυναμική pop των “Ήταν Όλα Εδώ” και “Xάπυ Εντ” μέχρι τη dance διάθεση των “Angel” και “Αν Ψάχνεις Φωτιά”, και από τον disco-pop νεορομαντισμό του “Κάτι Μου Λείπει” μέχρι τα electro-pop όνειρα του “Watching Τhe Stars”, οι Monitor αποδεικνύουν πως μπορούν να κινούνται με μεγάλη άνεση στα διαφορετικά μονοπάτια της pop. Και αν μέχρις αυτού του σημείου οι ήχοι είναι απολαυστικοί, αλλά λίγο-πολύ αναμενόμενοι, η συνέχεια γίνεται ακόμα πιο συναρπαστική όταν σκάνε - σαν βόμβες υδρογόνου - κομμάτια όπως το nu jazz “Σινεμάτικ”, το «τριπ-χοπίζον» “I Want You”, το «λαουντζοειδές» “New Love” ή το α-λα-Gotan Project tango “Συμπτώσεις”. Φυσικά θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε στις δύο κινηματογραφικού ύφους μπαλάντες, το “Άνθρωποι Μόνοι” και “P.S (Love Song)”, στιγμές αφοπλιστικής ομορφιάς και ευαισθησίας. Η παραπάνω περιγραφόμενη πολυσυλλεκτικότητα ήχων και τάσεων προσφέρει μια ανεξάντλητη φρεσκάδα στο album - σας το εγγυώμαι, δεν πρόκειται να βαρεθείτε λεπτό. Παράλληλα, η μαεστρία του Βασίλη Νάκη, που είναι και ο συνθέτης των τραγουδιών, καταφέρνει να κρατήσει δεμένο και συνεκτικό το τελικό αποτέλεσμα, με το να σκαρώνει δυνατές και ουσιαστικές μελωδίες, οι οποίες διακρίνονται πίσω από τις πλούσιες και διαφορετικές ενορχηστρώσεις.Τα συνθετικά επιτεύγματα μετριάζονται - ευτυχώς λίγο - από τις στιχουργικές επιδόσεις. Απλοί, αξιοπρεπείς, συμπαθητικοί στίχοι, με αρκετά όμως κλισέ (τόσο οι ελληνικοί, όσο και οι αγγλικοί), δεν καταφέρνουν νομίζω να προσθέσουν κάτι το ιδιαίτερο σε όσα έχουμε ήδη ξανακούσει. Σίγουρα, όμως, δεν αποτελούν και αφορμή υποβάθμισης των εξαιρετικών συνθέσεων. Αλλά οι όποιες ενστάσεις για το στιχουργικό τομέα γρήγορα κάμπτονται, όταν ηχεί στα αυτιά του ακροατή η υπέροχη ερμηνεία της Αλίκης Αβδελοπούλου. Δυναμική και ευαίσθητη, γλυκιά, αιχμηρή και πάνω απ’ όλα αισθαντική, το έτερο ήμισυ των Monitor καταφέρνει και ιδιαίτερο χρώμα να δώσει, μα και τα κομμάτια να απογειώσει. Εξάλλου, η υποκριτική της ικανότητα - γιατί η Αλίκη Αβδελοπούλου είναι και ηθοποιός - αντικατοπτρίζεται στη θεατρικότητα και την ιδιαιτερότητα της ερμηνείας της.Δεν ξέρω αν το Τραγούδι του Υδρογόνου θα βοηθήσει με τον τρόπο του στην επικοινωνία με άλλους πολιτισμούς αυτού του σύμπαντος, το σίγουρο είναι πάντως πως οι Monitor καταφέρνουν να επικοινωνήσουν περίφημα με τον ανθρώπινο μουσικό πολιτισμό - και μαζί με αυτόν με όλους εμάς. Ευχής έργον θα ήταν να κατάφερoυν να επικοινωνήσουν και με τον απολίτιστο κόσμο των ελληνικών media, όπως και με ένα ευρύτερο κοινό, γιατί το αξίζουν και με το παραπάνω!
